Mello Yello..! đÂ
Met het gele doekje om onze pols geknoopt lekker rustig achteroverzitten. We bedachten een zeer pakkende slogan – vonden we zelf, ha ha – om onze zorgeloze spirit uit te dragen: âMello Yello! If you sweat, youâre not our Fello!â Wij gaan niet rennen, wij gaan niet zweten, wij gaan niet stressen, wij gaan niet strijden. Hooguit voor de titel âmeest relaxte lui uit Westâ.
Voor en na deze dag kan ik mij niets anders herinneren dan dikke wolkendekken en regen. Zelfs zo erg dat ik fantaseer dat het herfst is. Soms valt het opeens mee. âZachte herfst!â, grap ik dan, dat helpt. Maar deze dag schijnt de zon! Dus kleding wordt afgeworpen en daar gaan we!
Al in de eerste ronde voel ik het irritant kriebelen in mijn buik, ik wil toch best wel een klein beetje winnen. We worden ook steeds luidruchtiger en ik voel, en zie ook bij anderen in ons âChill Teamâ, zweet parelen op het voorhoofd. Als vier keer tegen de lat niet wordt meegerekend, ben ik gewoonweg verontwaardigd en moet ik mij inhouden om niet keihard ertegenin te gaan.
Bij âde-gekleurde-balletjes-in-de-vakjes-van-het-houten-labyrint-leidenâ houd ik het niet meer en alsof mijn leven ervan afhangt, trek ik aan twee touwen tegelijk (mag dat eigenlijk wel?). Wanhopige pogingen om te winnen. Laatste worden is chill als je âChill Geelâ bent, maar ik voel, en volgens mij was ik niet de enige uit mijn team haha, toch wel een lichte teleurstelling. Winnen is tĂłch beter. Ăltijd.
Gelukkig kan ik mijn prestatiedrang laten afkoelen met frisse wijn (de zon schijnt zowaar nog steeds!), goed gezelschap en lekker eten. Even achterover leunenâŠ
Oh nee! Ik moet nog stemmen! Snel op de fiets, net op tijd!
En nee, daar winnen we ook al niet. Sterker nog, het is Ă©Ă©n trieste bende. Als dat ooit maar goedkomt. Een en al verliezers op deze zonnige dag, oh oh oh!
Mijn stage bij Podium Horizon…
In oktober volgde ik een Kintsugi-workshop bij Podium Horizon. Ik vond de activiteiten daar erg inspirerend. Ik bedacht hoe leuk het zou zijn om hier stage te lopen. Leander reageerde heel positief op dit idee. Zo kwam ik terecht bij het Podium-Horizon-team. Na twee hele leuke semesters rond ik mijn eerstejaarsstage voor de studie Social Work af met hele diverse ervaringen en nieuwe vaardigheden, zowel op persoonlijk als professioneel vlak.
Door mijn stage voel ik, dat ik deel uitmaak van een sterke gemeenschap. Ik leg verbindingen en communiceer met buurtbewoners. Omdat ikzelf in deze buurt woon, vind ik dit een belangrijk uitgangspunt. Ik werd zowel werker als actieve bewoner in de buurt. Hierdoor is mijn netwerk in Westerpark verbeterd.
Ik leerde door mijn stage hoe ik de theorieën van school in de praktijk kan toepassen, zoals de juiste beroepshouding en sociale werknormen. Ik kreeg ook de kans om verschillende communicatietechnieken in de praktijk te brengen. Ik leerde hoe ik daarmee mensen naar evenementen kan trekken.
Ook grenzen stellen leer je pas echt in de praktijk. Communicatie is daarbij heel belangrijk. Hoe kan ik mijn eigen grenzen beschermen op de juiste manier en dit toepassen in mijn professionele leven? Hieraan wil ik de komende jaren meer werken. Ik heb hierbij al diverse hulp gekregen van mijn mentor.
Het lastigste vond ik om tijdens mijn stage mijn leerdoelen te bepalen. Het is belangrijk om daarbij zelf initiatief te nemen. Ik weet hoe ik doelen moet bereiken die anderen mij stellen, maar ik vind het niet gemakkelijk om zelf concrete doelen te stellen en het pad te bepalen, dat ik moet volgen om die doelen te bereiken.
Ik voel me heel gelukkig dat ik stage heb gelopen bij Podium Horizon. Ik bedank graag mijn mentor, Leander, het Podium-Horizon-team en Combiwel Buurtwerk. Ik zal mijn hele leven profijt hebben van de informatie en begeleiding die zij met mij deelden.
Quinoa in Amsterdam
Bij de buurtkamer ontmoet ik Nora, we zijn bezig om haar initiatief aan te vragen.
Nora wil vertellen over Quinoa. Ze heeft zaden meegenomen uit Peru, waar ze werkte als bioloog. Ze heeft in Peru haar man Willy ontmoet. Hun dochter wilde in Amsterdam studeren, daarom zijn ze naar Amsterdam gekomen. Willy komt uit Amsterdam West.
Het initiatief van Nora is goedgekeurd door de Adviesgroep en ze krijgt een bijdrage uit het buurtbudget Westerpark om het uit te voeren. Er komen vijf workshops over het gebruik en de gezondheidsvoordelen van quinoa. Ik hoorde dat het een superfood is? Het is geen graan dus het bevat geen gluten. Ik leer veel nieuwe voordelen. Quinoa (plant) – Wikipedia Wat ik zo bijzonder vind, zijn de verhalen over de cultuur die met Nora meekomt. Over het leven in de Andes en dat ze daar weinig groenten kunnen verbouwen in de winter vanwege de kou.
Nora is bezig om fondsen te werven door crowd funding om zo het budget bij elkaar te krijgen om een groentekas te realiseren in de Andes. Ze is zo gemotiveerd om betere omstandigheden te creëren, hier in Amsterdam en in de Andes. Wij leren in Amsterdam over Quinoa en de goede eigenschappen van deze grassoort. Fantastisch, deze uitwisseling van kennis.
Zo heeft Nora ter kennismaking het nationale Peruaanse ontbijtdrankje Api meegenomen naar Buurtkamer Parlarie. Het is een warm drankje, gemaakt van paarse mais, kaneel, limoen en een beetje suiker, heel lekker. Ik zoek paarse mais op internet en wat je dan weer leert over de gezondheidswaarde van paarse mais! Uitwisseling van kennis op een mooie dag in mei. Op dit soort momenten ga je vanuit de Zeeheldenbuurt van twee meter onder de zeespiegel naar de grote hoogtes van de Andes, naar boven de 4000 meter. Daar groeit quinoa. Zo kan een ontmoeting je meenemen.
Overpeinzingen uit Japan
Het leven is kostbaar
Ik ben in Japan. Onderweg, te voet, op het eiland Shikoku waar een pelgrimsroute loopt langs 88 boeddhistische tempels. Vijftig dagen op reis. Ik overnacht iedere avond ergens anders. Meestal in een typische Japanse kamer met tatamimatten op een futon als bed. De tocht doet me in stilte nadenken over waarmee ik bezig ben in het leven. Een sterfgeval in de familie thuis duwt me ook nog eens met mijn neus op het feit, dat het leven niet oneindig is en iets is om zuinig op te zijn. Ik brand bij iedere tempel kaarsjes en wierook voor mijn overleden schoonzus, want ik besloot om in Japan te blijven en zo aan haar te denken.
Het Japanse eiland Okinawa staat bekend als een Blauwe Zone, een plek waar veel mensen langer leven, langer vitaal en gezond blijven en 100 jaar of ouder worden. Dit doen ze door een doel in het leven te hebben, sociale en familiebanden te koesteren, te blijven werken/bewegen en gezond te eten. âAls je genoeg gegeten hebt, stop jeâ, zeggen zij. Nooit te veel. Het Japanse eten bestaat uit veel kleine hapjes met diverse smaken. Vis, met name rauwe vis, sashimi en sushi, zijn erg geliefd. Op mijn pelgrimstocht heb ik de Japanse keuken mogen ervaren. Na een dag van soms wel tien uur wandelen, is zo’n maaltijd een feest.
Deze ingrediënten om 100 jaar te worden, gun ik iedereen. Maar hoe krijg je dat voor elkaar als je alleen bent, geen geld hebt en ook nog eens niet zo mobiel bent als je zou willen? Ook weet niet iedereen hoe je gezond kunt leven en eten. Maar met elkaar is het mogelijk om daarin een verschil te maken. Samen kun je een heel eind komen!
Vrouwenprotest!
Vlak voordat ik de Horizon binnenliep, viel mijn oog op een poster in de vitrine van de Rode Morgen. Er zou een vrouwendemonstratie plaatsvinden op Nationale Vrouwendag 2024. Samen lopen vanaf de Dam naar Buurthuis Lydia in Oud-Zuid. En zo geschiedde! Met een groep strijdlustige vrouwen – en ook mannen – uit de Spaarndammerbuurt gingen we op 8 maart de straat op om de vrouw te bezingen, haar recht te bevechten en haar kracht te vieren. Je zou je kunnen afvragen: waarom? En daarom schreef ik een manifest.
HĂerom:
âBen je ooit sneller gaan lopen, in een steeg, als je alleen bent? Heb je je jas weleens strakker aangetrokken, terwijl je doet alsof je aan de telefoon bent? Heb je weleens je mond gehouden toen een man je in je bil kneep? Je sleutelbos stevig in je hand vastgehouden als je voorbij een groepje jongens liep? Ben je weleens nagefloten op straat? Onderdrukt door je partner? Heb je uit moeten leggen waarom je partner voor de kinderen zorgt? Het gevoel gekregen, dat je enige recht het aanrecht is? Financieel minder verdiend vanwege je vrouw-zijn? Je plas moeten ophouden in het openbaar? Enzovoort, enzovoort, enzovoort!
Genderonderdrukking past niet bij echte democratie, vrede en gelijkheid. Met dit protest strijden we voor gelijke beloning, bestrijden we (seksueel) geweld tegen vrouwen en ontkrachten we collectieve vrouwenonderdrukking, die van generatie op generatie is doorgegeven.â
Op de Dam kwamen demonstranten uit heel Amsterdam samen. Ik zag een diversiteit aan mensen uit verschillende lagen van de bevolking, uit verschillende windstreken, met verschillende culturen, gender, jong en oud. We riepen, zongen, maakten muziek en dansten. De kracht was overweldigend. Aangekomen bij Buurthuis Lydia konden we niet naar binnen om onze tocht te bezegelen. Onze kracht bleek te groot voor Buurthuis Lydia. Een tegenstrijdige zege, die ik in dit geval graag accepteer. Hopelijk volgend jaar wel de mogelijkheid om in gebundelde krachten af te kunnen sluiten met een knal.
Lopen jullie dan ook mee?
Mijn reis
Als stagiair bij Combiwel/Welzijn op Recept maak ik een reis, die me professioneel vormt en ook mijn persoonlijke groei stimuleert. De afgelopen zeven maanden waren vol uitdagingen, leermomenten en waardevolle ontmoetingen, die mijn passie voor gemeenschapsgerichte welzijnszorg hebben versterkt.
Een van de mooie dingen in de afgelopen stageperiode was de mogelijkheid om verschillende mensen te ontmoeten en te leren kennen. Door het uitbreiden van mijn netwerk zijn mijn professionele contacten verbreed en is mijn perspectief op diversiteit en inclusie verrijkt. Elk individu dat ik heb ontmoet, heeft me iets waardevols geleerd, of het nu ging om het belang van empathie, de kracht van veerkracht of de kunst van het luisteren.
Een van de hoogtepunten was natuurlijk het behalen van mijn verslag! Een prestatie die ik niet alleen kon vieren, want mijn doelen kon ik bereiken dankzij de onschatbare steun van mijn collega’s. Hun begeleiding, aanmoediging en gedeelde kennis hebben me geholpen om te groeien en te bloeien in mijn rol. Het is inspirerend om onderdeel te zijn van een team, dat echt gelooft in samenwerking en ondersteuning.
Wat mijn ervaring zo waardevol maakt, is het feit dat ik de kans heb gekregen om direct impact te hebben op mensen in mijn gemeenschap. De positieve feedback van buurtbewoners heeft mijn inspanningen bevestigd en me eraan herinnerd waarom ik in de eerste plaats voor dit werk heb gekozen. Het is hartverwarmend om te zien hoe kleine gebaren van vriendelijkheid en ondersteuning een groot verschil kunnen maken in het leven van anderen.
Als stagiair heb ik professionele vaardigheden ontwikkeld en dieper begrip gekregen van het belang van menselijke verbindingen en gemeenschapszin. Mijn reis is nog lang niet voorbij, ik kijk ernaar uit om verder te groeien, meer mensen te ontmoeten en mijn passie voor het ondersteunen van anderen voort te zetten. Dus hier sta ik, dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen en klaar om het volgende hoofdstuk van mijn avontuur aan te gaan!
Een diepe buiging!
Wat een feest was het op die eerste zaterdag in maart, de opening van de vernieuwde begane grond van Huis van de Wijk Koperen Knoop!
Het programma pakte echt perfect uit!
Eerst met een bonte stoet met vlaggen, muzikale toeters en bellen en paradijsvogel Nina door de straten om eraan te herinneren: het feestje gaat beginnen! Zoveel mensen openden hun ramen, maakten foto’s en filmpjes en lieten zich zelfs verleiden tot een dansje buiten op het plein.
Daarna de officiĂ«le opening bij de nieuwe ingang van de Koperen Knoop…. wat een goed besluit om dat met lokale kanjers te doen! Buurvrouw Nel, buurtwerker Len en vrolijke bloemenman Jantje Boeketje die het lint doorknipte, waarna binnen het feest kon beginnen.
Zo fijn om te merken, dat de nieuwe open ruimte werkt zoals gehoopt. Muziek en voetjes van de vloer met Het Danspaleis in de voormalige Tuinkamer, heerlijke hapjes en soep, de keuken/bar volop in bedrijf en daar omheen meer dan genoeg ruimte om met elkaar te kletsen of stilletjes te genieten van alle reuring.
Zo’n 300 bezoekers zijn na die zaterdag een positieve Koperen-Knoop-ervaring rijker. Wat een fijne ruimte, wat een feestje en wat een toffe groep van bewoners en collegaâs, die dit samen voor elkaar gebokst hebben! Voor hen maak ik een diepe buiging!
Drie weken laterâŠ
We komen weer samen met iedereen, die heeft meegeholpen met de organisatie van de opening en/of actief is in een van de andere werkgroepjes van de Koperen Knoop. Verrassing! De tafel is gezellig gedekt en staat vol met lekker eten. Dus eerst samen smikkelen en daarna terugblikken, nagenieten en bedenken wat we bij een volgend evenement allemaal weer precies zo zouden doen en natuurlijk ook een paar dingen die we toch net even anders willen doen.
Het werd weer een fijn overleg met een feestelijk tintje.
Hoe dat voelt? Blij, dankbaar, nederig, trotsâŠ
Grote woorden? Klopt, en niets aan gelogen!
Samen in een cirkel
Any man`s death diminishes me, because I am involved in mankind
John Donne
Hoe moet dat nou verder als jij nog wel wil, maar je lijf niet meer kan? Als jij op 3-hoog-achter de laatste blikjes uit je voorraadkast hebt opgepeuzeld, te bescheiden bent om de buren om hulp te vragen, je familie niet tot last wil zijn, de trap niet meer aandurft en als dan niemand je bewust mist? Je moet er niet aan denken, dat het ooit zover komt.
Regelmatig kom ik in het werk situaties tegen, waarbij ik denk: wat ontzettend triest, dat dit is gebeurd. Waarom heeft iemand niet eerder aan de bel getrokken, zelf een stap gezet, de regie in hand gehouden, leren internetshoppen, de buren gegroet, het buurthuis bezocht, iets voor de ander gedaan? Ik weet, dat dit alles moeite kost, niet altijd meer wil, maar toch.
Een goede manier om te zorgen dat je gemist wordt als je zelf niet meer om hulp kunt roepen, is de telefooncirkel. Het werkt heel eenvoudig: een vrijwilliger belt de eerste bewoner, die belt de volgende en zo door en door. Neemt iemand niet op dan schakelt de beller de vrijwilliger in, die contact opneemt met familie of de huisarts. Zo zorg je, dat er sneller alarm wordt geslagen.
Zoân telefooncirkel wordt bijvoorbeeld georganiseerd vanuit het Buurtteam of Voor Elkaar in West. Buren onderling kunnen natuurlijk ook prima zoân cirkel opzetten, maar dan is er geen vrijwilliger die te hulp kan schieten, dan moeten de buren zelf politie of ambulance bellen.
Merk jij nou dat je wereld kleiner wordt, dat je minder ver van huis kunt, dat mensen om je heen een voor een wegvallen? Wees dan zo moedig om er zelf op af te stappen. Zorg dat je nieuwe contacten legt, leuke activiteiten blijft doen, goed blijft eten, af en toe stevig lacht. En neem iemand anders mee, die daar ook aan toe is. Onze Huizen van de Wijk, buurtruimtes, buurtkamers, ze zijn allemaal verschillend en zijn er voor iedereen. En klikt het niet bij de ene, dan vast wel bij een andere.
Denk niet: ik heb dat niet nodig, maar denk: met mij gaat het gelukkig nog goed, wat kan ik doen voor een ander?
Wat een opening van Huis van de Wijk Koperen Knoop
Mijn eerste grote taak als locatiegebonden buurtwerker in Huis van de Wijk Koperen Knoop was de opening op zaterdag 2 maart. Mijn taak was om samen met buurtbewoners van de Werkgroep Koperen Knoop een mooie en leuke opening te organiseren voor de buurt. In mijn beleving is dit goed gelukt met maar liefst 300 bezoekers die zijn gekomen.
Het proces van het voorbereiden en organiseren van de opening was bijzonder en mooi. Zo zijn de ideeën voor hoe de opening eruit moest zien en wat er moest plaatsvinden voornamelijk bedacht door de mensen uit de Werkgroep Koperen Knoop. En dat maakte het voor mij zo bijzonder, want hierdoor werd het ook echt een opening voor en met de buurt. Het was leuk om met de werkgroep samen te werken. Ik merkte, dat iedereen weer een ander goed idee had of ergens een contact had om dingen te regelen. Hierdoor was het ook echt een opening van ons allemaal. Dat was voor mij belangrijk, want het moest ook echt een opening worden voor de buurt. En dat was op de dag zelf goed te merken.
Een van de leukste ideeën waar een buurtbewoonster mee kwam, was de fanfare om de aandacht van de buurt te trekken. We hebben bewust niet aangekondigd dat er een fanfare kwam, want dat moest een verrassing zijn. Ikzelf heb echt genoten van de vrolijke sfeer tijdens de optocht en de leuke, spontane reacties in de buurt!
Het had ook niet zoân mooi feest kunnen worden zonder de Werkgroep Koperen Knoop, deze wil ik dan ook heel graag bedanken. Daarnaast hoop ik heel erg, dat degenen die dit lezen binnenkort ook een keer komen kijken naar de vernieuwde begane grond van Huis van de Wijk Koperen Knoop.
Buurtwerk Westerpark vertelt... 