Een dag uit het leven van een buurtwerker in de Zeeheldenbuurt …
Tijdens de Zeeheldeninloop komen bewoners bij Buurtkamer Parlarie langs om koffie te drinken en wat te praten. Als buurtwerker sta ik initiatiefnemers bij, die een plan hebben om uit te voeren, zoals Nora met haar expositie over de Amara vrouwen in Peru. Of buurtbewoner Kenza, die budget heeft aangevraagd om op donderdag voor de ouderen uit de buurt te koken in de buurtkamer.
In de tussentijd voor de deur stromen mensen langs en door elkaar heen. Scholen met kinderen onderweg naar de Zuiderspeeltuin, ondernemers naar de Van Diemenstraat, bewoners van HvO Querido De Roggeveen op pad, buurtbewoners oud en jong, gezond en met een beperking. Als de zon schijnt, zetten we de tafel buiten en gaan we in gesprek met de voorbijgangers. We nodigen hen uit in de buurtkamer om de topkeuken te bekijken. Het is hún buurtkamer, kom binnen!
Na de Zeeheldeninloop ga ik langs bij mevrouw Snippe, ze wordt in december 99 jaar! De laatste tijd lukt het haar niet meer om naar de buurtkamer te komen, wat ze altijd graag deed voor de gezelligheid. Rose, de buurvrouw gaat meestal na de inloop bij haar langs. Mevrouw Snippe heeft aanloop van haar zoon en andere familieleden. Deze keer heb ik een mandje met bloemen bij me en mijn grote hond, die zij ook kent, wat weer nieuwe verhalen losmaakt.
Na het bezoek ga ik naar het Stenen Hoofd om de expositie ‘Vêrlander. Weeskinderen van de VOC’ te zien. Daarna naar Niemandsland voor een drankje. Daar vertelt Dies over de opening van het seizoen en de komende activiteiten bij Niemandsland. Superplekje bij het IJ.
Daarna lopen mijn hond en ik naar Oud-West, naar huis. Het was weer een mooie, inspirerende dag met heel verschillende mensen, die energie hebben om zulke mooie dingen te doen.
Free to be me!
… staat er op een kleurige poster op de deur van Buurtruimte De Nieuwe Reiger. Vrij om jezelf te zijn. Dat zit toch wel in het DNA van de stad Amsterdam. Maar Erasmus leerde ons al, dat de een z’n vrijheid niet ten koste mag gaan van de ander.
“Je kunt vrijheid niet opeisen. Vrijheid is alleen mogelijk als je de ander vrijheid gunt.”
In het Westen beschouwen wij hoe een samenleving met zijn zwakkeren omgaat als graadmeter voor de mate van beschaving. Daarbij moeten we helaas constateren dat ons land op de internationale lijstjes op veel vlakken aan een stille gang naar beneden is begonnen.
Terug naar Amsterdam. Overal in de stad vind je sporen van onze stadgenoten, die hebben gestreden en geleden, waardoor wij, hier, nu in vrijheid kunnen leven. Van bruggen vernoemd naar verzetshelden uit de Tweede Wereldoorlog tot parken en monumenten ter herinnering aan hen, die door de eeuwen heen van verre hierheen vluchtten om hun leven zeker te stellen en die een grote bijdrage leverden aan de vorming van onze stad.
In Westerpark is bijzonder, dat veel mensen zich daar nog echt om vrijheid bekommeren, vrijheid van henzelf en van anderen. Van de indrukwekkende jaarlijkse dodenherdenking op het Zaanhof tot de buurtbewoners die zich inzetten om vluchtelingen welkom te heten, van de vrije kunstenaarsgeesten die ons telkens verrassen met onverwachte in- en vergezichten tot de vrijwilligers die overal en nergens onbaatzuchtig hand- en spandiensten verlenen, zodat een ander zijn of haar zelfstandigheid wat langer kan vasthouden… Ik durf te stellen dat de bevolking van Westerpark zich dagelijks inzet voor de vrijheid. Om haar te koesteren, te beschermen en te delen.
Eigenlijk is het ook niet echt ingewikkeld. Wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Dat vat goed samen hoe we op een beschaafde manier met elkaar in vrijheid kunnen leven. Mee eens?
Advies geven, advies ontvangen…
Net als Roy Batty, de Android in Blade Runner, wil ik opnoemen wat ik heb gezien en meegemaakt, om een punt te maken over advies. Ik heb een regenboog van maanlicht gezien, gelopen over vuurspuwende vulkanen, in de nacht gezwommen, dronken van verliefdheid, in een lagune waar witte haaien voorkomen. En op een ander moment, al klappend in mijn handen Kava gedronken – een gefermenteerde peperdrank – met stamhoofden in de Pacific.
Toen vroeg een dame me om advies. Wat zou ik doen in haar positie? Zij had de keuze tussen een baan als reisleider of haar studie weer oppakken in Nederland. Ik adviseerde haar om haar studie te vervolgen en terug te gaan naar haar gemeenschap, want daar leer je volgens mij het meest over jezelf en over het leven.
Op reis kun je elke keer iemand anders zijn en weggaan uit een situatie die confronterend is. Een confronterende situatie, die leerzaam is, omdat je je moet aanpassen, nadenken, veranderen, ook vervelend.
Wel, nu ben ik al een tijdje in rustig vaarwater en leef en werk ik met mijn familie, buurtbewoners, collega’s en vrienden. Toch is en blijft het moeilijk om de confrontatie aan te gaan, want het blijkt dat mijn eerste reactie is: weg, wegwezen, weg uit die situatie! En ik word boos om mijn onvermogen om goed met de situatie om te gaan.
Uiteindelijk blijkt dan, dat een ander belangrijk advies uit de scheepvaart me helpt, namelijk: houd koers en vaar! Focus op wat je wil doen, bereik het in je eigen tempo.
Het blijkt maar weer, het leven is spannend en veranderlijk waar je bent, geen brandende vulkanen voor nodig. 😜
Het gaat helaas niet altijd goed…
Vaak delen we alleen de succesverhalen van Welzijn op Recept, maar natuurlijk zijn er ook casussen die niet succesvol aflopen, om wat voor reden dan ook. Ik zal wat voorbeelden geven van casussen/trajecten, die helaas niet succesvol waren.
Meneer X woont in De Baarsjes en wil graag meer onder de mensen komen en bewegen, maar door zijn depressie en angsten is dat moeilijk voor hem. Hij is in 2024 voor het eerst aangemeld. Meneer heeft een paar jaar geleden een openhartoperatie gehad en sindsdien is hij bang om iets te ondernemen. Zijn huisarts en cardioloog zeggen dat hij alles weer mag, maar meneer is daar niet van te overtuigen.
Begin 2025 is meneer weer aangemeld met dezelfde hulpvraag, maar ook nu is er weer niets uitgekomen. Meneer heeft nog steeds dezelfde angst.
Ander voorbeeld: mevrouw B, zij woont in Westerpark. Mevrouw is 85 jaar en altijd heel creatief geweest. Zij heeft in het verleden prachtige gebeeldhouwde gebouwen gemaakt. Ze heeft een grote behoefte aan meer sociale contacten en weer lekker creatief bezig zijn. Nu zou zij graag iets met textiel willen doen. Mevrouw was heel erg enthousiast over wat er allemaal te doen is in West en was van plan om naar Buurtruimte De Nieuwe Reiger te gaan om te gaan deelnemen bij de Quiltclub. Helaas kreeg zij gezondheidsproblemen en heeft een paar keer in het ziekenhuis gelegen, waardoor ze nu geen energie heeft om iets te gaan doen. Hopelijk lukt het haar over een tijdje wel, maar voor nu is het helaas niet haalbaar.
Het laatste voorbeeld is van meneer Y. Meneer is vier keer aangemeld in drie jaar tijd. Meneer zou erg eenzaam zijn en een vrijwilliger voor wat meer sociale contacten zou mooi zijn. Alleen dacht meneer daar zelf anders over: hij wilde helemaal geen vrijwilliger. Hij is vier keer aangemeld, omdat men iedere keer dacht dat meneer nu wel zover zou zijn. Dus niet.
Vrijwilliger aan het woord: Edwin
Wil je jezelf even voorstellen?
Mijn naam is Edwin Meijer en ik ben inmiddels 54 jaar. Ik woon alweer dertig jaar in de Spaarndammerbuurt.
Wat doe jij in je functie als vrijwilliger? En hoe vaak doe je dat?
Ik ben vrijwilliger in Huis van de Wijk Horizon en ik help bij verschillende werkzaamheden. Een keer per week help ik mensen bij hun administratie en een keer per week ben ik gastheer/beheerder. Ook ben ik vrijwilliger in Huis van de Wijk Koperen Knoop. Ik help dan bij de Financiële Salon en het inloopspreekuur voor vragen over wonen.
Wat deed je in je vroegere werk/functie?
Ik heb de afgelopen 25 jaar in de horeca gewerkt.
Wat vind je leuk aan het werken in het Huis van de Wijk?
Het is erg leuk om te zien hoe de hulp gewaardeerd wordt door de mensen die ik help.
Wat is het meest spannende/leukste wat je hebt meegemaakt?
Persoonlijk vind ik de waardering die ik krijg van de mensen die ik probeer te helpen het leukst. Ook zijn de collega’s erg aardig en behulpzaam.
Zou je nog een cursus/opleiding willen volgen of een activiteit willen bijwonen en zo ja, wat?
Ja, ik zou graag een cursus/opleiding willen volgen, die iets toevoegt aan mijn kennis over de onderwerpen financiën en wonen.
Hoe lang werk je in de Horizon en ben je tevreden?
Ik werk nu sinds twee maanden in de Horizon en ik ben zeer tevreden met de werkzaamheden en met de collega’s.
Blij dat je in de buurt bent, Edwin!
De Knoop wordt steeds gezelliger…
Ik ben nu al bijna anderhalf jaar aan het werk in Huis van de Wijk Koperen Knoop. Waar ik binnenkwam in een verbouwing en het toen erg stil was, is het nu een bruisend knooppunt geworden in de Staatsliedenbuurt met veel leuke, verschillende activiteiten.
Het begon als een rustige start voor mij tijdens de verbouwing, waarin ik langzaam kon inwerken in het werk en de buurt leren kennen. Ergens was het fijn om op je gemakje iedereen te leren kennen, maar het was toch ook wat minder, omdat ik altijd wel van een beetje gezelligheid en reuring hou. Nu kwam dat langzamerhand steeds meer op gang, vooral omdat ik nauw samenwerkte met Werkgroep Koperen Knoop voor de opening van Huis van de Wijk Koperen Knoop. De opening was veel werk om het allemaal te regelen, maar het heeft zeker zijn vruchten afgeworpen. Met een bezoekersaantal van 300 bezoekers was het een geslaagde dag.
Wist je, dat het meer dan één jaar geleden is, dat de opening was? De tijd is zó snel voorbijgegaan, at dat ik mij bijna de tijd vóór de opening niet meer kan herinneren. Er is zóveel veranderd na de opening! Er is steeds meer te doen in de Knoop en het is er ook een stuk gezelliger geworden. We hebben nu bijna elke dag wel een lunch of een soepje, dat je kan eten voor een klein bedrag. Ook zijn er verschillende activiteiten bij gekomen, zoals het Open Podium, elke eerste woensdag van de maand. De eerste keer was het een groot succes en hopelijk blijft dat zo.
Als ik kijk, wat we met elkaar voor elkaar hebben gekregen binnen Huis van de Wijk Koperen Knoop dan ben ik daar zo trots op! Dit lukt niet zonder alle vrijwilligers en iedereen van de Werkgroep Koperen Knoop. Allemaal bedankt daarvoor en laten er weer een mooi jaar van maken!
Een nieuwe baan, een nieuwe start…
Het is maandag 3 maart en heerlijk lenteweer. Ik loop de Hembrugstraat in en kijk om me heen. Dit is de buurt die ik de komende tijd helemaal ga uitpluizen en leren kennen. Wat voor mensen zal ik allemaal ontmoeten en welke verhalen zal ik gaan horen? En wat gebeurt en ontstaat er al allemaal in de buurt of wat misschien nog niet?
Ik kom aan bij Huis van de Wijk Horizon en word begroet door de mooiste en liefste glimlach, die ik in tijden heb gezien. Daar zit Nadia, stralend achter de balie. Een warmer welkom had ik mij niet kunnen wensen. Die dag schuif ik aan bij Cor en leer ik over de (eerste) kneepjes van het vak. Uiteraard eindig ik de dag geïnspireerd om vaker te gaan wandelen, want iedereen die Cor kent, weet waarschijnlijk dat hij daar de mooiste verhalen over heeft.
Op woensdag ga ik op pad met Len en staan we met de bakfiets in de Staatsliedenbuurt voor een buurtbakkie. Sommige buurtbewoners lopen in gehaaste tred voorbij, anderen kijken nieuwsgierig met een schuin oog naar ons. Die moet ik prikkelen, denk ik. Want een schuin oog, kan de volgende keer meer zijn. “Hallo, kom je gezellig een kopje koffie drinken?” Er stopt iemand, enigszins weifelend. Hij woont er nog niet lang, blijkt. En had ook nog niet van de Koperen Knoop gehoord. Hij vertelt kort over zijn wijk en wat hij eraan waardeert. Mooie verhalen, en ik ben benieuwd naar meer.
De lente begint en de Spaarndammerbuurt lonkt. Wat zullen de bewoners van deze buurt mij kunnen vertellen over hun wijk? En hoe kan ik die samen met hen (nog) mooier en leefbaarder maken? Ja, dat buurtbakkie ga ik voortzetten, maar dan rondom de Horizon. Want één ding is zeker: blij dat ik in de buurt ben.
Bevoorrecht…
Wat fijn om te merken dat het, zowel in de ochtend als eind van de middag, alweer langer licht is. Maakt het een stuk gemakkelijker om iedere dag – toch zo’n dik half uur – naar mijn werk en weer terug naar huis te fietsen. Tegenwoordig met helm, want achter het Centraal Station is het zo druk, dat een helm op mijn hoofd een stuk veiliger voelt. Zal wel met de leeftijd te maken hebben.
In buurtcentrum Horizon is het op deze woensdag alweer een drukte van jewelste. In de hal zitten buurtbewoners te wachten op collega’s van Grip op je geld, die hen zullen helpen bij allerlei vragen. Collega van Taal Informatie Punt, die iedere woensdag spreekuur heeft, zet haar tafelbanner op de grote tafel in de hal. De eerste deelnemers van de In Balans training van Sportservice Amsterdam komen vrolijk binnen. En in de kleine pantry is Gerrit druk bezig met het voorbereiden van de koffie en thee voor de verschillende activiteiten. Het tuinteam zal vandaag, na een winterstop, weer beginnen en ook de zon heeft er weer zin in.
In juni is mijn vijfenzestigste verjaardag en na 33 jaar werken in welzijn heb ik besloten om te stoppen met werken. Twee jaar voor mijn pensioen. Waarom? Niet omdat ik het werk niet leuk vind. Nee, integendeel. Maar omdat ik andere avonturen wil beleven en dat gebeurt niet zomaar. Maar wat zal ik de chaos, onrust, dynamiek, uitdaging en inspiratie van het centrum, collega’s en buurtbewoners gaan missen. Zo simpel is dat. Ik ben nog even aan het werk en de komende tijd ga ik dan ook gebruiken om zoveel mogelijk te beseffen hoe bijzonder de afgelopen jaren zijn geweest. En hoe mooi het is, dat ik letterlijk verder dan de Horizon het avontuur kan gaan opzoeken.
Bevoorrecht mens ben ik.
Terwijl we dansen kosmische stilte, ontmoeten we elkaar diep…
Onlangs was het mijn beurt om het maandelijkse teamuurtje te leiden, een traditie binnen ons team waarbij we om de beurt een gerecht meenemen en iets delen dat ons bezighoudt. Ik had iets in gedachten: een gezamenlijke begeleide meditatie.
Door uit ons hoofd naar ons hart en ons lichaam te bewegen, kunnen we beter aanvoelen wat goed voor ons is. Ik geloof dat het waardevol is om soms stil te staan bij de vooruitgang die we boeken: ontspannen en ons openstellen voor wat zou komen.
Ik leidde ons door een meditatie die ons uitnodigde om ons bewust te worden van de tijd en ruimte waarin we ons bevonden. “Neem eens de tijd om te observeren hoe kinderen zich voortbewegen: snel, maar niet gehaast. Ze zijn gewoon aanwezig in het moment.”
De meditatie hielp ons om even stil te staan bij de drukte van het dagelijks leven. We realiseerden ons dat we, in onze zoektocht naar doelen en succes, soms vergeten om in het moment te leven. Door uit ons hoofd naar ons hart te bewegen, konden we beter aanvoelen wat goed voor ons was.
Het was een herinnering dat, zelfs in een drukke werkomgeving, het belangrijk is om af en toe stil te staan en te genieten van de reis. Het was bijzonder om te zien hoe iedereen in overgave meedeed. Dit deed me enorm goed en creëerde een fijne, verbindende sfeer.
Omgekukeld…
(deze buurtwerker spreekt uit ervaring)
Vallen. Denk niet dat het alleen buiten gebeurt, bij opgebroken wegdek of zware ijzel. Onderzoek heeft aangetoond dat juist thuis, waar we ons veilig voelen, er vaak mensen vallen. Thuis zijn veel dingen die een val kunnen veroorzaken, zoals gladde vloeren, losse tapijten of trappen zonder leuningen. Ouderen en mensen met een beperking lopen een groter risico om ernstig gewond te raken als ze vallen. Maar ook mensen die teveel tegelijk willen doen en met hun handen vol en gehaast zich bewegen.
Vallen kan leiden tot verschillende soorten letsel, variërend van blauwe plekken en verstuikingen tot ernstige verwondingen zoals gebroken botten of hoofdletsel. Niet iedereen herstelt even snel of volledig.
Een val kan ook invloed hebben op hoe iemand zich voelt. Angst om opnieuw te vallen kan ervoor zorgen, dat iemand minder actief wordt en minder sociale contacten overhoudt. Bijvoorbeeld doordat ze niet meer durven te fietsen of op straat durven te lopen. Hierdoor kunnen ze zich eenzaam of verdrietig gaan voelen.
Hoe kun je dergelijke ongelukken nou voorkomen? Door je huis veiliger te maken, zoals losliggende snoeren verwijderen, zorgen voor goede verlichting en installeren van handgrepen in de badkamer, kun je het risico op vallen verminderen. Ook regelmatig bewegen en misschien zelfs een training volgen gericht op de kracht in de benen behouden, scheelt allemaal in het risico op vallen. Die trainingen zijn gelukkig in de Huizen van de Buurt en verschillende Buurtkamers in West te volgen, dus altijd eentje in de buurt. Doen!
Buurtwerk Westerpark vertelt... 