Verbinding
Jarig zijn
Jarig zijn. Hoe doet iedereen dat toch? Deze herfst is het weer zover, ik word weer een jaartje ouder. 34. Geen bijzondere mijlpaal, maar gewoon weer een stapje verder op de tijdlijn van het leven. En toch twijfel ik elk jaar opnieuw of ik het wel wil vieren. Iets organiseren rondom mijzelf voelt altijd zo ongemakkelijk. De aandacht, de cadeautjes, het zingen van “lang zal ze leven” – het is niet helemaal mijn ding. Ik vier liever het leven van anderen. Een ander in het zonnetje zetten, voelt voor mij veel natuurlijker.
Maar hier in de Spaarndammerbuurt wordt wél een groots verjaarsfeest gepland, want een van de bewoners wordt binnenkort 80 jaar! En dan moet ik toch toegeven: als ik zie hoe deze buurtgenoot zijn verjaardag omarmt, voel ik bewondering. Hij viert niet alleen zijn leeftijd (want wat een mijlpaal!) maar ook het samenzijn met zijn vrienden in de buurt en het geluk van nog steeds midden in het leven te staan. Deze winter worden daarom allerlei mensen uit de buurt uitgenodigd en het beloofd een groots feest te worden.
En tijdens mijn bewondering vraag ik mezelf af: misschien kan ik daar wel iets van leren, van het omarmen van mijn verjaardag. Dat jarig zijn niet draait om jezelf, maar om dankbaar te zijn voor alles wat er is en dat te delen met anderen. Dus wie weet… dit jaar misschien toch een klein feestje. Niet groots, maar een moment met dierbaren om me heen. Want ouder worden, hoe ongemakkelijk het soms ook voelt, is eigenlijk iets heel moois om te vieren. Dus wie weet…
Lang leven thuis
In de thuiszorg raakte ik bevriend met een cliënt. Een kleine vrouw, die precies wist wat ze wilde. Elke week weer scheef ze alles wat ze gedaan wilde hebben op een kladblok. Dat namen we dan samen door en ik ging ermee aan de slag. Ze scheef sowieso alles wat ze bedacht op kladblokjes, het huis lag er vol mee, stapels blokjes naast stapels streekromans.
Ze was nogal een verzamelaar. Alles werd bewaard en het had ook allemaal een verhaal en waarde. Het borstbeeld van Mozart kreeg elke kerst een kerstmuts op en met Pasen lag het huis vol eitjes en gele kuikens. Ze kwam niet vaak buiten, dus haar huis was het grootste deel van haar wereld. Met daarnaast nog de galerij waar alle buren haar kenden, de sleutels hadden en bijna elke dag even kwamen kijken hoe het met haar ging.
We hadden een bijzondere band, ik kwam graag bij haar en we konden altijd samen lachen. Maar naarmate de tijd verstreek, ging het steeds slechter met haar. Ze werd in korte tijd warrig, vergeetachtig en was chronisch iets kwijt. Toen thuis wonen niet meer ging, verhuisde ze naar een spoedopvang. Dit was lastig. In haar nieuwe huis was ze ontworteld, zonder lieve buren en met maar een paar spullen. Vaak kon ze haar kamer niet vinden of dwaalde ze door de gangen. Toen ik op bezoek kwam, vroeg ze me of ik haar niet mee terug kon nemen naar huis.
Haar omgeving en de spullen waren belangrijk voor een gevoel van thuis. Nu ze er niet meer is, vind ik het belangrijk om dit gevoel van thuis te koesteren en voort te zetten op nieuwe plekken. Samen bouwen aan een fijne plek om lang te wonen, waar je je gezien voelt en waar je rustig oud kan worden. Lang leven thuis.
Mijn start bij de Koperen Knoop
Sinds kort ben ik begonnen als vervangend locatieleider bij Huis van de Wijk Koperen Knoop, midden in de levendige Staatsliedenbuurt. Een bijzondere plek waar mensen van alle leeftijden, achtergronden en verhalen samenkomen. Om mijn nieuwe rol niet alleen functioneel, maar vooral ook persoonlijk te starten, zocht ik naar een laagdrempelige manier om contact te maken met de gebruikers, de medewerkers en de vrijwilligers die hier vol overgave de bardiensten draaien. Ik zag een beteuterde blik van een vaste bezoeker aan de bar: het buurtsoepje tijdens het Burenuurtje zou weer niet doorgaan, omdat de soepmaakster ziek was. En daar vond ik de ideale oplossing om contact te maken: verse soep maken met vergeten groenten.
Waarom soep? Omdat soep verbindt. Het vult de ruimte met geur, warmte en uitnodiging. Het biedt een moment van rust, ontmoeting en gesprek. Dát, waar ook het burenuurtje voor staat. En de keuze voor vergeten groenten – zoals pastinaak, schorseneren en gekleurde wortelen – is geen toeval. Net als sommige mensen in onze buurt worden ook deze groenten soms over het hoofd gezien, terwijl ze juist veel smaak en waarde hebben.
De reacties waren hartverwarmend. Mensen kwamen proeven, bleven hangen, bekeken mij van top tot teen, vertelden iets over zichzelf of vroegen gewoon nieuwsgierig: “Wat zit erin?” En zo ontstond het gesprek, zonder agenda, een ontmoeting zonder drempel.
Als huis van de wijk wil je een plek zijn, waar iedereen zich gezien voelt. Waar je welkom bent, ook als je niets hoeft te ‘doen’.
Voor mij was dit soepmoment het begin van de ontmoeting en kennismaking met de gebruikers van Huis van de Wijk Koperen Knoop in de Staatliedenbuurt.
Dus kom vooral eens langs voor een kom soep – dan wel weer gemaakt door onze originele soepmaakster – en een gesprek.
Ode..!
Wanneer verbinding begint bij de eerste blik,
bij binnenkomst in de Horizon, gelijk een klik.
Achter de balie, een sprankelende verschijning,
de jurken, de kleuren, een en al verfijning.
In de chaos van het alledaagse is ze de rust,
een warme, volle stem die altijd sust.
Een symfonie van kleuren, in elke lach,
een palet van warmte om te beginnen met de dag.
Ze omarmt de bewoner als een kunstenaar zijn doek,
de armen wijd open, een echte moederkloek.
Met liefdevolle penseelstreken, kleurt ze de dag,
nooit chagrijnig en een en al lach.
Ze beweegt zich door de dagen, met een flair die betovert,
elke stap een verhaal, een aanwezigheid die verovert.
Haar uniekheid, een schat, zo zeldzaam en echt,
een bron van inspiratie, zonder oordeel, goed of slecht.
Dus heffen we onze stemmen, een lofzang voor deze vrouw,
een ode aan haar warmte, aan de magie van haar trouw.
Laten we dansen op de werkvloer, op alles wat komt,
de Horizon, niet vlak en grijs, maar kleurrijk en rond!
Kennisfestival 2023 …
Op dinsdag 12 september 2023 mocht ik meehelpen bij het Kennisfestival in De La Mar West. Leuk voor mij, als teamondersteuner, om erbij te zijn. Heel wat anders dan in een kantoortje achter mijn laptop zitten. En het is ook goed voor mij om eens te zien wat mijn collega’s buurtwerkers doen. Ik vond het heel leerzaam. Ik heb nieuwe contacten kunnen maken en ik kwam ook een aantal buurtbewoners tegen die ik al ken. Ik werk nu een jaar bij Combiwel Buurtwerk en ik merk, dat ik steeds meer buurtbewoners leer kennen en dat buurtbewoners mij ook herkennen en me weten te vinden. Mijn netwerk wordt beetje bij beetje steeds groter en dat is heel fijn en goed voor mijn werk. Zo word ikzelf ook geïnspireerd door buurtbewoners.
Het Kennisfestival is een festival waar je kan leren hoe je kunt omgaan met eenzaamheid, waar je gelijkgestemden kan ontmoeten, workshops kan volgen om uiteindelijk vol inspiratie weer naar huis te gaan. Klaar voor nog meer verbinding in de stad.
Bij aankomst werd men verwelkomd met live muziek, buiten voor het gebouw en binnen in de zaal. Ik stond bij de balie om de deelnemers in te schrijven of te verwijzen naar een van de workshops. Iedereen kon zich inschrijven voor twee workshops, zoals zeefdrukken, storytelling en nog veel meer. Het was een gezellig en drukbezocht festival met buurtbewoners, initiatiefnemers van activiteiten en professionals uit heel Amsterdam West. Er waren zelfs twee liftdames, die je in de lift begeleidden naar de verdiepingen. De jongste ‘deelnemer’ was een paar maanden oud en de oudste deelneemster maar liefst 90 jaar! Iedereen was heel enthousiast en ging, zoals het doel was, geïnspireerd naar huis, hopelijk met weer een wat groter netwerk en meer zelfvertrouwen. Respect voor iedereen die zich inzet voor de medemens, buurtbewoner, Amsterdammer.
Inmiddels is het oktober, Maand van de Verbinding, West verbindt! Óp naar nog meer verbinding. 😉
Buurtwerk Westerpark vertelt... 