Steeds weer schakelen
want soms zit het mee en soms zit (even) het tegen…
Samen een plan maken voor Huis van de Wijk Horizon, dat was het plan.
Ideeën verzamelen om van de Horizon ‘1+1=3’ te maken. Niet alleen een optelsom is van mooie activiteiten, voorstellingen, hulp en ondersteuning (‘1+1=2’), maar net even meer dan dat, door ook dingen samen te doen, met en voor elkaar.
Dus begonnen we in oktober 2023 met een startbijeenkomst. Eerst een soepje van Isam en daarna bespreken hoe we die plannenmakerij samen gingen aanpakken, met iedereen die zich betrokken voelt bij de Horizon, iedereen die wil meebeslissen over het plan en daarna meedoen met de uitvoering.
In de maanden na de startbijeenkomst heb ik gesproken met heel veel mensen, die willen meedoen met de plannenmakerij voor ‘Horizon, 1+1=3’. Fijne gesprekken over de Horizon, over de buurt, over de komst van de OBA (want dat was waar we toen van uitgingen), over de mogelijkheden die dat met zich meebrengt, over leuke activiteiten en mooie ideeën die mensen al hadden.
Als je een plan maakt, zijn er ook altijd grenzen aan wat kan, een kader waar het plan binnen moet blijven, zodat het ook echt uitgevoerd kan worden. Het gaat dan vaak om wet- en regelgeving, eventueel beschikbaar budget en afspraken waar je niet omheen kan, zoals vastgesteld beleid en dat de Horizon een Rijksmonument is met alle regels die daarbij horen.
Tijdens de startbijeenkomst bespraken we, dat we het plan gingen maken in het eerste deel van 2024, het definitieve kader zou voor die tijd af zijn. Eind januari was het idee.
Maar oh, wat liep het anders. Gemeente, stadsdeel, OBA en anderen waren nog steeds met elkaar in gesprek over de OBA-verhuizing naar de Horizon. En zo werd de planbijeenkomst ook steeds verplaatst. Naar maart, april, mei, vóór de zomer, ná de zomer, dus schakelen, steeds weer schakelen.
“Elk nadeel heb ze voordeel”, zei ooit een wijs man, en dat is hier ook zo. Uitstel betekende meer tijd voor individuele gesprekken. Dat kwam goed uit, want er meldden zich nog steeds mensen die willen meedoen met de planbijeenkomst.
En toen kwam het bericht, dat het allemaal toch echt anders zou gaan: de OBA verplaatsen naar de Horizon bleek lastiger dan men eerst had verwacht, onder andere door de financiële uitdagingen. Voor de een echt een teleurstelling, want er werden veel kansen gezien als de OBA in het Huis van de Wijk zou zitten, voor de ander een opluchting, want niet iedereen was blij met de verhuisplannen.
Maar met of zonder OBA in huis, de wens voor ‘Horizon, 1+1=3’ is er nog steeds. Dus samen met iedereen, die dat wil, een plan maken, is nog steeds het idee. Samen bedenken hoe we willen dat het gaat in de Horizon, samen beslissen en ook samen uitvoeren. Er wordt dus alsnog een planbijeenkomst georganiseerd, zodra het nieuwe kader definitief is.
“Huh, er was toch al een kader?” Ja, dat klopt. Daarin stonden veel punten, die te maken hadden met de komst van de OBA, daarom moet het worden aangepast. Óp naar een nieuw kader en daarna samen een mooi plan maken! Want zoals gezegd: een plan dat past binnen het kader, kan worden uitgevoerd.
Geduld is een schone zaak, dus nog even schakelen en in 2025 alsnog samen een mooi plan maken!
En tot die tijd: voor iedereen fijne wintermaanden gewenst!
Tot volgend jaar!
Vrijwilliger aan het woord: Bert
Wil je jezelf even voorstellen en uitleggen wat je doet als vrijwilliger?
Mijn naam is Bert van Sloten, geboren op 24 december 1952. Ik woon in de Kinkerbuurt in Oud-West. In de Horizon ben ik gastheer en doe ik beheer. Ik zorg voor ontvangst en serveer koffie en thee. Verder verzorg ik de planten en doe ik de vaat en was. Ik ben ook steeds alert op dingen die kunnen gebeuren. Ik werk twee keer per week, op donderdagmiddag en vrijdagmorgen.
Wat deed je in je vroegere werk/functie?
Ik heb jarenlang in de horeca gewerkt. Daarnaast had ik vele baantjes en ook langdurig een uitkering, omdat ik na een zwaar ongeluk niet kon werken. Ik ben afgekeurd voor het zware werk.
Wat vind je leuk aan werken in het Huis van de Wijk?
Het omgaan met collega’s en met mensen die langskomen in het buurtcentrum. Ik houd van de drukte. Het leukste is als ik mensen echt kan helpen, hoe meer hoe beter.
Wat is het spannendste/leukste wat je hebt meegemaakt?
Drukke dagen zijn voor mij een verademing, dat zijn de leukste dagen. Met drukte om me heen functioneer ik het beste. Wat betreft het spannendste: ik heb al verscheidene keren mensen geholpen met EHBO en dat is regelmatig spannend.
Zou je nog een cursus/opleiding willen volgen of een activiteit willen bijwonen en zo ja, wat?
Voor een cursus denk ik allereerst aan een fotografiecursus, dat lijkt me leuk. Op dit moment is er geen in de Horizon, maar wie weet in de toekomst…. Ik zou ook wel percussielessen willen nemen. Via Combiwel heb ik mijn BHV-certificaat gehaald.
Hoe lang werk je in de Horizon en ben je tevreden?
Ik weet het niet precies, volgens mij sinds 2017 of 2018, dus inmiddels ruim 6 jaar en nog altijd tevreden. Het feit dat ik er nog steeds ben zegt genoeg.
Blij dat je in de buurt bent, Bert!
Bezoek aan het Bollenpandje in Rotterdam…
In september gingen we naar Rotterdam. De dames van Expeditie West en vrouwen van het Van Beuningenplein. Doel van deze expeditie: blikveld verruimen, hoe doen ze het in de stad die maakt?
Hatice Demir van Team Nour wil graag kennismaken met vrouwengroepen in Rotterdam. Tijdens een training over communitywork kwam het Bollenpandje voorbij, daar gaan we naartoe!
Eenmaal in Rotterdam bezoeken we eerst de Markthal, de Kubuswoningen en ‘de golf’. Daarna door naar het Bollenpandje, waar we hartelijk welkom worden geheten door Tonny van Someren. Vijftien vrouwen en een man vertellen ons hoe Team Bollenpandje samenwerkt met de buurt en andere buurtkamers om buurtbewoners samen te brengen. Om dit te kunnen doen, moeten ze ieder jaar subsidie aanvragen, voor speciale activiteiten wordt apart subsidie aangevraagd. Wij zijn blij, dat de subsidiering van Expeditie West anders (beter) is geregeld.
Op dit moment – al kan dat ieder jaar veranderen – ontvangen de vrouwengroepen van Expeditie West een budget. Daarvan organiseren de sleutelvrouwen activiteiten, die vrouwen uit de buurt nodig vinden. Zoals activiteiten voor alleenstaande moeders, voor oudere migrantenvrouwen, informatiemiddagen over gezondheid, samen met het Ouder en Kind Team informatie geven over opvoeden en ga zo maar door.
Terug naar onze dag in Rotterdam. We maken een rondvaart door de haven en bezoeken Hotel New York. Daar vertrokken in de jaren ’30, ’40, ‘50 de gelukzoekers uit Nederland naar verre oorden. Door dit bezoek kijken we met andere ogen naar het heden.
Op de terugweg lopen we door de Rotterdamse binnenstad en zien de architectuur van vandaag de dag. Bij het beeld De verwoeste stad (Zadkine) praten we over de oorlog van toen en de oorlogen van nu. Vol van alle indrukken en alles wat we hebben geleerd, reizen we terug naar Amsterdam.
“Tot volgend jaar!”, want dan bezoeken de Rotterdammers uit het Bollenpandje de vrouwengroepen in Amsterdam West. We kijken er nu al naar uit!
Wat ga ik missen..?
Ik vertrek, het voelt zo gek…
Ik werd gek van de lange reistijd van huis naar mijn werk. Wat heb ik dat onderschat. Maar misschien is er gewoon verandering nodig? Het valt me namelijk vaak op, dat dingen gebeuren met een reden.
Sowieso heb ik met onze verhuizing een droomplek gevonden. We wonen niet normaal mooi, met een tuin en fenomenale, groene, blauwe, knalroze, waterige uitzichten. Dat vervult… En die lange reistijd? Die is er binnenkort niet meer, want ik stop voorlopig even met werken in Amsterdam.
Maar wat ga ik missen?
Ik word er emotioneel van, het is namelijk veel.
De o zo vriendelijke ontvangst van beheerder Jabar, elke keer weer. Zalige koffie inclusief knuffel van beheerder Gerrit. De lach en “Goeiemorgen!” van Nadia, onze baliecollega. Dan komt chef-kok Isam in the house, vriendelijke vragen, woorden, héérlijk eten. Buurtbewoner Billy die weer een mooi idee voor z’n buurt heeft. En ik bekijk de grap van Dani die op de rand balanceert, zal ie eroverheen vallen? En hoe moet het eigenlijk zonder de hoge, aanstekelijke lach van Trinet?
Mijn hele team Westerpark. Ja, we zijn een team, want we vullen elkaar aan. Mijn collega’s en ik hebben totaal verschillende eigenschappen en kwaliteiten en samen hebben we veel bereikt met de mensen.
Dierbare vriendschappen met collega’s, de sfeer, jezelf kunnen zijn, acute overlegjes en oplossingen in de wandelgang met mijn naaste collega. De goede besprekingen met ‘mijn grote broer’ in ons kantoor.
De leuke, vele, eigenzinnige vrouwen, kunstenaars en vrijwilligers in de Horizon.
En zo kan ik kan nog wel even doorratelen over nog veel meer lieve mensen hier.
Ik heb in ieder geval genoten, geleerd, gebouwd én flink gelachen in de Horizon. Bedankt allemaal!
En terwijl ik herinneringen ophaal met mezelf en dit teruglees, denk ik: eigenlijk is mijn titel
‘WIE ga ik missen?’.
Anders denken…
Geen dag is hetzelfde. Als buurtwerker weet je nooit van tevoren hoe een dag eruit gaat zien. Het ene moment ben je in gesprek met buurtbewoners, die jou altijd weten te vinden en het liefst zomaar bij je binnenvallen, zonder afspraak. Het andere moment probeer je je registratie in te voeren, terwijl je je e-mail beantwoordt en een boterham wegspoelt met een late kop koffie.
Je moet een opdracht uitvoeren. Stadsdeel West betaalt ons immers om bepaalde thema’s aandacht te geven, zoals armoede, eenzaamheid en gezondheid. Ook houden we toezicht op het openhouden van drie locaties in Westerpark, denken we mee over de toekomst, ondersteunen we docenten en activiteiten, matchen we buurtbewoners aan vrijwilligerswerk en gaan we eropuit met onze buurtbakfiets om gangmakers te werven voor het Lief-en-Leedstraten-project. Buurtwerk is een bijzonder vak geworden in de afgelopen dertig jaar.
Mobiele telefoon en social media hebben een versnelling gebracht, die het werk niet alleen maar ten goede komen. Terwijl ik dit schrijf, komt beheerder Jordi me vertellen dat iemand mij wil spreken: “… hij is buiten in de tuin.” Daar is het warm en zomers. Een half uur later, mijn hoofd vol met vragen van een ander, ben ik weer terug bij mijn laptop. Ik sla het halve document maar op en ga aan de slag met dringender zaken. Focus is ver te vinden in ons werk. Erg jammer dat de versnelling in het werk ervoor zorgt, dat we denken meer te kunnen uitvoeren in de beperkte tijd die we hebben.
Focus zorgt juist, dat we nog meer impact kunnen maken in de wijk. Dat we als buurtwerkers nog bekender worden en dat we nog beter kunnen inspelen op de vraag uit de buurt. Niet dertig dingen doen in de week, maar liever een tot drie, zodat je wat je op maandag begint de maandag erna kunt afronden. Anders aan de slag dus met elkaar. Anders denken.
Ah, nieuwsbrieven..!
Ah, nieuwsbrieven! Die digitale liefdesbriefjes van mijn favoriete organisaties. Ik open mijn inbox en daar zijn ze: een overvloed aan leuke activiteiten, spannende titels en goedgekozen afbeeldingen. Eerste gedachte: “Wat leuk! Ik ben straks weer helemaal op de hoogte!” En alsof ik Dagobert Duck ben die een schatkist opent, duik ik erin.
In de loop der jaren heb ik veel verschillende nieuwsbriefabonnementen verzameld. Werkgerelateerd, altijd fijn, veel informatie waar ik wat aan heb en uitnodigingen voor interessante bijeenkomsten. Mijn inbox lijkt wel een rommelmarkt. Tig nieuwsbrieven van leuke organisaties over de nieuwste ontwikkelingen op werkgebied, wekelijkse berichtgeving vanuit de gemeente over WMO, West, Verkeer… en ook nog een paar ongeopende berichten, de digitale versie van de vergeten groenten in mijn koelkast. Oh ja, over (vergeten) groenten krijg ik óók een wekelijkse nieuwsbrief. Dat is een verhaal voor een andere keer.
De vraag rijst: “Is het normaal dat ik meer tijd besteed aan het beheren van mijn inbox dan aan het lezen van de inhoud?” Nooit genoeg tijd om alles te lezen of overal naartoe te gaan! En daar zit m dan gelijk de pijn: de gevreesde information-overload. Na een fijne training over het selectief omgaan met beperkte tijd, gaan nieuwsbrieven dus linea recta naar een postbakje Nieuwsbrieven, waar ze alleen gelezen worden als alle andere mails zijn weggewerkt.
Fijn, zo? Ja en nee. Ik ben iemand die geniet van het verzamelen en delen van kennis en informatie. Dus ik mis het wel, dat halve uurtje bladeren, doorklikken en doorsturen aan het begin van de dag (net als de krant lezen met een kopje koffie). Maar minder FOMO is wel fijn.
Gaan álle nieuwsbrieven ongelezen op de digitale ‘Ooit-stapel’? Tuurlijk niet! Het filter kent de nieuwe niet. Dus, lieve lezer, behoor jij tot de (on)gelukkigen die ik regelmatig trakteer op een digitaal knipseltje uit mijn eigen inbox? Laat het me weten als het teveel is!
Niks leukers dan het Buurtbakkie…
Ik sta nu iedere woensdag rond het middaguur met het Buurtbakkie in de Staatsliedenbuurt. Het Buurtbakkie is een bakfiets, waarmee we in de buurt staan en buurtbewoners een kopje koffie en thee aanbieden. Dat doe ik samen met een collega van Buurtteam en onze nieuwe stagiaire Busra. Het Buurtbakkie is dan tegelijk onze Mobiele BuurtBespaarKamer. We gaan met buurtbewoners in gesprek over wat zij van de buurt vinden én we geven tips over hoe je kan besparen in je huis of in je portemonnee.
Voor mij is naar buiten gaan met het Buurtbakkie een van de leukste momenten in de week. Het is voor een buurtwerker een mogelijkheid om in contact te komen met de buurt. Dit heb ik de laatste weken op de woensdagen ook echt zo ervaren. Ik heb mooie verhalen gehoord over de buurt en natuurlijk ook wel dingen die mensen minder leuk vinden, dat hoort er ook bij. Wat men minder leuk vindt aan de buurt, is voor mij als buurtwerker ook interessant, omdat ik de buurtbewoners hierbij misschien kan helpen. Mijn vervolgvraag is dan ook vaak of ik iemand kan helpen met een idee voor de buurt. Hieruit komen vaak interessante gesprekken en leuke ideeën voort.
Voor mij zijn die gesprekken heel interessant, omdat ik steeds meer leer over de Staatsliedenbuurt, bijvoorbeeld over de geschiedenis van de buurt en de Koperen Knoop. Hierdoor gaat mijn werkgebied steeds meer leven voor mij. Wat daarbij grappig is – en ook een beetje jammer – is dat sommige mensen denken, dat de Koperen Knoop een plek is alleen voor oudere mensen. Daarop zeg ik altijd: “De Koperen Knoop is voor iedereen!” en ik nodig ze dan ook altijd graag uit om een kopje koffie te komen drinken. En iedereen, die ons ziet met het Buurtbakkie, nodig ik uit om bij ons een ‘buurtbakkie’ 😉 te komen doen.
Tot gauw in de buurt!
Afspraak of toch niet..?
Kan iemand mij vertellen waarom het voor sommige mensen toch zo moeilijk is om op een afspraak te komen? Ik begrijp dat er allerlei omstandigheden kunnen zijn waardoor iemand niet kan komen, maar bel dan van tevóren even af en niet bijvoorbeeld anderhalf uur daarna. Tenzij het natuurlijk zo erg is dat men niet meer kan bellen, daar heb ik dan ook nog begrip voor. Ik baal als ik helemaal naar de Horizon ga en mijn afspraak komt niet opdagen, wat helaas regelmatig gebeurt. Sommige personen, van wie ik al vermoed/weet dat die niet altijd komen opdagen, bel ik van tevoren om ze te helpen herinneren aan de afspraak.
Een aantal weken geleden had ik rond 10:00 uur afgesproken met een dame in de Koperen Knoop. Dit tijdstip wilde zij zelf. Om 10:15 uur was ze er nog niet, dus ik belde haar. “Ik ben net wakker, ik ga even douchen en dan kom ik eraan.” Nou, daar zakt mijn broek van af! Begrijpen mensen dan niet, dat je soms kostbare tijd voor hen vrijmaakt en nog andere dingen te doen hebt? Blijkbaar dus niet!
Maar het kan ook anders. Vier weken geleden had ik een huisbezoek bij een oudere dame. Helaas werd mevrouw op de ochtend van de afspraak plotseling opgenomen in het ziekenhuis. Ze had mijn telefoonnummer niet genoteerd en belde de huisarts met de vraag of deze mij wilde laten weten, dat de afspraak niet kon doorgaan. Zo kan het dus ook!!
Ik ben nu even heerlijk aan het klagen, maar ik weet ook dat het soms gewoon niet anders is. Sommige mensen zijn zich er nou eenmaal niet van bewust, dat een afspraak ook echt een afspraak is. Hen moet ik blijven helpen herinneren, dat wij een afspraak hebben. En ik blijf hopen, dat zij ook daadwerkelijk komen. Zo niet, dan zit er niets anders op dan mij erbij neer te leggen.
Buurtwerk Westerpark vertelt... 