Laura Janszen
Jarig zijn
Jarig zijn. Hoe doet iedereen dat toch? Deze herfst is het weer zover, ik word weer een jaartje ouder. 34. Geen bijzondere mijlpaal, maar gewoon weer een stapje verder op de tijdlijn van het leven. En toch twijfel ik elk jaar opnieuw of ik het wel wil vieren. Iets organiseren rondom mijzelf voelt altijd zo ongemakkelijk. De aandacht, de cadeautjes, het zingen van “lang zal ze leven” – het is niet helemaal mijn ding. Ik vier liever het leven van anderen. Een ander in het zonnetje zetten, voelt voor mij veel natuurlijker.
Maar hier in de Spaarndammerbuurt wordt wél een groots verjaarsfeest gepland, want een van de bewoners wordt binnenkort 80 jaar! En dan moet ik toch toegeven: als ik zie hoe deze buurtgenoot zijn verjaardag omarmt, voel ik bewondering. Hij viert niet alleen zijn leeftijd (want wat een mijlpaal!) maar ook het samenzijn met zijn vrienden in de buurt en het geluk van nog steeds midden in het leven te staan. Deze winter worden daarom allerlei mensen uit de buurt uitgenodigd en het beloofd een groots feest te worden.
En tijdens mijn bewondering vraag ik mezelf af: misschien kan ik daar wel iets van leren, van het omarmen van mijn verjaardag. Dat jarig zijn niet draait om jezelf, maar om dankbaar te zijn voor alles wat er is en dat te delen met anderen. Dus wie weet… dit jaar misschien toch een klein feestje. Niet groots, maar een moment met dierbaren om me heen. Want ouder worden, hoe ongemakkelijk het soms ook voelt, is eigenlijk iets heel moois om te vieren. Dus wie weet…
Een nieuwe baan, een nieuwe start…
Het is maandag 3 maart en heerlijk lenteweer. Ik loop de Hembrugstraat in en kijk om me heen. Dit is de buurt die ik de komende tijd helemaal ga uitpluizen en leren kennen. Wat voor mensen zal ik allemaal ontmoeten en welke verhalen zal ik gaan horen? En wat gebeurt en ontstaat er al allemaal in de buurt of wat misschien nog niet?
Ik kom aan bij Huis van de Wijk Horizon en word begroet door de mooiste en liefste glimlach, die ik in tijden heb gezien. Daar zit Nadia, stralend achter de balie. Een warmer welkom had ik mij niet kunnen wensen. Die dag schuif ik aan bij Cor en leer ik over de (eerste) kneepjes van het vak. Uiteraard eindig ik de dag geïnspireerd om vaker te gaan wandelen, want iedereen die Cor kent, weet waarschijnlijk dat hij daar de mooiste verhalen over heeft.
Op woensdag ga ik op pad met Len en staan we met de bakfiets in de Staatsliedenbuurt voor een buurtbakkie. Sommige buurtbewoners lopen in gehaaste tred voorbij, anderen kijken nieuwsgierig met een schuin oog naar ons. Die moet ik prikkelen, denk ik. Want een schuin oog, kan de volgende keer meer zijn. “Hallo, kom je gezellig een kopje koffie drinken?” Er stopt iemand, enigszins weifelend. Hij woont er nog niet lang, blijkt. En had ook nog niet van de Koperen Knoop gehoord. Hij vertelt kort over zijn wijk en wat hij eraan waardeert. Mooie verhalen, en ik ben benieuwd naar meer.
De lente begint en de Spaarndammerbuurt lonkt. Wat zullen de bewoners van deze buurt mij kunnen vertellen over hun wijk? En hoe kan ik die samen met hen (nog) mooier en leefbaarder maken? Ja, dat buurtbakkie ga ik voortzetten, maar dan rondom de Horizon. Want één ding is zeker: blij dat ik in de buurt ben.
Buurtwerk Westerpark vertelt... 