Mijn start bij de Koperen Knoop
Sinds kort ben ik begonnen als vervangend locatieleider bij Huis van de Wijk Koperen Knoop, midden in de levendige Staatsliedenbuurt. Een bijzondere plek waar mensen van alle leeftijden, achtergronden en verhalen samenkomen. Om mijn nieuwe rol niet alleen functioneel, maar vooral ook persoonlijk te starten, zocht ik naar een laagdrempelige manier om contact te maken met de gebruikers, de medewerkers en de vrijwilligers die hier vol overgave de bardiensten draaien. Ik zag een beteuterde blik van een vaste bezoeker aan de bar: het buurtsoepje tijdens het Burenuurtje zou weer niet doorgaan, omdat de soepmaakster ziek was. En daar vond ik de ideale oplossing om contact te maken: verse soep maken met vergeten groenten.
Waarom soep? Omdat soep verbindt. Het vult de ruimte met geur, warmte en uitnodiging. Het biedt een moment van rust, ontmoeting en gesprek. Dát, waar ook het burenuurtje voor staat. En de keuze voor vergeten groenten – zoals pastinaak, schorseneren en gekleurde wortelen – is geen toeval. Net als sommige mensen in onze buurt worden ook deze groenten soms over het hoofd gezien, terwijl ze juist veel smaak en waarde hebben.
De reacties waren hartverwarmend. Mensen kwamen proeven, bleven hangen, bekeken mij van top tot teen, vertelden iets over zichzelf of vroegen gewoon nieuwsgierig: “Wat zit erin?” En zo ontstond het gesprek, zonder agenda, een ontmoeting zonder drempel.
Als huis van de wijk wil je een plek zijn, waar iedereen zich gezien voelt. Waar je welkom bent, ook als je niets hoeft te ‘doen’.
Voor mij was dit soepmoment het begin van de ontmoeting en kennismaking met de gebruikers van Huis van de Wijk Koperen Knoop in de Staatliedenbuurt.
Dus kom vooral eens langs voor een kom soep – dan wel weer gemaakt door onze originele soepmaakster – en een gesprek.
Cor heeft ons voorgoed verlaten
Cor heeft ons voorgoed verlaten, na bijna 33 jaar in het vak. ☹ Omdat dat om te huilen is, lachten we er maar om.
Cor wil altijd heeeeeeeeeeel graag de controle houden, dus bonden we hem eens echt stevig vast op de stoel, zijn handen in ijzeren handboeien – kindermaat, dus het viel niet mee om die aan te krijgen en aan te houden vooral – en een blinddoek om. Hij lachte wel, maar zijn lichaam rilde. We trokken het touw nog even wat steviger aan. Koud zweet brak uit en de lach werd een verbeten grijns.
Nu mochten alle genodigden, die Cor graag kwamen uitzwaaien, tot overmaat van ramp boodschappen voor de toekomst op heel zijn lichaam plakken. We lazen verschillende ontroerende teksten, die werden meegegeven aan Cor.
Inspirerend dat je je hart volgt. Laat die controle maar los! Blijf avontuurlijk! Veel geluk & gelul!
Midden juli gaat Cor lopen, lopen, lopen, helemaal vanuit huis naar Rome.
Blijf op je pad naar happiness! Sta soms ook even stil….
En eenmaal aangekomen aldaar: When in Rome, act like the Romans!
Lieve, inspirerende, vakkundige, creatieve, humoristische, maar ook eigenwijze collega, uit fijnhout gesneden, oh ik ga je missen!
Staatsbrunch
Wat een geweldige dag was dit voor de Staatsliedenbuurt! Een dag waar de hele buurt uit alle hoeken van de buurt kwam om samen te genieten van de vrijheidsmaaltijd en het vieren van de vrijheid. Dat is als je het aan mij vraagt hoe je vrijheid met elkaar moet vieren op 5 mei.
Wat is eigenlijk de Staatsbrunch en wie zit daar nou achter? Laat ik eerst de eerste vraag beantwoorden. De Staatsbrunch is een vrijheidsmaaltijd voor 400 buurtbewoners van de Staatsliedenbuurt om samen de vrijheid te vieren. De Staatsbrunch werd gehouden op de Tweede Nassaustraat, Van Limburg Stirumstraat en Van Limburg Stirumplein. De tram moest voor ons omrijden, net als de auto’s, de fietsers werd lief gevraagd om af te stappen.
Ik snap dat je je nu nog steeds afvraagt: wie heeft dit nou allemaal georganiseerd? Dat kan ik je zeker vertellen. Dat waren namelijk Harold en Jette van Kerk en Buurt, Carina, Oscar en Henriette van de BIZ Staatslieden (dat is de ondernemersvereniging), ik – Len van Combiwel Buurtwerk – en Heleen van stadsdeel West. Wij deden met z’n zevenen de organisatie en de planning voor de Staatsbrunch. Daarnaast hebben verschillende ondernemers uit de buurt ons gesponsord met hapjes en drinken.
Alleen zijn wij met zijn zevenen niet genoeg om dit voor elkaar te krijgen. Hiervoor hebben wij hulp gehad van bijna 100 vrijwilligers, die zich hebben ingezet voor de buurt. Het was dus een samenwerking van buurtbewoners, ondernemers en organisaties uit de buurt. Dat maakte het voor mij als buurtwerker ook zo bijzonder, omdat je als buurtwerker het doel hebt om de buurt met elkaar te verbinden. En dit is dan ook echt gebeurd tijdens de Staatsbrunch, omdat zo veel verschillende partijen en buurtbewoners hebben meegedaan. Hierdoor ontstond er zo’n mooie verbinding, wat voor mij centraal staat om in vrijheid met elkaar te kunnen leven.
Balans
We hebben verschillende achtergronden, ambities en manieren om met werk en stress om te gaan.
Het is belangrijk om voor jezelf op te komen. Wanneer voel jij dat de druk te groot wordt? Wat doe je dan? Zou je kunnen aangeven of je je dan terugtrekt, rust neemt of juist je stem laat horen? Je grenzen aangeven is goed om een balans te behouden. Als je te lang doorrent zonder pauze, loop je het risico op burn-out of vermoeidheid. Balans is het sleutelwoord: zolang je werk energie geeft en je er blij van wordt, blijf je op de goede weg.
Ook voor mij is het een voortdurende zoektocht. Het vinden van geluk in mijn werk en leven is iets waar ik mijn hele leven naar zoek. Soms is dat een uitdaging, maar ik geloof dat geluk vooral van binnen zit. Het gaat erom dat ik mezelf goed ken en doe wat me gelukkig maakt. Het is oké om af en toe stil te staan en te voelen of ik nog op de juiste plek zit.
Jullie herkennen dat vast ook: het vinden van de juiste balans, het aangeven van je grenzen en zoeken naar geluk.
Het is een persoonlijke reis, die voor iedereen anders is. Maar één ding is zeker: zolang je trouw blijft aan jezelf en goed voor jezelf zorgt, zal je de juiste weg vinden. Uiteindelijk gaat het erom, dat je werk en je leven energie geven, niet kosten.
Andere avonturen
Het is nu 2025. Als ik terugdenk aan toen ik begon met werken, voelt het als gisteren en voel ik me bevoorrecht, wat ik heb mogen doen voor Amsterdammers in een klein stukje van de stad, namelijk West. 33 Jaar van vele, verschillende werkzaamheden.
Hoogtepunten waren toch echt de tijd in het Fijnhout, een cultureel centrum waar kunst de rode draad was, het project KERST500, de eerste keer met vijftien organisaties en voor 500 Westerparkers samen met mijn collega en beste vriendin Cunera Frisart, en natuurlijk het team Vrijwillige Inzet Westbreed met wie we Talentenbeursen in de Hallen organiseerden.
Wat ook hoogtepunten waren en nog steeds zijn, dat zijn alle Amsterdammers die ik heb mogen ontmoeten en leren kennen, in zowel Oud-West als Westerpark.
Nu na ongeveer 33 jaar met heel erg veel plezier werkzaam te zijn geweest in Welzijn stop ik ermee. Waarom? Niet omdat ik het werk niet leuk vind. Nee, integendeel. Maar omdat ik andere avonturen wil beleven en dat gebeurt niet zomaar. Daar heb je tijd voor nodig.
Ik dank iedereen, en vooral mijn collega’s hier in Westerpark, die dit heeft mogelijk gemaakt voor mij, in me heeft geloofd, naar me heeft geluisterd. Dank voor jullie geduld, excuses voor mijn directheid en soms zelf botheid. Dank dat ik me overal thuis heb mogen voelen.
Andere avonturen
Precies twee jaar voor zijn pensioengerechtigde leeftijd
stapt hij uit de tram
om de rest van de afstand naar werk te wandelen.
Langs de Passenger Terminal, waar boottoeristen
vanaf het hoge dek vragend naar hem kijken.
Achter het Centraal Station ziet hij de wakkere daklozen
hoofdschuddend naar hem wijzen.
Verder richting Stenen Hoofd.
De uitgelaten honden vallen stil en ruiken de verandering.
De staarten laag.
Vreemd.
De Van Diemenstraat is stil en uitgestorven,
geen fietser of auto te zien.
Linksaf de Hembrugstraat in
is hij er bijna.
Geluid uit een van de huizen doet hem opschrikken,
hij fronst zijn wenkbrauwen,
trekt de banden van zijn rugzak aan
en voor nummer 156 realiseert hij zich
dat deze route niet de juiste is
en loopt door.
Immers…… alle wegen leiden naar……
Een dag uit het leven van een buurtwerker in de Zeeheldenbuurt …
Tijdens de Zeeheldeninloop komen bewoners bij Buurtkamer Parlarie langs om koffie te drinken en wat te praten. Als buurtwerker sta ik initiatiefnemers bij, die een plan hebben om uit te voeren, zoals Nora met haar expositie over de Amara vrouwen in Peru. Of buurtbewoner Kenza, die budget heeft aangevraagd om op donderdag voor de ouderen uit de buurt te koken in de buurtkamer.
In de tussentijd voor de deur stromen mensen langs en door elkaar heen. Scholen met kinderen onderweg naar de Zuiderspeeltuin, ondernemers naar de Van Diemenstraat, bewoners van HvO Querido De Roggeveen op pad, buurtbewoners oud en jong, gezond en met een beperking. Als de zon schijnt, zetten we de tafel buiten en gaan we in gesprek met de voorbijgangers. We nodigen hen uit in de buurtkamer om de topkeuken te bekijken. Het is hún buurtkamer, kom binnen!
Na de Zeeheldeninloop ga ik langs bij mevrouw Snippe, ze wordt in december 99 jaar! De laatste tijd lukt het haar niet meer om naar de buurtkamer te komen, wat ze altijd graag deed voor de gezelligheid. Rose, de buurvrouw gaat meestal na de inloop bij haar langs. Mevrouw Snippe heeft aanloop van haar zoon en andere familieleden. Deze keer heb ik een mandje met bloemen bij me en mijn grote hond, die zij ook kent, wat weer nieuwe verhalen losmaakt.
Na het bezoek ga ik naar het Stenen Hoofd om de expositie ‘Vêrlander. Weeskinderen van de VOC’ te zien. Daarna naar Niemandsland voor een drankje. Daar vertelt Dies over de opening van het seizoen en de komende activiteiten bij Niemandsland. Superplekje bij het IJ.
Daarna lopen mijn hond en ik naar Oud-West, naar huis. Het was weer een mooie, inspirerende dag met heel verschillende mensen, die energie hebben om zulke mooie dingen te doen.
Free to be me!
… staat er op een kleurige poster op de deur van Buurtruimte De Nieuwe Reiger. Vrij om jezelf te zijn. Dat zit toch wel in het DNA van de stad Amsterdam. Maar Erasmus leerde ons al, dat de een z’n vrijheid niet ten koste mag gaan van de ander.
“Je kunt vrijheid niet opeisen. Vrijheid is alleen mogelijk als je de ander vrijheid gunt.”
In het Westen beschouwen wij hoe een samenleving met zijn zwakkeren omgaat als graadmeter voor de mate van beschaving. Daarbij moeten we helaas constateren dat ons land op de internationale lijstjes op veel vlakken aan een stille gang naar beneden is begonnen.
Terug naar Amsterdam. Overal in de stad vind je sporen van onze stadgenoten, die hebben gestreden en geleden, waardoor wij, hier, nu in vrijheid kunnen leven. Van bruggen vernoemd naar verzetshelden uit de Tweede Wereldoorlog tot parken en monumenten ter herinnering aan hen, die door de eeuwen heen van verre hierheen vluchtten om hun leven zeker te stellen en die een grote bijdrage leverden aan de vorming van onze stad.
In Westerpark is bijzonder, dat veel mensen zich daar nog echt om vrijheid bekommeren, vrijheid van henzelf en van anderen. Van de indrukwekkende jaarlijkse dodenherdenking op het Zaanhof tot de buurtbewoners die zich inzetten om vluchtelingen welkom te heten, van de vrije kunstenaarsgeesten die ons telkens verrassen met onverwachte in- en vergezichten tot de vrijwilligers die overal en nergens onbaatzuchtig hand- en spandiensten verlenen, zodat een ander zijn of haar zelfstandigheid wat langer kan vasthouden… Ik durf te stellen dat de bevolking van Westerpark zich dagelijks inzet voor de vrijheid. Om haar te koesteren, te beschermen en te delen.
Eigenlijk is het ook niet echt ingewikkeld. Wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Dat vat goed samen hoe we op een beschaafde manier met elkaar in vrijheid kunnen leven. Mee eens?
Advies geven, advies ontvangen…
Net als Roy Batty, de Android in Blade Runner, wil ik opnoemen wat ik heb gezien en meegemaakt, om een punt te maken over advies. Ik heb een regenboog van maanlicht gezien, gelopen over vuurspuwende vulkanen, in de nacht gezwommen, dronken van verliefdheid, in een lagune waar witte haaien voorkomen. En op een ander moment, al klappend in mijn handen Kava gedronken – een gefermenteerde peperdrank – met stamhoofden in de Pacific.
Toen vroeg een dame me om advies. Wat zou ik doen in haar positie? Zij had de keuze tussen een baan als reisleider of haar studie weer oppakken in Nederland. Ik adviseerde haar om haar studie te vervolgen en terug te gaan naar haar gemeenschap, want daar leer je volgens mij het meest over jezelf en over het leven.
Op reis kun je elke keer iemand anders zijn en weggaan uit een situatie die confronterend is. Een confronterende situatie, die leerzaam is, omdat je je moet aanpassen, nadenken, veranderen, ook vervelend.
Wel, nu ben ik al een tijdje in rustig vaarwater en leef en werk ik met mijn familie, buurtbewoners, collega’s en vrienden. Toch is en blijft het moeilijk om de confrontatie aan te gaan, want het blijkt dat mijn eerste reactie is: weg, wegwezen, weg uit die situatie! En ik word boos om mijn onvermogen om goed met de situatie om te gaan.
Uiteindelijk blijkt dan, dat een ander belangrijk advies uit de scheepvaart me helpt, namelijk: houd koers en vaar! Focus op wat je wil doen, bereik het in je eigen tempo.
Het blijkt maar weer, het leven is spannend en veranderlijk waar je bent, geen brandende vulkanen voor nodig. 😜
Het gaat helaas niet altijd goed…
Vaak delen we alleen de succesverhalen van Welzijn op Recept, maar natuurlijk zijn er ook casussen die niet succesvol aflopen, om wat voor reden dan ook. Ik zal wat voorbeelden geven van casussen/trajecten, die helaas niet succesvol waren.
Meneer X woont in De Baarsjes en wil graag meer onder de mensen komen en bewegen, maar door zijn depressie en angsten is dat moeilijk voor hem. Hij is in 2024 voor het eerst aangemeld. Meneer heeft een paar jaar geleden een openhartoperatie gehad en sindsdien is hij bang om iets te ondernemen. Zijn huisarts en cardioloog zeggen dat hij alles weer mag, maar meneer is daar niet van te overtuigen.
Begin 2025 is meneer weer aangemeld met dezelfde hulpvraag, maar ook nu is er weer niets uitgekomen. Meneer heeft nog steeds dezelfde angst.
Ander voorbeeld: mevrouw B, zij woont in Westerpark. Mevrouw is 85 jaar en altijd heel creatief geweest. Zij heeft in het verleden prachtige gebeeldhouwde gebouwen gemaakt. Ze heeft een grote behoefte aan meer sociale contacten en weer lekker creatief bezig zijn. Nu zou zij graag iets met textiel willen doen. Mevrouw was heel erg enthousiast over wat er allemaal te doen is in West en was van plan om naar Buurtruimte De Nieuwe Reiger te gaan om te gaan deelnemen bij de Quiltclub. Helaas kreeg zij gezondheidsproblemen en heeft een paar keer in het ziekenhuis gelegen, waardoor ze nu geen energie heeft om iets te gaan doen. Hopelijk lukt het haar over een tijdje wel, maar voor nu is het helaas niet haalbaar.
Het laatste voorbeeld is van meneer Y. Meneer is vier keer aangemeld in drie jaar tijd. Meneer zou erg eenzaam zijn en een vrijwilliger voor wat meer sociale contacten zou mooi zijn. Alleen dacht meneer daar zelf anders over: hij wilde helemaal geen vrijwilliger. Hij is vier keer aangemeld, omdat men iedere keer dacht dat meneer nu wel zover zou zijn. Dus niet.
Vrijwilliger aan het woord: Edwin
Wil je jezelf even voorstellen?
Mijn naam is Edwin Meijer en ik ben inmiddels 54 jaar. Ik woon alweer dertig jaar in de Spaarndammerbuurt.
Wat doe jij in je functie als vrijwilliger? En hoe vaak doe je dat?
Ik ben vrijwilliger in Huis van de Wijk Horizon en ik help bij verschillende werkzaamheden. Een keer per week help ik mensen bij hun administratie en een keer per week ben ik gastheer/beheerder. Ook ben ik vrijwilliger in Huis van de Wijk Koperen Knoop. Ik help dan bij de Financiële Salon en het inloopspreekuur voor vragen over wonen.
Wat deed je in je vroegere werk/functie?
Ik heb de afgelopen 25 jaar in de horeca gewerkt.
Wat vind je leuk aan het werken in het Huis van de Wijk?
Het is erg leuk om te zien hoe de hulp gewaardeerd wordt door de mensen die ik help.
Wat is het meest spannende/leukste wat je hebt meegemaakt?
Persoonlijk vind ik de waardering die ik krijg van de mensen die ik probeer te helpen het leukst. Ook zijn de collega’s erg aardig en behulpzaam.
Zou je nog een cursus/opleiding willen volgen of een activiteit willen bijwonen en zo ja, wat?
Ja, ik zou graag een cursus/opleiding willen volgen, die iets toevoegt aan mijn kennis over de onderwerpen financiën en wonen.
Hoe lang werk je in de Horizon en ben je tevreden?
Ik werk nu sinds twee maanden in de Horizon en ik ben zeer tevreden met de werkzaamheden en met de collega’s.
Blij dat je in de buurt bent, Edwin!
- ← Vorige
- 1
- 2
- 3
- …
- 16
- Volgende →
Buurtwerk Westerpark vertelt... 