Cor Koeleman
Cor heeft ons voorgoed verlaten
Cor heeft ons voorgoed verlaten, na bijna 33 jaar in het vak. ☹ Omdat dat om te huilen is, lachten we er maar om.
Cor wil altijd heeeeeeeeeeel graag de controle houden, dus bonden we hem eens echt stevig vast op de stoel, zijn handen in ijzeren handboeien – kindermaat, dus het viel niet mee om die aan te krijgen en aan te houden vooral – en een blinddoek om. Hij lachte wel, maar zijn lichaam rilde. We trokken het touw nog even wat steviger aan. Koud zweet brak uit en de lach werd een verbeten grijns.
Nu mochten alle genodigden, die Cor graag kwamen uitzwaaien, tot overmaat van ramp boodschappen voor de toekomst op heel zijn lichaam plakken. We lazen verschillende ontroerende teksten, die werden meegegeven aan Cor.
Inspirerend dat je je hart volgt. Laat die controle maar los! Blijf avontuurlijk! Veel geluk & gelul!
Midden juli gaat Cor lopen, lopen, lopen, helemaal vanuit huis naar Rome.
Blijf op je pad naar happiness! Sta soms ook even stil….
En eenmaal aangekomen aldaar: When in Rome, act like the Romans!
Lieve, inspirerende, vakkundige, creatieve, humoristische, maar ook eigenwijze collega, uit fijnhout gesneden, oh ik ga je missen!
Andere avonturen
Het is nu 2025. Als ik terugdenk aan toen ik begon met werken, voelt het als gisteren en voel ik me bevoorrecht, wat ik heb mogen doen voor Amsterdammers in een klein stukje van de stad, namelijk West. 33 Jaar van vele, verschillende werkzaamheden.
Hoogtepunten waren toch echt de tijd in het Fijnhout, een cultureel centrum waar kunst de rode draad was, het project KERST500, de eerste keer met vijftien organisaties en voor 500 Westerparkers samen met mijn collega en beste vriendin Cunera Frisart, en natuurlijk het team Vrijwillige Inzet Westbreed met wie we Talentenbeursen in de Hallen organiseerden.
Wat ook hoogtepunten waren en nog steeds zijn, dat zijn alle Amsterdammers die ik heb mogen ontmoeten en leren kennen, in zowel Oud-West als Westerpark.
Nu na ongeveer 33 jaar met heel erg veel plezier werkzaam te zijn geweest in Welzijn stop ik ermee. Waarom? Niet omdat ik het werk niet leuk vind. Nee, integendeel. Maar omdat ik andere avonturen wil beleven en dat gebeurt niet zomaar. Daar heb je tijd voor nodig.
Ik dank iedereen, en vooral mijn collega’s hier in Westerpark, die dit heeft mogelijk gemaakt voor mij, in me heeft geloofd, naar me heeft geluisterd. Dank voor jullie geduld, excuses voor mijn directheid en soms zelf botheid. Dank dat ik me overal thuis heb mogen voelen.
Andere avonturen
Precies twee jaar voor zijn pensioengerechtigde leeftijd
stapt hij uit de tram
om de rest van de afstand naar werk te wandelen.
Langs de Passenger Terminal, waar boottoeristen
vanaf het hoge dek vragend naar hem kijken.
Achter het Centraal Station ziet hij de wakkere daklozen
hoofdschuddend naar hem wijzen.
Verder richting Stenen Hoofd.
De uitgelaten honden vallen stil en ruiken de verandering.
De staarten laag.
Vreemd.
De Van Diemenstraat is stil en uitgestorven,
geen fietser of auto te zien.
Linksaf de Hembrugstraat in
is hij er bijna.
Geluid uit een van de huizen doet hem opschrikken,
hij fronst zijn wenkbrauwen,
trekt de banden van zijn rugzak aan
en voor nummer 156 realiseert hij zich
dat deze route niet de juiste is
en loopt door.
Immers…… alle wegen leiden naar……
Een nieuwe baan, een nieuwe start…
Het is maandag 3 maart en heerlijk lenteweer. Ik loop de Hembrugstraat in en kijk om me heen. Dit is de buurt die ik de komende tijd helemaal ga uitpluizen en leren kennen. Wat voor mensen zal ik allemaal ontmoeten en welke verhalen zal ik gaan horen? En wat gebeurt en ontstaat er al allemaal in de buurt of wat misschien nog niet?
Ik kom aan bij Huis van de Wijk Horizon en word begroet door de mooiste en liefste glimlach, die ik in tijden heb gezien. Daar zit Nadia, stralend achter de balie. Een warmer welkom had ik mij niet kunnen wensen. Die dag schuif ik aan bij Cor en leer ik over de (eerste) kneepjes van het vak. Uiteraard eindig ik de dag geïnspireerd om vaker te gaan wandelen, want iedereen die Cor kent, weet waarschijnlijk dat hij daar de mooiste verhalen over heeft.
Op woensdag ga ik op pad met Len en staan we met de bakfiets in de Staatsliedenbuurt voor een buurtbakkie. Sommige buurtbewoners lopen in gehaaste tred voorbij, anderen kijken nieuwsgierig met een schuin oog naar ons. Die moet ik prikkelen, denk ik. Want een schuin oog, kan de volgende keer meer zijn. “Hallo, kom je gezellig een kopje koffie drinken?” Er stopt iemand, enigszins weifelend. Hij woont er nog niet lang, blijkt. En had ook nog niet van de Koperen Knoop gehoord. Hij vertelt kort over zijn wijk en wat hij eraan waardeert. Mooie verhalen, en ik ben benieuwd naar meer.
De lente begint en de Spaarndammerbuurt lonkt. Wat zullen de bewoners van deze buurt mij kunnen vertellen over hun wijk? En hoe kan ik die samen met hen (nog) mooier en leefbaarder maken? Ja, dat buurtbakkie ga ik voortzetten, maar dan rondom de Horizon. Want één ding is zeker: blij dat ik in de buurt ben.
Bevoorrecht…
Wat fijn om te merken dat het, zowel in de ochtend als eind van de middag, alweer langer licht is. Maakt het een stuk gemakkelijker om iedere dag – toch zo’n dik half uur – naar mijn werk en weer terug naar huis te fietsen. Tegenwoordig met helm, want achter het Centraal Station is het zo druk, dat een helm op mijn hoofd een stuk veiliger voelt. Zal wel met de leeftijd te maken hebben.
In buurtcentrum Horizon is het op deze woensdag alweer een drukte van jewelste. In de hal zitten buurtbewoners te wachten op collega’s van Grip op je geld, die hen zullen helpen bij allerlei vragen. Collega van Taal Informatie Punt, die iedere woensdag spreekuur heeft, zet haar tafelbanner op de grote tafel in de hal. De eerste deelnemers van de In Balans training van Sportservice Amsterdam komen vrolijk binnen. En in de kleine pantry is Gerrit druk bezig met het voorbereiden van de koffie en thee voor de verschillende activiteiten. Het tuinteam zal vandaag, na een winterstop, weer beginnen en ook de zon heeft er weer zin in.
In juni is mijn vijfenzestigste verjaardag en na 33 jaar werken in welzijn heb ik besloten om te stoppen met werken. Twee jaar voor mijn pensioen. Waarom? Niet omdat ik het werk niet leuk vind. Nee, integendeel. Maar omdat ik andere avonturen wil beleven en dat gebeurt niet zomaar. Maar wat zal ik de chaos, onrust, dynamiek, uitdaging en inspiratie van het centrum, collega’s en buurtbewoners gaan missen. Zo simpel is dat. Ik ben nog even aan het werk en de komende tijd ga ik dan ook gebruiken om zoveel mogelijk te beseffen hoe bijzonder de afgelopen jaren zijn geweest. En hoe mooi het is, dat ik letterlijk verder dan de Horizon het avontuur kan gaan opzoeken.
Bevoorrecht mens ben ik.
Als er maar gegeten kan worden…
Dat eten belangrijk is binnen buurtwerk, weten we allemaal wel. In buurtcentrum Horizon zijn er maar liefst twee keukens, die volop gebruikt worden.
“Goedemorgen!”, een zeer actieve buurtbewoner meldt zich. Hij heeft een plan: vanaf december iedere eerste vrijdag van de maand stamppot maken voor de buurt. “Toch niet teveel eters tegelijk hè?”, want dan wordt het zo’n vreetschuur waar men alleen voor de hap komt en niet voor de ontmoeting. Als buurtwerker hamer ik er steeds op, dat het niet alleen moet gaan om voeden, maar vooral om de ontmoeting. “Zo’n 50 tot 60 man”, is het antwoord. Nou, we zullen zien. Of ik het flyertje wil maken en of ik ook even het boodschappenlijstje voor de supermarktsponsor wil schrijven, zodat ze het goed kunnen lezen.
Uurtje later klinken stappen in de gang en staat er plots een oliebol voor me op tafel. Alleen die geur al. “Ik ben aan het proefdraaien voor de winter”, vertelt de bakker. “Misschien ga ik dan in de Spaarndammerstraat staan.” Ik laat hem smaken.
In de loop van de middag krijg ik bezoek van de coördinator van de Turkse vrouwengroep, die vanmiddag bezig is met de workshop Same koken, same eten en drinken. Twee borden vol met vegetarische lekkernijen die ik eigenlijk niet wil, maar niet kan weigeren. Ongelofelijk smakelijk!
Straks met een volle buik naar huis fietsen.
Met een kleine groep aan tafel kun je gezellig samen praten over van alles en nog wat in het dagelijks leven. Dat is belangrijk voor iedereen, zeker ook voor wie uiteten financieel niet zomaar mogelijk is. Voor de vrijwilligers van het Horizon Tuinteam is het zelfs een hoogtepunt na een ochtend hard werken in de tuin. Ontmoeting staat voorop, samen eten is een middel.
Ik zal nogmaals in gesprek moeten gaan over de stamppot voor 60 man. Ach, misschien valt het wel mee. Laat het eerst maar eens gebeuren.
Anders denken…
Geen dag is hetzelfde. Als buurtwerker weet je nooit van tevoren hoe een dag eruit gaat zien. Het ene moment ben je in gesprek met buurtbewoners, die jou altijd weten te vinden en het liefst zomaar bij je binnenvallen, zonder afspraak. Het andere moment probeer je je registratie in te voeren, terwijl je je e-mail beantwoordt en een boterham wegspoelt met een late kop koffie.
Je moet een opdracht uitvoeren. Stadsdeel West betaalt ons immers om bepaalde thema’s aandacht te geven, zoals armoede, eenzaamheid en gezondheid. Ook houden we toezicht op het openhouden van drie locaties in Westerpark, denken we mee over de toekomst, ondersteunen we docenten en activiteiten, matchen we buurtbewoners aan vrijwilligerswerk en gaan we eropuit met onze buurtbakfiets om gangmakers te werven voor het Lief-en-Leedstraten-project. Buurtwerk is een bijzonder vak geworden in de afgelopen dertig jaar.
Mobiele telefoon en social media hebben een versnelling gebracht, die het werk niet alleen maar ten goede komen. Terwijl ik dit schrijf, komt beheerder Jordi me vertellen dat iemand mij wil spreken: “… hij is buiten in de tuin.” Daar is het warm en zomers. Een half uur later, mijn hoofd vol met vragen van een ander, ben ik weer terug bij mijn laptop. Ik sla het halve document maar op en ga aan de slag met dringender zaken. Focus is ver te vinden in ons werk. Erg jammer dat de versnelling in het werk ervoor zorgt, dat we denken meer te kunnen uitvoeren in de beperkte tijd die we hebben.
Focus zorgt juist, dat we nog meer impact kunnen maken in de wijk. Dat we als buurtwerkers nog bekender worden en dat we nog beter kunnen inspelen op de vraag uit de buurt. Niet dertig dingen doen in de week, maar liever een tot drie, zodat je wat je op maandag begint de maandag erna kunt afronden. Anders aan de slag dus met elkaar. Anders denken.
Welzijnsweekend Westerpark…
Het begon met het indienen van een idee bij het buurtbudget. Deze ideeën worden door de leden van de adviesgroep besproken en wel of niet goedgevonden. Wanneer het aangevraagde bedrag boven de € 3.000 ligt, moet een initiatiefnemer bij de adviesgroep komen vertellen over het initiatief en kunnen er direct vragen gesteld worden.
Zo’n idee was het Meditatieweekend, dat op 19 tot en met 22 juli 2024 in Villa Buitenlust zou plaatsvinden. Prachtig plan om bewoners van Westerpark op een laagdrempelige manier in aanraking te laten komen met meditatie, yoga en spirituele concerten. Vol enthousiasme werd tijdens de vergadering van de adviesgroep vertelt over alles wat er in dat weekend zou gaan gebeuren en hoe dit ook vorig jaar met veel succes was ontvangen door de buurt.
Tijdens het gesprek met de initiatiefneemster werd wel vastgesteld dat het huren van de ruimtes bij Villa Buitenlust de grootste kostenpost zou zijn. Kon daar geen andere oplossing voor worden gevonden, opperde een van de leden van de adviesgroep? Kan er niet uitgeweken worden naar het buurtcentrum? Hierbij werd naar mij gekeken. Deze vraag kon ik natuurlijk niet direct beantwoorden, maar het zou misschien wel haalbaar kunnen zijn. Ook omdat het geplande weekend midden in de zomer zou zijn. Ik sprak de initiatiefneemster snel even apart aan en we spraken af dat we contact met elkaar zouden opnemen om de mogelijkheden te bekijken.
Dat een goed idee veel geld nodig heeft om uitgevoerd te kunnen worden, is natuurlijk niet altijd waar. Door je idee te delen met anderen, wordt het vaak snel helder waar de kansen liggen en dat het met wat minder ook prima kan.
Tijdens een vervolggesprek, los van de adviesgroep die de aanvraag had afgewezen, kwamen we al snel tot de afspraak dat de ruimtes van de Horizon ‘om niet’ gebruikt konden worden. Het weekend kon alsnog doorgaan – onder de naam Welzijnsweekend Westerpark.
Overpeinzingen uit Japan
Het leven is kostbaar
Ik ben in Japan. Onderweg, te voet, op het eiland Shikoku waar een pelgrimsroute loopt langs 88 boeddhistische tempels. Vijftig dagen op reis. Ik overnacht iedere avond ergens anders. Meestal in een typische Japanse kamer met tatamimatten op een futon als bed. De tocht doet me in stilte nadenken over waarmee ik bezig ben in het leven. Een sterfgeval in de familie thuis duwt me ook nog eens met mijn neus op het feit, dat het leven niet oneindig is en iets is om zuinig op te zijn. Ik brand bij iedere tempel kaarsjes en wierook voor mijn overleden schoonzus, want ik besloot om in Japan te blijven en zo aan haar te denken.
Het Japanse eiland Okinawa staat bekend als een Blauwe Zone, een plek waar veel mensen langer leven, langer vitaal en gezond blijven en 100 jaar of ouder worden. Dit doen ze door een doel in het leven te hebben, sociale en familiebanden te koesteren, te blijven werken/bewegen en gezond te eten. “Als je genoeg gegeten hebt, stop je”, zeggen zij. Nooit te veel. Het Japanse eten bestaat uit veel kleine hapjes met diverse smaken. Vis, met name rauwe vis, sashimi en sushi, zijn erg geliefd. Op mijn pelgrimstocht heb ik de Japanse keuken mogen ervaren. Na een dag van soms wel tien uur wandelen, is zo’n maaltijd een feest.
Deze ingrediënten om 100 jaar te worden, gun ik iedereen. Maar hoe krijg je dat voor elkaar als je alleen bent, geen geld hebt en ook nog eens niet zo mobiel bent als je zou willen? Ook weet niet iedereen hoe je gezond kunt leven en eten. Maar met elkaar is het mogelijk om daarin een verschil te maken. Samen kun je een heel eind komen!
Weet u dat wel zeker..?
“Weet u misschien hoe laat het nu een beetje is?“
“Het is precies drie minuten voor half elf, mevrouw.“
“Oh, is het pas drie minuten voor half elf? Ik dacht toch echt dat het later was, maar het is pas drie minuten voor half elf. Weet u dat wel zeker?“
“Het is toch echt bijna half elf, mevrouw. We hebben de afspraak dat u om elf uur weer naar een andere plek gaat, dat weet u toch wel?“
“Oh, maar wat bedoelt u dan precies?“
“Dat u naar de volgende plek moet gaan, waar u iedere week naartoe gaat als u hier weggaat.“
“Maar waar ga ik dan naartoe mijnheer?“
“Ja, dat weet ik niet, dat weet u beter dan ik, toch?“
“Bedoelt u dat ik dan om elf uur hier weer weg moet?“
“Ja, dat is wat we hebben afgesproken.“
“Weet u misschien hoe laat het nu is?“
“Nu is het half elf geweest en nog even en het is elf uur.“
“Maar ik kom hier wel vaker, dat weet u toch zeker wel?“
“Jazeker, u komt hier iedere maandagochtend met de bus naartoe.“
“Oh, weet u dat. Heb ik u dat verteld dan?“
Dit is geen standaardgesprek, dat begrijp je natuurlijk wel. Het is wel een gesprek dat iedere maandagochtend plaatsvindt tussen een oudere mevrouw uit Amsterdam Oost, die in de war is en die haar weg gevonden heeft naar Huis van de Wijk Horizon en naar een medewerker van buurtwerk. Iedere week zit mevrouw een kinderboekje te lezen in de hal en krijgt ze aandacht en een kopje thee of koffie. Duidelijkheid is belangrijk in dit terugkerende gesprek. Herhalen en geduldig blijven, zodat ook deze bewoner van Amsterdam met een goed gevoel weer op pad gaat.
“Wilt u met me meelopen naar de bushalte?“
“Nee mevrouw, u weet heel goed waar die is.“
“Maar vorige week liep een mijnheer heel vriendelijk met me mee.“
“Nee mevrouw, dat doen we niet.“
“Weet u dat wel zeker?“
Vakantietijd …
Het is rustig in de straten van Westerpark. Het zonnetje komt weer een beetje tevoorschijn en zorgt voor een ontspannen reis naar het werk. Andere jaren ben ik in deze periode ook op vakantie, maar dit keer niet. En dat bevalt. De rust in het buurthuis zorgt voor veel tijd om te kunnen nadenken over de komende maanden en over het werk in 2024 en 2025.
Onze rol als buurtwerker wordt in de toekomst nog meer die van verbinder en ondersteuner. Ontmoeting mag weer en wij gaan dit faciliteren. Ooit schreef ik een pleidooi over gratis koffie in het buurthuis om momenten van ontmoeting en aandacht te faciliteren. Nu kost alles geld en moeten we zelfs ruimtes verhuren om de exploitatie van het buurthuis rond te krijgen. Misschien toch dat pleidooi weer eens opzoeken.
Er moeten in 2024 meer samenwerkingsverbanden komen in de wijk, die gericht zijn op het nog leefbaarder te maken van de wijk. Toch moet het geluid eerst uit de wijk zelf komen. Wat is er nodig en waar heb je ons en onze samenwerkingspartners voor nodig? Meer allianties met organisaties onderling in Westerpark en wat betekent dat dan? Zien we dit allemaal op dezelfde manier? Misschien een idee om met elkaar aan tafel te gaan en daarover te brainstormen of dromen.
Heerlijk om op deze manier te kunnen nadenken en reflecteren. Volgende week sparren over een kunst- en cultuurplatform in de Horizon. Nu eerst aandacht voor een vrijwilliger van het Tuinteam die een enkel verzwikt heeft, die nu zo dik is als een struisvogelei. Ik lees op mijn gemak mijn email, lees nogmaals het cv van een sollicitant en heb veel tijd om met iedereen die er wel is te praten. Vakantietijd voor velen, normale werktijd voor mij.
De enkel heeft een breukje en moet in het gips, lees ik in een WhatsApp-bericht vanuit het ziekenhuis. Zo’n rustige dag en alsnog gebeurt er van alles.
- 1
- 2
- Volgende →
Buurtwerk Westerpark vertelt... 