Sociaal
Verbinding werkt als een ketting…
Alles is met elkaar verbonden, dat geloof ik echt. Soms is alleen de connectie nog niet gelegd en zijn er verschillende onderdelen nodig om de ketting van verbinding te laten werken.
Het buurthuis is een plek, waar het begin van zo’n verbinding kan ontstaan. Onze rol als Buurtwerk is de omstandigheden om die verbinding aan te gaan zo gunstig en soepel mogelijk te laten zijn. En natuurlijk niet zomaar verbindingen leggen, maar juist op basis van de behoeften en talenten van bewoners. Niet alleen duik je diep in de leefwereld van mensen, je gaat ook samen op zoek naar zingeving. Wat begint met een hulpvraag over iets praktisch, groeit soms uit tot een dieper gesprek.
Zo kwam een bewoner uitleg vragen over een app en gaandeweg de uitleg kwamen we in gesprek over wat we allebei leuk vinden om te doen. Voor mij als buurtwerker is dat een mooie opening om samen te verkennen wat nou eigenlijk zin geeft aan de dagen, aan het leven. Een aanknopingspunt voor verbinding! Los van haar praktische hulpvraag, wilde mevrouw graag iets buitenshuis doen. “Ik heb ‘groene vingers’, dus lekker aan de slag in een tuin zou fijn zijn, maar die heb ik niet.” Samen zochten we contact met Soeptuin Bredius. Er is een afspraak gemaakt en inmiddels is mevrouw daar vrijwilliger en erg tevreden! Zo blij zelfs, dat ze nu regelmatig verse ingrediënten uit de soeptuin naar de Koperen Knoop brengt voor de wekelijkse soepmiddag. Daar weten de keukenprinsessen van het Burenuurtje wel raad mee. En zo stonden laatst dampende kommen met heerlijke, romige venkelsoep op tafel, gemaakt van seizoensgroente uit de soeptuin.
Met dit voorbeeld wil ik graag laten zien hoe je vanuit het buurthuis samen kan bouwen aan een community door kleine bouwstenen te verbinden met elkaar. De coördinator van de soeptuin wil binnenkort afspreken, hij ziet blijkbaar ook kansen, ben benieuwd, fijn samen verder bouwen!
Huisregels…
In ieder Huis van de Buurt kom je ze wel tegen. Meestal een geplastificeerd A4tje bij de ingang en nog eentje ergens aan de muur. Huisregels, ze zijn er om met elkaar te blijven werken aan een goede sfeer en een veilige omgeving. Tegelijkertijd roepen ze juist ook weerstand op. Het is vaak een opsomming van wat er allemaal niet is toegestaan en dat komt allerminst vriendelijk over.
Ooit leerde ik bij een NLP-training, dat het centrale zenuwstelsel geen ontkenning kan vasthouden. Het woordje ‘niet’ bestaat alleen in taal en niet in denken. In ons gedachtenpatroon kun je pas ergens niet aan denken als je er eerst aan gedacht hebt. Zo heeft de uitspraak ‘dit moet ik niet vergeten’ een andere impact dan de uitspraak ‘dit moet ik onthouden’. Het is effectiever om positief geformuleerde boodschappen te gebruiken, boodschappen die gewenst gedrag stimuleren in plaats van ongewenst gedrag verbieden. En toch, soms moet je wel iets verbieden, zoals bijvoorbeeld het gebruik en bezit van alcohol en/of drugs in het pand.
Ook in ons Huis van de Wijk de Koperen Knoop gelden allerlei regels, alleen hadden we ze nergens meer hangen en werden het ‘ongeschreven regels’. Dat komt de duidelijkheid niet ten goede, want mag je nou bijvoorbeeld wel of niet een hond mee naar binnen nemen?
Hoog tijd dus om de huisregels opnieuw te omschrijven én om dan meteen het geleerde toe te passen. Zo wordt de regel ‘Verboden binnen te roken’ vervangen door ‘Wilt u roken? Dat kan buiten’. En: ‘Houd u qua overlast (geluid) rekening met buurtbewoners en medegebruikers’ in plaats van ‘Het is niet toegestaan om overlast te veroorzaken bij medegebruikers en omwonenden.’ Zo viel er toch nog wat te verbeteren.
En ja, op het moment dat u dit blogje leest, zult u het geplastificeerde A4tje weer bij ons aantreffen. In een sympathiekere vorm gegoten en misschien wel in een leuke lijst!
Waar ligt de boter nou?
Zo lang mogelijk thuis wonen, dat willen we allemaal, dat moeten we allemaal.
Ook als de dagelijkse handelingen een uitdaging worden. Dan moet je een beroep doen op de hulptroepen. Familie, buren, vrijwilligers.
Wat al jaren geleden is ingesleten en op de automatische piloot wordt gedaan, dat lukt vaak nog het langst. Misschien niet meer perfect, maar toch. Zo maakte mijn moeder week in week uit nog netjes een boodschappenlijstje voor het wekelijkse Albert-Heijn-bezoek. Georganiseerd als zij altijd was, een lijstje in de volgorde van de winkelindeling. Dat lijstje werd steeds minder gevarieerd en op een gegeven moment was het iedere week een nieuw geschreven maar ongewijzigd lijstje, ongeacht de voorraad in keukenkastjes en koelkast. Na haar overlijden, nu zes jaar geleden, heb ik nog geen enkele keer Jif of schoonmaakazijn hoeven kopen.
Als je een hoge leeftijd mag bereiken en het sociale kringetje wordt steeds kleiner, dan is zo’n bezoekje aan de supermarkt soms nog een van de weinige uitstapjes. Even naar buiten, bewegen, wat mensen zien en een paar woorden wisselen bij de kassa. Als het in je hoofd dan wat minder overzichtelijk wordt, is het extra fijn als zo’n bezoekje goed verloopt. Je hebt alles kunnen vinden wat er op je lijstje staat en komt tevreden thuis. Missie geslaagd!
Zelf doe ik de boodschappen vaak even snel van werk naar huis.
Eenmaal in de Albert Heijn, spurt ik op de automatische piloot door de winkel. Aangekomen bij de Zuivel grijp ik die keer mis. Huh?? Boter stond toch altijd hier? Jazeker, want boter is zuivel. Maar ik zie geen boter, niet waar het stond, niet hoger of lager, niet links of rechts. Even vragen. Een vriendelijke medewerker neemt me mee naar een heel ander deel van de winkel. Niet de Zuivel, wel koelvakken. En ja hoor, daar staat de boter. Ik grijp daarna nog één keer mis, oh ja…, daarna gaat het op de automatische piloot weer goed.
En toen gebeurde het. Ineens hoorde ik in mijn hoofd: “Dementievriendelijke buurten, trainingen voor supermarktmedewerkers. Over herkennen van en omgaan met mensen die kampen met (beginnende) dementie.” En ik dacht: hoe verhoudt zich dat eigenlijk tot de regelmatig wisselende winkelindeling?
Want als je merkt dat het in je hoofd niet meer helemaal lekker gaat, word je onzeker van een vertrouwde supermarkt waar je ineens misgrijpt. “Ligt het aan mij, kan ik nu ook de boodschappen al niet meer vinden?” Verwarring, twijfel, stress. Bedenken dat het niet aan jou maar aan de winkelindeling ligt, lukt dan niet meer. Een oplettende winkelmedewerker, die de situatie herkent en vriendelijk te hulp schiet, is dan nog de enige hoop, maar het kwaad is al geschied.
Is die winkelindeling uitsluitend gebaseerd op marketingstrategieën, op koopgedragspsychologie? Of wordt zoiets als ‘een dementievriendelijke buurt willen zijn’ ook meegewogen bij het besluit om de boel weer eens te veranderen? Er is maar een manier om daar achter te komen.
Inmiddels ben ik via een aantal supermarktmanagers bij een klantenservicemedewerker terecht gekomen. Ik had geluk. Mijn vraag staat niet in het veelvoorkomende-vraag-&-antwoord-schema, voor haar gelukkig geen reden om mij af te poeieren. Na haar zoektocht weet ze met wie ik in contact moet komen en ze belooft dat ik binnen een week word benaderd door de betreffende afdeling/medewerker van het hoofdkantoor van Albert Heijn.
Of dit uiteindelijk gaat leiden tot andere besluiten, dat weet ik niet, maar ik kan allicht mijn kleine steentje bijdragen aan bewustwording, in de hoop dat ook dit belang op z’n minst wordt meegewogen bij het nemen van besluiten over de winkelindeling.
Eerst maar hopen op een open gehoor. En in dat geval: wordt vervolgd…
Altijd weer de dupe…
Op een vroege zomermorgen in juli zit ik in het zonnetje voor het buurtcentrum. Het gaat weer een hete dag worden. Een buurtbewoner ziet me zitten.
“Cor, hoe hou ik mijn huis koel? Het is zo ontzettend warm binnen. Gaat ook niet meer weg. Blijft hangen. Ik weet het niet meer, weet jij iets?”
“Zet je alles tegen elkaar open?”
“Op mijn balkon sluit ik alles af, stel je voor dat er iemand binnenkomt.“
“Heb je al een bak ijs geprobeerd gecombineerd met een kleine ventilator?”
Het is een erg warme zomer en veel mensen hebben het daar moeilijk mee.
Twee maanden later. Het probleem van de warmte is het probleem van de kou geworden. Of liever gezegd, het probleem van de slecht geïsoleerde woning, de hoge gasprijs en weinig te makken hebben. Dezelfde buurtbewoner vraagt me nu hoe deze toestand het hoofd te bieden. Arme mensen wonen in oude woningen en worden keer op keer de dupe. Ik wil graag helpen, maar hoe dan?
Na een oproep van het LSA, een netwerk van bewonersgroepen, buurthuizen in zelfbeheer, BewonersBedrijven en coöperaties, heb ik met drie bewoners een kleine brainstorm over hoe de energierekening verlaagd kan worden. Het LSA vraagt om projecten op te zetten, die buurtbewoners en/of het buurthuis met die verlaging helpen. BuurtBespaarBudget heet het potje met geld dat het LSA beschikbaar heeft voor deze plannen. Uit de inspirerende middag ontstaat het idee om in Westerpark een BuurtBespaarHuiskamer op te zetten. Een verzamelpunt voor buurtbewoners die gezellig en warm een bakje koffie willen drinken, waar informatie over besparende maatregelen te krijgen is en waar je vooral van elkaar kan leren wat je kunt doen om zo goed mogelijk de koude winter door te komen met een fatsoenlijke, liefst zo laag mogelijke, energierekening.
Plan is snel geschreven en ingediend. Nu afwachten of er geld wordt toegekend om ook daadwerkelijk te kunnen starten. En anders? Anders ook.
Thee in de Tuin…
Er is behoorlijk wat bezoek vandaag
Wespen op de appeltaart de koffie komt voorbij
Ik vind het best
Ik zou niet weten wie er jarig is hoera
Of hoe het nou toch verder moet met mij
(uit een liedje van Spinvis)
Dat zouden zomaar de gedachten kunnen zijn van bewoners van het verzorgingshuis in de buurt, waar ik met een groepje buurtbewoners af en toe neerstrijk voor een gezellige middag. We schieten nog net niet door in bloemetjesjurken en strohoeden, maar je kunt zien dat iedereen zich een beetje feestelijker heeft opgedoft, want: we gaan op visite!
De voorpret begint al een week van tevoren. Wat zullen we serveren, wie wil inkopen doen, wie komt wat eerder om te helpen voorbereiden? Wat dat laatste betreft, in de praktijk: iedereen.
Thee in de Tuin noemen we het, ook als het regent en we binnen moeten blijven. Een buurtgenoot heeft via via een prachtig ouderwets theeservies gekregen; dat gebruiken we en dat vergroot de feestelijke uitstraling natuurlijk enorm. Vanuit ‘het huis’ lopen de activiteitenbegeleiders mee in de bediening, want we gaan alle tafels af met onze kannen thee en koffie. Ja, je kunt iets honderd keer een theemiddag noemen, maar soms wil iemand echt gewoon koffie.
De buren smeren sandwiches en vullen etagères, de huisbewoners claimen elk hun vaste plekje en reageren wisselend op de drukte. De een voelt zich feestelijk en glimlacht dat het een lieve lust is, de ander moppert over ‘gedoe’ en ‘drukte’ en ‘vreemde mensen’ en ‘nog geen chocola gehad’.
Heeft dit zin? Voegt het iets toe? Jazeker! Niet alleen voor de verzorgingshuisbewoner die getrakteerd wordt, ook voor de buren die plezier hebben met elkaar en de huisbewoners, die met hen lachen en gesprekken voeren. En ook voor mij als buurtwerker, omdat ik mensen bij elkaar breng, prachtige verhalen hoor over vroeger, over het buurtleven en over de woonwensen van de buurtbewoners, voor later.
Twee zondagen in West…
Kom-Erbij-dag, opening van het seizoen in Westerpark op zondag 28 augustus 2022
Een feestelijke dag begint met een brassband die door de buurt trekt, kraampjes van organisaties, eten en drinken. Optredens en activiteiten voor jong en oud en een hangplek voor ouderen, weg van het geluid van het podium. Bandjes treden op, er wordt gedanst en gezongen, de dag is een groot succes. De buurtbewoners waren er allemaal en zeggen blij: “Ik heb veel buurtgenoten al twee jaar niet gezien, wat fijn om ze weer te zien!”
De organisatie van de Kom-Erbij-dag staat aan het begin van de dag stil bij buurtgenoten die overleden zijn en medebewoners die familie verloren hebben door corona en andere ziektes en ongelukken. Het is even stil op het volle Zaandammerplein. En dan barst het los, zoals bisschop Desmond Tutu die avond bij Zomergasten zei: “Dansen en zingen is helend.” En zo ervaarde ik het. Zo fijn om als buurtbewoners bij elkaar te zijn om te dansen, te praten en geen onvertogen woord! Een goed feest! Dank organisatie van de Kom-Erbij-dag! Ook voor de grappige rijdieren op het Krajicekveldje.
Seniorendag, voor alle ouderen in West op zondag 4 september 2022
Combiwel Buurtwerk was erbij in De Hallen met het Eenzaam Kraampje, om te praten over eenzaamheid en dat dit ook bij het leven hoort. Want wat als je moeite hebt met eenzaamheidsgevoelens, wat kun je daar dan zelf aan doen? Bedenk: waar heb ik behoefte aan? Aan meer sociaal contact? Aan goede gesprekken? Als je weet waar je behoefte aan hebt, kun je een plan maken hoe je het kan aanpakken om dit te bereiken. Tijdens de Seniorendag was er een leuk programma met proeflessen en workshops volop creativiteit. Kennismaken met dans, zang, schrijven, kunst maken. Nieuwe creatieve ervaringen opdoen, ervaringen die mentale weerstand geven. En dat past dan weer bij het Eenzaam Kraampje. Kortom, weer een goede zondag In West!
Te jammer om het niet te doen…
“Ik wil dit jaar weer een buurtiftar organiseren…”
Het is februari, dus ruim op tijd. Een stressloze, gedegen voorbereiding gloort aan de horizon. Eerst zal je naar Jaap gaan, want het begint een traditie te worden om de buurtiftar bij Het Paviljoen te laten plaatsvinden. En dan begint het leven in de weg te staan. Andere dingen vragen je aandacht en het lijkt er dit jaar niet van te komen, is niet erg, volgend jaar nieuwe ronde nieuwe kansen, inshallah.
19 April, gemiste oproep van Jaap op mijn telefoon, even later belt hij weer.
“Farida was net hier…” Te jammer om het niet te doen, Jaap en Miem willen met hun team meedoen, het kan maandag. Vijf dagen, veel te kort dag, maar inderdaad, te jammer om het niet te doen. Agenda leegvegen kan niet, maar het besluit is genomen en een dag heeft 24 uur.
Als een speer posters en toegangskaarten maken, boodschappenlijsten, iedereen in stelling brengen voor de werving, ondernemers benaderen (want ook dat is een mooie traditie bij deze buurtiftar, alle benodigdheden worden geschonken door lokale ondernemers, ondanks dat na twee coronajaren het vet op de botten bij velen wat minder is), vrijwilligers vragen om te helpen met koken, miniboekje Ramadan, wat is dat? maken voor wie wat minder ingevoerd is in de materie.
Er zijn ‘tips en tops’, dat is goed, daar wordt alles altijd beter van, want ja, de volgende keer moet het anders. Maaaarrrr, eerlijk is eerlijk, je hebt het weer geflikt. Vijf dagen van tevoren, iedereen in, naast, achter en voor je karretje en rijden maar met z’n allen, voor een iftarmaaltijd met bijna 60 buurtgenoten in een gezellig, gastvrij Paviljoen. Go Farida!
En dank je wel vrijwilligers, Jaap en Miem, slagerij Alhoceima, Bario Market, bakkerij Westerpark en Albert Heijn!
En wat betreft de tips en tops, volgend jaar beginnen we twee maanden van tevoren… 😊
Gouden vrijwilligers…
Ooit op bezoek geweest in de Koperen Knoop? Dan heeft u vast ook de weg gevonden naar de gratis aangeboden koffie en thee, die dagelijks worden verzorgd door de aanwezige vrijwilliger(s). En dat is niet het enige wat de vrijwilligers allemaal doen.
Zo is een van de (beheer)vrijwilligers al jarenlang iedere week twee dagdelen aanwezig om te zorgen, dat achter de schermen alles reilt en zeilt zoals het zou moeten. Dat houdt onder andere in: zorgen voor de voorraden koffie, thee, suiker, melkpoeder, koekjes, koffiebekers, kantoor- en promotieartikelen, weghalen van flyers, posters en aankondigingen die niet meer actueel zijn, optreden als gastheer/-vrouw met voor iedereen een warm welkom en niet te vergeten het openen en sluiten van het pand. Allemaal dingen die misschien niet zo direct opvallen, maar die wel super belangrijk zijn.
Daarnaast zijn er de vrijwilligers die betrokken zijn bij een activiteit/bewonersinitiatief. Denk aan de mensen van het Repair Café, die iedere woensdag klaar staan om kapotte spulletjes te repareren of de koks van Oma’s soep die elke donderdag in de pannen staan te roeren om weer een heerlijke soep te kunnen serveren. Hulde!
Een beheervrijwilliger kan ervoor kiezen om wekelijks een of twee dagdelen te komen helpen en krijgt hiervoor een vrijwilligersvergoeding. Ook krijgen deze vrijwilligers cursussen aangeboden, zoals Bedrijfshulpverlening, Verantwoord alcohol schenken of een andere cursus die de deskundigheid bevordert. En natuurlijk kan hij/zij meedoen met een of meer workshops of cursussen van het aanbod in de Koperen Knoop.
Een bewoner, die vrijwilligerswerk wil doen, kan zich aanmelden via de website van Combiwel of door een ansichtkaart in te vullen bij de balie van de Koperen Knoop of door het te vertellen tegen een buurtwerker. Vind jij het ook leuk om je in te zetten voor de buurt en wil je graag een keer komen proefdraaien, dan ben je van harte welkom!
Want wij weten: in de Koperen Knoop zijn de vrijwilligers goud waard!
Van, voor en door de buurt…
Huis van de Buurt, de naam zegt het al. De plek, de activiteiten, de hulp … van, voor en door de buurt. Buurtwerkers zijn daar voor de ondersteuning van de bewoners die het aanbod verzorgen.
Iedere dinsdag komt de Crea Club bij elkaar om samen te handwerken. De deelnemers maken mooie handwerkproducten, voor zichzelf en voor anderen, en vormen ondertussen een klein gemeenschapje. Het samen zijn geeft een gevoel van gezelligheid, geborgenheid, zekerheid.
Op donderdag is de soepdag. Zodra je na 12:00 uur de Koperen Knoop binnenloopt, ruik je het al. Heerlijke kruidige soepgeuren komen je tegemoet. Aan de eettafel in de mooie nieuwe keuken worden gesprekken gevoerd boven dampende kommen. Ervaringen worden gedeeld, lief en leef, verontwaardiging over onrecht, lachen om een leuk verhaal. En dat alles onder het genot van een gezonde maaltijdsoep. Echt een activiteit, waar iedereen aan mee kan doen, eten verbindt! Daar word ik blij van!
De Crea Club en de dame van de soep hebben de handen ineengeslagen. Bijna iedere maand organiseren zij zelfstandig de Rommelmarkt, voor en door de buurt. Een mooi voorbeeld van wat een klein groepje kan bieden als zij de mogelijkheid krijgen om te doen wat zij graag willen doen.
Het Huis van de Buurt is dus niet alleen een plek voor groepen om hun eigen ‘ding’ te kunnen doen, het biedt ook een gemeenschappelijke plek waar groepen elkaar kunnen vinden en versterken. 1+1=3!
Samen een straatje om…
Ik maakte me wel een beetje zorgen. Buiten was het donker geworden door een dreigend zwarte wolkenlucht. Binnen moesten de lampen aan. Woensdagmiddag. Ze waren nog niet terug. Inmiddels kwam de verwachte regen met bakken naar beneden.
“Cor, er zijn net twee mannen binnengekomen met de duofiets en ze vragen naar jou.” Pfff. Gelukkig. Ze zijn er weer. Alles is toch goed gegaan. In de hal staan Albert en Robbert. Doorweekt. Koud. Maar oh zo gelukkig. Robbert staat te rillen maar straalt. Albert vertelt opgewekt dat ze helemaal tot aan Halfweg zijn gefietst en dat het gewoonweg fantastisch was.
De week ervoor nam Albert contact met me op. Hij had gehoord dat er in Huis van de Wijk Horizon een duofiets stond, die speciaal aangeschaft is om iemand anders, die slecht ter been is, mee te nemen voor een rondje door de buurt. Robbert, de partner van Albert, is licht dementerend en samen fietsen door Westerpark zou geweldig zijn. Het zou een proefritje worden die woensdag, maar het werd een heuse fietstocht waar ze van genoten.
De week daarop, op dinsdagochtend, pak ik mijn mobiel om Albert een berichtje te sturen met de vraag of ik de fiets weer voor ze klaar moet zetten. Op datzelfde moment zoemt de mobiel en ik kijk in WhatsApp.
Goedemorgen Cor, zou ik morgen, woensdag, de duofiets mogen gebruiken?
Groetjes Albert en Robbert
- ← Vorige
- 1
- 2
- 3
- 4
- Volgende →
Buurtwerk Westerpark vertelt... 