Hoppakee, improvisatietalent in de buurt..!
Als de vaste kok van het Burenuurtje in de Koperen Knoop er niet is, bijvoorbeeld vanwege vakantie, zijn heel wat mensen teleurgesteld. We proberen dan zelf tijd te maken om iets te koken, want we vinden het belangrijk, dat een activiteit die op de agenda staat, doorgaat.
Een paar weken geleden was de kok vrij en ook mijn collega en ik waren niet in de Koperen Knoop. Een betrokken vrijwilligster bood aan om tosti’s maken. Prima idee! Ze had alle boodschappen gehaald en wilde energiek aan de slag gaan. Geërgerd belde ze me op en vertelde dat de tostiapparaten kennelijk bij een groep achter slot en grendel stonden. Dikke pech, want niemand kon erbij en er waren al gasten. Een sympathieke buurtbewoner bood direct aan om thuis een apparaat te laten halen, samen met zijn draagbare pizzaoven.
En wat er toen gebeurde, was fantastisch! De eigenaar van de pizzaoven gaf een kleine masterclass pizzadeeg maken (volgens traditioneel familierecept) en de lekkerste pizza’s rolden uit zijn oventje. Zijn solide, overjarige tostiapparaat leverde ouderwets heerlijke tosti’s. De sfeer was opperbest en foto’s werden enthousiast gedeeld via Facebook. Snel was het idee geboren om dit opnieuw te doen, als de kok weer eens afwezig zou zijn en ook het oventje werd besteld.
Wat een goed idee, want de kok is nu 3 à 4 weken uit de running vanwege een ingreep aan de hand. En daar is ze weer, de betrokken vrijwilligster, met een goed voorstel. Ze heeft ideeën, wil er ook zelf flyers voor maken. We bespreken welk bedrag ze kan vragen en hoe ze de bonnetjes en het aantal verkochte maaltijden het beste kan registreren.
Morgen is het zover, de boodschappen zijn gehaald en we gaan genieten van fijne buurtbewoners, die enthousiast de regie in handen nemen.
Pssst, dit heb je nodig om 7 à 8 bolletjes pizzadeeg te maken
· 6 dl water
· 2 el zout
· 7 à 8 el olie
· 1 kg bloem
· 1 zakje gist
· ½ tl suiker
Spelend leren…
Iedereen houdt van spelen, dit durf ik zonder twijfel te beweren.
Het is bewezen, dat spelen het voorste deel van je hersenen stimuleert. Dat is het gedeelte van je hersenen dat verstandelijke en emotionele functies regelt, zoals: beslissingen nemen, plannen, sociaal gedrag en impulsen beheersen.
In een serieuze wereld met ingrijpende gebeurtenissen is het heel erg nodig om spelenderwijs te kunnen leren. Veel mensen denken: Spelen is toch meer iets voor kinderen? Ik vind van niet. ‘Spelenderwijs leren’ vind ik misschien wel de meest effectieve manier van leren. Denk aan taalspelletjes bij het leren van een nieuwe taal of schaken waardoor het besluitvermogen verbetert. Kort geleden ben ik naar een bijeenkomst geweest van de european playwork association, die sociaal werkers uit verschillende Europese landen samenbrengt om te leren over community-werk. Ook hun uitgangspunt is spelenderwijs leren, omdat dit – zoals hierboven al staat – meer hersendelen prikkelt en het leren verbetert.
Bij buurtwerk zouden wij meer spelvormen kunnen inzetten om beladen thema’s te verlichten en bespreekbaar te maken. Bijvoorbeeld de ‘Levende Bibliotheek’, die geen boeken maar mensen uitleent. Mensen die zich beschikbaar stellen voor een gesprek. Mensen die vaak te maken hebben met vooroordelen en uitsluiting. Mensen van kleur, met verschillende seksuele voorkeur, met bijvoorbeeld autisme. In praatcirkels beantwoorden zij vragen van deelnemers. Door vragen te stellen en antwoorden te horen van mensen, die je in je eigen dagelijkse leven misschien niet zo snel spreekt, worden vooroordelen en stereotypen ontkracht en krijg je de kans om je eigen beeld van de ander te vormen en diversiteit te accepteren. Zo wordt de eerste stap gezet naar contact en harmonie binnen onze diverse samenleving.
Mensen hebben niet slechts één kenmerk, maar heel veel. Maatschappelijke ongelijkheid – onderdrukking of juist voordelen ervaren – gebeurt op grond van vele kenmerken. En al die kenmerken, al die lagen verdienen verdieping, acceptatie en vooral een plekje in de samenleving, in Amsterdam, in onze buurt.
Laten we spelenderwijs leren van en over elkaar!
1 Juni 2023…
Keti Koti (‘ketenen gebroken’) is de jaarlijkse viering op 1 juli van de afschaffing van de slavernij.
1 Juni is het begin van de Keti Koti herdenkingen die hieraan voorafgaan en deze periode werd in Amsterdam officieel geopend met een herdenkingstocht, de Memre Waka.
Op 1 juni werkte ik in Huis van de Wijk Mansvelt. Een buurtwerker van Team Bos en Lommer vond, dat ook wij bij het begin van de Keti Koti herdenkingen stil moesten staan. Heel spontaan, binnen anderhalf uur, heeft ze iets geregeld. Ze had inkopen gedaan ter voorbereiding van een Mapu ceremonie, die in de tuin van de Mansvelt gehouden werd.
Er werd een cirkel gemaakt van witte gedroogde bonen en gedroogde koffiebonen en op een kleed lagen diverse ingrediënten zoals bonen, linzen, suiker, rozen. Ze legde uit wat een Mapu ceremonie is: de gemeenschap verbindt verleden, heden en toekomst. Op een vel papier stond geschreven waar de windstreken voor stonden: Noord voor Voorouders, West voor Gevallen krijgers, Zuid voor Huidige generatie, Oost voor Toekomstige kinderen. Na de uitleg ging ze voor in een ‘gebed’ met het verzoek om iedere keer onze gezichten te richten op het Westen, Noorden, Oosten en daarna het Zuiden. Het liefst met geluid erbij, bijvoorbeeld met gezang of muziekinstrumenten. Bij gebrek daaraan, werd er geïmproviseerd. Verzoek was om bijvoorbeeld met je sleutelbos te rammelen om zo geluid te maken. Na het gebed kon iedereen iets pakken van een ingrediënt en dat plaatsen in een vak naar keuze van de cirkel. Je mocht het gewoon neerleggen of er iets moois van maken. Een buurtbewoonster sprak mooie woorden over wat dit voor haar betekende.
De stadsdeelvoorzitter en een gebiedsmakelaar waren er toevallig bij en zij waren er zeer over te spreken, dat wij (buurtwerkers en buurtbewoners) hierbij hebben stilgestaan.
Een mooie spontane actie en daarnaast vond ik het heel mooi om dit een keer mee te maken.
Geraakt…
Woensdag, ogenschijnlijk ‘een gewone’ Digi-/Taalcafé- en Tuinteamochtend in de Horizon en buiten in de tuin. Al moet ik toegeven, dat het in de Horizon en in de tuin eigenlijk nooit gewoon is. Als er met elkaar getuinierd wordt, gebeurt er vaak wel iets opmerkelijks en leerzaams. De leden van het Tuinteam begroeven laatst een vogeltje in de tuin, er is een bijzondere boom geplant en er werd een egel gespot!
Het is al in de middag als ik besef, dat die ochtend zonniger dan zonnig is geweest. ‘s Morgens vraag ik aan een tuinteamlid hoe het met haar gaat. ‘Nou’, zegt ze, ’ik had net tranen in mijn ogen, ik heb sinds 15 jaar weer gefietst! Ik voel me zo gelukkig! Door een aandoening kan ik niet meer fietsen, maar ik hield er wel altijd erg van. We hadden potgrond nodig, dus we gingen op de duofiets naar de Praxis, fantastisch! En we hebben afgesproken om vaker samen een straatje om te fietsen met dat ding’.
Ook in het Digi-/Taalcafé raakt het me als een timide dame, die voor de tweede keer komt, glimlachend vertrekt. Met een vrijwilligster heeft ze die ochtend flink de Nederlandse taal geoefend. Ze kwam de woensdag ervoor bij ons binnen via het Taal Informatie Punt. Ze woont nu in de wijk, nadat ze uit Syrië moest vluchten en ze wil graag haar Nederlands verbeteren. Dus tot de volgende zonnige woensdag!
Tijd…
Ticking away the moments that make up a dull day
Shorter of breath and one day closer to death
(Pink Floyd)
Een mogelijk somber stemmende songtekst. Er zijn natuurlijk ook zat liedjes met een vrolijker insteek, zoals you’re my favourite waste of time (Owen Paul).
Hoe ieder mens het verglijden van de tijd ervaart, verschilt enorm. Niet alleen gaat de tijd steeds sneller naarmate je ouder wordt, maar ook is de beleving van tijd anders als je vrij hebt en een dag zonder verplichtingen voor de boeg of juist een volgepropte agenda je aanstaart. Voor de een is een dag zonder plannen een dag vol vrijheid, de ander beleeft dit als een gapend gat wat het beste overbrugd kan worden door lang uitslapen. Op het internet is van alles terug te vinden over Kairos en Chronos, zonen van de god Zeus, twee gezichten van de tijd: tijd die de klok wegtikt en tijd zoals die beleefd wordt.
Vandaag wil ik het hebben over het verschil in tijdsbeleving tussen een buurtbewoner die op een dag besluit om een goed idee om te zetten in daden en een bewonersinitiatief wil opzetten en de vertraagde tijd door regels, protocollen en planningen van de instituties waar die bewoner dan vaak mee te maken krijgt. Met een beetje pech stuur je je plan net een dag na de vergaderdatum in, blijkt dat een vergunning maanden van te voren aangevraagd moet worden, kost het heel veel tijd om de detailvragen die je terugkrijgt te beantwoorden of kom je er door omstandigheden niet meteen aan toe. Dan kan er tussen droom en daad zomaar een maand of drie zitten. In de systeemwereld is dat een korte termijn, maar in de leefwereld kan in die tijd alweer van alles gebeurd zijn.
Een kwestie van lange adem, de aanhouder wint, regeren is vooruitzien…, dat de vertragende werking van onze samenleving eeuwenoud is, blijkt wel uit deze gezegden. Maar ook: niet geschoten is altijd mis. Dus aarzel niet langer, neem even de tijd en schrijf dat kattenbelletje, dat in je achterhoofd rammelt, eens uit. Wie weet welke leuke initiatieven eruit voortkomen, gun het wat tijd… en wie weet heb jij straks de tijd van je leven tijdens een spetterend buurtfeest, een groene excursie, een boeiende expositie of een serie interessante workshops. Denk jij nu, alles op z’n tijd? Ook prima, komt tijd komt raad, slaap er rustig nog een nachtje over.
En als de tijd daar is, weet dan de buurtwerkers te vinden, zij maken graag tijd om met jou van droom tot daad te komen.
Een blog schrijven…
Ieder kwartaal een blog schrijven, dat was de afspraak en ach, best leuk toch? Kunnen anderen lezen over wat we zoal doen.
Vooralsnog eerst de belangrijke dingen maar eens doen. Met het – in februari ingevoerde – nieuwe reserveringssysteem kunnen ook externe partijen gemakkelijker een ruimte aanvragen. Dat dit ook werkelijk gebeurt, zie ik terug in het aantal reserveringsverzoeken. In maart waren dat er 144. Dat zijn dus gemiddeld 36 aanvragen per week oftewel 7 aanvragen per dag, zowel door Buurtteam en Buurtwerk als door externen. Reserveringsverzoeken voor volgende week of maand en zelfs voor dezelfde dag. Die dus eerst maar eens afhandelen.
Daarna snel de dagagenda en het dienstenoverzicht printen voor de vrijwilligers. Zo weten zij wie-wat-waar en of er koffie, thee en/of tv-scherm bij een vergadering of activiteit nodig is.
Als dat allemaal geregeld is, ga ik de rest van de mail afhandelen. Eens even kijken: een afspraakverzoek van Vastgoed voor bezichtiging bestrating tuin/ingang. Er zitten namelijk zware verzakkingen en gaten in de bestrating, ook vlak voor de ingang wat natuurlijk levensgevaarlijk is, omdat je erover kunt struikelen, iets wat ik nu al meerdere malen heb zien gebeuren. En de geplaatste oranje verkeerskegel met Pas op! Gevaarlijk! is nu ook niet de beste oplossing. Dus gelukkig komt nu de stratenmaker mee om een werkinschatting/offerte te maken.
Dan een mail over de uitbreiding van het afvalcontract. Met de komst van Podium Horizon op de tweede etage en de toegenomen activiteiten werd de afvalberg groter en groter en paste het allemaal niet meer in de restafvalcontainer. Daar moest dus een grotere voor komen. Met deze bevestigingsmail is dat nu ook geregeld.
Na de mail is het tijd om mijn gezicht op de werkvloer te laten zien. Zoals altijd is de locatieleider hét aanspreekpunt in het Huis van de Wijk en ook vandaag is het niet anders. Enne… ondertussen is dit blog ook weer geschreven.
Achter de Horizon…
Robert Long zong in het lied Achter de Horizon: “Er moest een plek zijn waar er op me wordt gewacht.”
Die plek is er, heb ik van wijkbewoners gehoord! En ik heb het ook zelf gemerkt.
Het zal je niet verbazen, die plek heet Horizon!
Mensen, van allerlei pluimage, lopen er nieuwsgierig, onzeker of doelgericht naar binnen. Voor contact, hulp, een leuke activiteit of om een plek te vinden voor een eigen idee. Zo sprak ik in de Horizon een man uit de buurt die elke week naar de huiskamer kwam van de WegWijsSalon. Hij wist dat er op hem gewacht werd voor een praatje, met heerlijke koffie en dat een andere bewoner een warme lunch aan het koken was voor de buurt. Hij vertelde: “Hiervoor kom ik mijn huis uit en ga ik buiten wandelen, anders zou ik de hele week binnen blijven.” Ook is er een wekelijkse creatieve activiteit die wordt geleid door een bewoner, die met haar talent andere bewoners helpt. Haar hele groep kan nu zelf aan de slag met het maken van mooie dingen. Er is een sterke samenhang in die groep ontstaan, een veilige haven in de Horizon. De bewoner die de groep leidt, weet dat er elke week op haar wordt gewacht.
De Horizon is een plek waar we naartoe kunnen, een plek waar we op elkaar wachten en dan kunnen beginnen met samen eten, samen lachen. Zo is bijvoorbeeld ook Q Kitchen in de Horizon ontstaan, met voor iedereen een plek, iedereen is welkom.
Hierbij nodig ik je uit om achter de schermen van de Horizon te komen kijken. Doe mee en ontdek al het moois achter de Horizon.
Wordt er eigenlijk ook op mij gewacht? Even in mijn agenda kijken, ja die zit vol met afspraken….
Groetjes van Marieke, buurtwerker in de Horizon.
Eet smakelijk..!
In de keuken in ons Huis van de Buurt de Koperen Knoop wordt het steeds drukker en gezelliger. Verschillende activiteiten staan op het programma. Zoals Single Supermom, die op de vrijdagochtend een gezellige ontbijttafel dekt voor alleenstaande moeders met aansluitend een inloopspreekuur. Andere keren zijn er themabijeenkomsten met onderwerpen als welzijn, geld en zorg. En tijdens de Ramadan was er een druk bezochte Iftar.
Er is nog veel meer te doen met het thema eten. Op de donderdag tijdens Burenuurtje serveert Bronja als lunch soep, die zoveel mogelijk wordt gemaakt van groente van het seizoen. Misschien krijgen we hiervoor straks weer prachtige, onbespoten groente en kruiden van Mira, die tuiniert in een buurttuin. Burenuurtje wordt druk bezocht en sommigen spelen van tevoren en/of erna nog spelletjes of nemen iets te handwerken mee. Om 14:00 uur maken de soepkommen plaats voor het BuurtBespaarPunt. Hier is iedereen welkom voor tips over besparen op bijvoorbeeld energie, water, boodschappen en kleding.
Om de week op dinsdag maakt Bronja een warme lunch. Ze deelt dan de ruimte met de dames van de Creaclub, die ’s avonds niet meer hoeven te koken. En iedere dinsdag, later in de middag, leert collega Shahzan met veel succes en liefde een enthousiast clubje mannen hoe ze eenvoudige, voedzame gerechten kunnen maken.
De nieuwste activiteit is op de vrijdagmiddag. Een kookactiviteit van Nisa & Noor, waarbij gezonde maaltijden, samen koken, eten en opruimen centraal staan.
En pas nog kregen we de vraag of een groepje van acht 60-plussers samen met twee vrijwilligers de Tuinkamer en keuken op de maandag kan gebruiken om samen te koken en te eten. De groep beslist van tevoren steeds samen wat er op het menu staat.
Het duurde even voordat alles op gang kwam in de keuken en volgens mij is dat nu aardig aan het lukken. Heb jij nog een leuk idee? Vertel het ons! Wie weet, zien we elkaar dan binnenkort…
Een middag om niet snel te vergeten…
Zaterdagmiddag, eind maart, verzamelen we in de Elisabeth Paulus Salon. Bewoners, buurtwerkers, buurtteamwerkers en andere betrokkenen. Na weken van individuele gesprekken gaan we samen bepalen welke ideeën een plekje krijgen in het plan voor de Koperen Knoop. Zin in! Want met dit plan komen we weer een stapje dichter bij een bruisend Huis van de Buurt, waar we ons allemaal thuis voelen.
Het nuttige met het aangename combineren is altijd een goed idee, dus eerst lekker lunchen. Daarna een toelichting over het kader – veel is mogelijk, maar eerlijk is eerlijk, de bomen groeien niet tot in de hemel – en vragen beantwoorden die gesteld zijn tijdens de individuele gesprekken. En dan begint het echte werk. Ronde 1: iedereen krijgt het woord, alle ideeën voor een Koperen Knoop 2.0 worden opgeschreven, flappen vol. Prachtige, creatieve ideeën. In gedachten zie ik een fantastisch huis ontstaan. Als alles kon en mocht en geld zou geen rol spelen, nou, dan wisten we het wel. Ronde 2: samen bepalen we welke punten in het plan komen en welke op de parkeerflap. Daarover moeten we nog wat langer doorpraten.
Opvallend (niet verrassend), het leeuwendeel gaat over stenen en communicatie, nauwelijks over aanbod, duidelijk is wat voor de meesten het zwaarst weegt. Mooie ideeën voor het gebouw. Ik zie het al helemaal voor me als dat zakje geld een flinke zak was geweest, maaaaarrrr… ook stapje voor stapje kun je een grote afstand afeggen, dus wie weet!
Al met al een lange middag. Iedereen zet zich in tot het gaatje. Ik weet: dit is nog maar het begin! Nu samen doorpakken. Allereerst de geparkeerde punten doorspreken. Samen bepalen wat daarvan nog in het plan moet komen.
Als ik wegfiets, zie ik door het raam, dat Irving en Sharon tafels en stoelen alweer in een gezellige opstelling hebben gezet. Zij gaan een groep buurtbewoners verwennen met een lekker maaltje. Lief!
Buurtbakkie…
Zie je de vlag al wapperen? Je nadert twee blije gezichten rondom een bakfiets en je krijgt de vraag: “Hey, hoe gaat het met u? Lust u een buurtbakkie? Thee of koffie? Wilt u melk en suiker erin?”
De reactie is meestal: “Oh? Waar staan jullie eigenlijk voor? En dat is precies de reactie, waar we op hopen om erop in te gaan! Buurtbakkie is in het leven geroepen door Combiwel Buurtwerk De Baarsjes, met succes! Wat ik mooi vind aan deze methode is dat je op de simpelste manier contact maakt met de buurt waarin je werkt, door op straat te staan en in gesprek te gaan.
Wat ik belangrijk vind om in gedachten te houden, is dat het gesprek zo open mogelijk gestart moet worden. Wij komen niks verkopen, wij willen alleen vragen hoe het met de bewoner is. Deze methode van contact maken sluit aan bij de presentiemethode van Andries Baart, die veel onderzoek deed naar zorg, welzijn en dienstverlening. Hij beschrijft hoe belangrijk het is om als welzijnsmedewerker ‘zichtbaar en present’ te zijn.
Als bewoners niet weten waar zij terecht kunnen met hun hulpvragen of ideeën, waar moeten zij dan naartoe? Door ons Buurtbakkie zijn we zichtbaar in de leefwereld van de Amsterdammer en volgens Andries Baart is het gevolg daarvan, dat we beter te vinden zijn. Ik ben het hiermee eens. Bij de Koperen Knoop is het niet echt duidelijk, dat achter de bakstenen een buurthuis zit. Door met het Buurtbakkie buiten te staan, zijn we toch zichtbaar en vindbaar.
Het is een menselijke methode, die uitgaat van direct contact. En het leuke is, dat je het onderwerp waarvoor je met Buurtbakkie de buurt in gaat, kan koppelen aan een feestdag, een activiteit of een evenement. Elke maand staan buurtwerkers met Buurtbakkie ergens in een buurt in Westerpark.
Als je ons ziet, kom jij dan ook? Misschien kunnen wij samen iets leuks gaan organiseren!
Buurtwerk Westerpark vertelt... 