Teambuilding
Terwijl we dansen kosmische stilte, ontmoeten we elkaar diep…
Onlangs was het mijn beurt om het maandelijkse teamuurtje te leiden, een traditie binnen ons team waarbij we om de beurt een gerecht meenemen en iets delen dat ons bezighoudt. Ik had iets in gedachten: een gezamenlijke begeleide meditatie.
Door uit ons hoofd naar ons hart en ons lichaam te bewegen, kunnen we beter aanvoelen wat goed voor ons is. Ik geloof dat het waardevol is om soms stil te staan bij de vooruitgang die we boeken: ontspannen en ons openstellen voor wat zou komen.
Ik leidde ons door een meditatie die ons uitnodigde om ons bewust te worden van de tijd en ruimte waarin we ons bevonden. “Neem eens de tijd om te observeren hoe kinderen zich voortbewegen: snel, maar niet gehaast. Ze zijn gewoon aanwezig in het moment.”
De meditatie hielp ons om even stil te staan bij de drukte van het dagelijks leven. We realiseerden ons dat we, in onze zoektocht naar doelen en succes, soms vergeten om in het moment te leven. Door uit ons hoofd naar ons hart te bewegen, konden we beter aanvoelen wat goed voor ons was.
Het was een herinnering dat, zelfs in een drukke werkomgeving, het belangrijk is om af en toe stil te staan en te genieten van de reis. Het was bijzonder om te zien hoe iedereen in overgave meedeed. Dit deed me enorm goed en creëerde een fijne, verbindende sfeer.
Uitje in de wijk…
Met het team op stap, zin in!
“Wij gaan alvast de fiets bij de Koperen Knoop zetten, tot zo!”
We verzamelen bij museum Het Schip voor een rondleiding.
De gids neemt ons mee naar het oude postkantoor, prachtig bewaard gebleven Amsterdamse School architectuur van Michel de Klerk. “Veel kleiner dan ik me herinner!”, verbaast een collega zich. Opgegroeid in de Spaarndammerbuurt kwam ze hier als kind, toen het nog als postkantoor gebruikt werd.
Na de binnentuin, krotwoning en museumwoning (alsof je weer even bij je opa en oma bent), gaan we naar het atelier. De thee staat klaar en Max legt uit hoe we van klei een tegeltje kunnen maken. Met kleiwater ‘lijm’ ik er vormpjes op. Max maakt verschillende kleuren waterverf, waarmee we onze tegeltjes beschilderen. Een uur en wat zweetdruppeltjes later liggen er negen totaal verschillende, superleuke tegeltjes. Nu is het een kwestie van geduld. Maandje drogen, dan afbakken in de oven. Liever een glanzend tegeltje? Dan nog iets langer wachten, want daarvoor is een extra bakronde met glazuur nodig. Zo benieuwd naar het eindresultaat!
Inmiddels staat buurtgids Kees buiten op ons te wachten. Samen wandelen we door de buurt, eerst het prachtige Zaanhof, waar ik iedere nieuwe collega mee naartoe sleep. Daarna via het Zaandammerplein de trap op naar de veel hoger gelegen Spaardammerdijk, in de 13de eeuw aangelegd langs de zuidkant van het IJ vanaf de Amstel tot het Spaarne. Kees weet zoveel te vertellen over alle mooie plekjes die we tegenkomen, super interessant. In het Westerpark nemen we afscheid en Kees spoedt zich naar huis om Nederland – Roemenië te kijken.
Wij lopen naar Café Beurre in de Staatsliedenbuurt. Daar laten we ons verrassen door de chef. Niet naar de voetbalwedstrijd kunnen kijken, is wel een dingetje, dus we houden de stand bij op de telefoon. En ondertussen genieten we van heerlijke vegetarische gerechtjes en de gezelligheid met elkaar.
Super uitje!
Mello Yello..! 😉
Met het gele doekje om onze pols geknoopt lekker rustig achteroverzitten. We bedachten een zeer pakkende slogan – vonden we zelf, ha ha – om onze zorgeloze spirit uit te dragen: “Mello Yello! If you sweat, you’re not our Fello!” Wij gaan niet rennen, wij gaan niet zweten, wij gaan niet stressen, wij gaan niet strijden. Hooguit voor de titel ‘meest relaxte lui uit West’.
Voor en na deze dag kan ik mij niets anders herinneren dan dikke wolkendekken en regen. Zelfs zo erg dat ik fantaseer dat het herfst is. Soms valt het opeens mee. “Zachte herfst!”, grap ik dan, dat helpt. Maar deze dag schijnt de zon! Dus kleding wordt afgeworpen en daar gaan we!
Al in de eerste ronde voel ik het irritant kriebelen in mijn buik, ik wil toch best wel een klein beetje winnen. We worden ook steeds luidruchtiger en ik voel, en zie ook bij anderen in ons ‘Chill Team’, zweet parelen op het voorhoofd. Als vier keer tegen de lat niet wordt meegerekend, ben ik gewoonweg verontwaardigd en moet ik mij inhouden om niet keihard ertegenin te gaan.
Bij ‘de-gekleurde-balletjes-in-de-vakjes-van-het-houten-labyrint-leiden’ houd ik het niet meer en alsof mijn leven ervan afhangt, trek ik aan twee touwen tegelijk (mag dat eigenlijk wel?). Wanhopige pogingen om te winnen. Laatste worden is chill als je ‘Chill Geel’ bent, maar ik voel, en volgens mij was ik niet de enige uit mijn team haha, toch wel een lichte teleurstelling. Winnen is tóch beter. Áltijd.
Gelukkig kan ik mijn prestatiedrang laten afkoelen met frisse wijn (de zon schijnt zowaar nog steeds!), goed gezelschap en lekker eten. Even achterover leunen…
Oh nee! Ik moet nog stemmen! Snel op de fiets, net op tijd!
En nee, daar winnen we ook al niet. Sterker nog, het is één trieste bende. Als dat ooit maar goedkomt. Een en al verliezers op deze zonnige dag, oh oh oh!
Buurtwerk Westerpark vertelt... 