Sociaal
Steeds weer schakelen
want soms zit het mee en soms zit (even) het tegen…
Samen een plan maken voor Huis van de Wijk Horizon, dat was het plan.
Ideeën verzamelen om van de Horizon ‘1+1=3’ te maken. Niet alleen een optelsom is van mooie activiteiten, voorstellingen, hulp en ondersteuning (‘1+1=2’), maar net even meer dan dat, door ook dingen samen te doen, met en voor elkaar.
Dus begonnen we in oktober 2023 met een startbijeenkomst. Eerst een soepje van Isam en daarna bespreken hoe we die plannenmakerij samen gingen aanpakken, met iedereen die zich betrokken voelt bij de Horizon, iedereen die wil meebeslissen over het plan en daarna meedoen met de uitvoering.
In de maanden na de startbijeenkomst heb ik gesproken met heel veel mensen, die willen meedoen met de plannenmakerij voor ‘Horizon, 1+1=3’. Fijne gesprekken over de Horizon, over de buurt, over de komst van de OBA (want dat was waar we toen van uitgingen), over de mogelijkheden die dat met zich meebrengt, over leuke activiteiten en mooie ideeën die mensen al hadden.
Als je een plan maakt, zijn er ook altijd grenzen aan wat kan, een kader waar het plan binnen moet blijven, zodat het ook echt uitgevoerd kan worden. Het gaat dan vaak om wet- en regelgeving, eventueel beschikbaar budget en afspraken waar je niet omheen kan, zoals vastgesteld beleid en dat de Horizon een Rijksmonument is met alle regels die daarbij horen.
Tijdens de startbijeenkomst bespraken we, dat we het plan gingen maken in het eerste deel van 2024, het definitieve kader zou voor die tijd af zijn. Eind januari was het idee.
Maar oh, wat liep het anders. Gemeente, stadsdeel, OBA en anderen waren nog steeds met elkaar in gesprek over de OBA-verhuizing naar de Horizon. En zo werd de planbijeenkomst ook steeds verplaatst. Naar maart, april, mei, vóór de zomer, ná de zomer, dus schakelen, steeds weer schakelen.
“Elk nadeel heb ze voordeel”, zei ooit een wijs man, en dat is hier ook zo. Uitstel betekende meer tijd voor individuele gesprekken. Dat kwam goed uit, want er meldden zich nog steeds mensen die willen meedoen met de planbijeenkomst.
En toen kwam het bericht, dat het allemaal toch echt anders zou gaan: de OBA verplaatsen naar de Horizon bleek lastiger dan men eerst had verwacht, onder andere door de financiële uitdagingen. Voor de een echt een teleurstelling, want er werden veel kansen gezien als de OBA in het Huis van de Wijk zou zitten, voor de ander een opluchting, want niet iedereen was blij met de verhuisplannen.
Maar met of zonder OBA in huis, de wens voor ‘Horizon, 1+1=3’ is er nog steeds. Dus samen met iedereen, die dat wil, een plan maken, is nog steeds het idee. Samen bedenken hoe we willen dat het gaat in de Horizon, samen beslissen en ook samen uitvoeren. Er wordt dus alsnog een planbijeenkomst georganiseerd, zodra het nieuwe kader definitief is.
“Huh, er was toch al een kader?” Ja, dat klopt. Daarin stonden veel punten, die te maken hadden met de komst van de OBA, daarom moet het worden aangepast. Óp naar een nieuw kader en daarna samen een mooi plan maken! Want zoals gezegd: een plan dat past binnen het kader, kan worden uitgevoerd.
Geduld is een schone zaak, dus nog even schakelen en in 2025 alsnog samen een mooi plan maken!
En tot die tijd: voor iedereen fijne wintermaanden gewenst!
Tot volgend jaar!
Uitje in de wijk…
Met het team op stap, zin in!
“Wij gaan alvast de fiets bij de Koperen Knoop zetten, tot zo!”
We verzamelen bij museum Het Schip voor een rondleiding.
De gids neemt ons mee naar het oude postkantoor, prachtig bewaard gebleven Amsterdamse School architectuur van Michel de Klerk. “Veel kleiner dan ik me herinner!”, verbaast een collega zich. Opgegroeid in de Spaarndammerbuurt kwam ze hier als kind, toen het nog als postkantoor gebruikt werd.
Na de binnentuin, krotwoning en museumwoning (alsof je weer even bij je opa en oma bent), gaan we naar het atelier. De thee staat klaar en Max legt uit hoe we van klei een tegeltje kunnen maken. Met kleiwater ‘lijm’ ik er vormpjes op. Max maakt verschillende kleuren waterverf, waarmee we onze tegeltjes beschilderen. Een uur en wat zweetdruppeltjes later liggen er negen totaal verschillende, superleuke tegeltjes. Nu is het een kwestie van geduld. Maandje drogen, dan afbakken in de oven. Liever een glanzend tegeltje? Dan nog iets langer wachten, want daarvoor is een extra bakronde met glazuur nodig. Zo benieuwd naar het eindresultaat!
Inmiddels staat buurtgids Kees buiten op ons te wachten. Samen wandelen we door de buurt, eerst het prachtige Zaanhof, waar ik iedere nieuwe collega mee naartoe sleep. Daarna via het Zaandammerplein de trap op naar de veel hoger gelegen Spaardammerdijk, in de 13de eeuw aangelegd langs de zuidkant van het IJ vanaf de Amstel tot het Spaarne. Kees weet zoveel te vertellen over alle mooie plekjes die we tegenkomen, super interessant. In het Westerpark nemen we afscheid en Kees spoedt zich naar huis om Nederland – Roemenië te kijken.
Wij lopen naar Café Beurre in de Staatsliedenbuurt. Daar laten we ons verrassen door de chef. Niet naar de voetbalwedstrijd kunnen kijken, is wel een dingetje, dus we houden de stand bij op de telefoon. En ondertussen genieten we van heerlijke vegetarische gerechtjes en de gezelligheid met elkaar.
Super uitje!
Soms moet je het gewoon proberen…
In mijn vorige blog schreef ik al over een mooie ontwikkeling binnen Welzijn op Recept.
Ik vertel daar nu wat meer over. Ik schreef toen, dat de huisartsen van huisartsenpraktijk Postjesweg graag willen, dat de welzijnscoaches spreekuur houden in hun praktijk. Allemaal in het kader van de gezonde levensstijl. Inmiddels hebben wij, de welzijnscoaches, ons eerste spreekuur in oktober gehad in deze praktijk, op de donderdag van 09:00 – 12:00 uur. We kregen allebei een ruimte, waar we onze cliënten kunnen ontvangen. Dat is echt een luxe.
Of patiënten geschikt zijn voor Welzijn op Recept bepalen de huisartsen en praktijkondersteuners aan de hand van het spinnenwiel gezonde levensstijl, dat die patiënten helemaal hebben doorlopen. En zo worden zij dan hopelijk onze cliënten. Op maandag of dinsdag voorafgaand aan het Welzijn-op-Recept-spreekuur van die week hebben we een praktijklunch. Zo leren we iedereen die in deze grote praktijk werkt kennen en zij ons. We hebben dan ook een half uurtje casuïstiekoverleg om de doorverwezen patiënten te bespreken.
Nu zou je denken dat op deze manier het spreekuur meteen stormloopt (wat we uiteindelijk natuurlijk wel graag willen), maar niets was minder waar. Er was zeggen en schrijven een client en die meldde zich vlak voor de afspraak af. De huisarts heeft hem nog geprobeerd over te halen maar tevergeefs, helaas. Hopelijk gaat het tijdens het tweede spreekuur op 30 november beter. Gewoon blijven proberen dus.
Een andere mooie ontwikkeling is, dat we nu een derdejaars HBO-stagiaire Social Work zorgprofiel hebben. Dit werd ons aangeboden door Buurtwerk. Eerst wilden we niet, kost begeleidingstijd en die hebben we niet. De begeleiding is binnen Buurtwerk geregeld en nu hebben we een leuke tweeëntwintigjarige meid die van aanpakken weet, niet op haar mondje is gevallen en met een frisse blik kijkt. Zij is zeker een aanwinst voor Welzijn op Recept. Zo zie je maar weer, soms moet je het gewoon proberen.
Vadertje Winter komt eraan …
Winter. Schaatsen en sneeuw, rode wangen, sjaals en mutsen, warme chocolademelk, hete anijsmelk en gloeiende kachels. Gierende gure wind, beijzelde wegen en uitvallende treinen. Zulke winters lijken iets uit het verre verleden.
Als één ding de afgelopen tijd duidelijk is geworden, is het dat we maar weinig benul hebben van het weer. Dus wie weet wat ons nog te wachten staat. Vroeger kon je aan de staat van de natuur afleiden wat ons boven het hoofd hing, maar nu?
Energiecrisis, klimaatverandering, beide door de mens veroorzaakt. Maatregelen om de opwarming van de aarde af te remmen, worden vooruit geschoven. Geen opwekkende tijden om in te leven. We kijken terug op een onrustig jaar met veel natuurrampen en helaas weer een nieuwe oorlog. Vrede op aarde en in alle mensen een welbehagen lijkt een onbereikbaar streven. Vadertje Winter komt eraan en Magere Hein is er altijd.
Gelukkig is er ook positief nieuws: gemeente Amsterdam liet weten dat er weer een toelage is om de energiekosten te compenseren. Toch is voorkomen vaak beter dan genezen. Heeft u het EnergieTeam al op bezoek gehad? Radiatorfolie geïnstalleerd? Watertemperatuur van de CV op 60°C gezet? Uw oude, nog nette winterjas geschonken aan de Regenbooggroep? De woningbouw gewezen op de tochtende ramen?
Naast een barre tijd is de winter ook vaak knus en gezellig. De goedheiligman komt hopelijk langs met lekkers en een leuk cadeautje, een toffe surprise en een prachtig gedicht. Zodra hij weer weg is, komt de kerstboom tevoorschijn. Het optuigen is altijd een feest. Daarna beginnen we aan het plannen van de kerstmaaltijd, voor velen het hoogtepunt van de kerstviering. Zoals altijd kun je in de kerstperiode op veel plaatsen in de buurt genieten van gezamenlijke kerstmaaltijden. Bij voorbaat dank aan alle koks en wat genieten we van die gastvrijheid!
We sluiten 2023 af met appelflappen, oliebollen, oudjaarsborrels, oud en nieuw, vuurwerk. Oh nee, toch niet, we houden rekening met overlast, stress en gezondheidsklachten die vuurwerk oplevert voor (huis)dieren, mensen met luchtwegaandoeningen of oorlogstrauma’s. We duiken fris en fruitig 2024 in om er weer een mooi jaar van te maken!
Beste wensen voor 2024!
Altijd Nieuw Gedoe …
Afgelopen zomer maakte mijn collega mij heel blij met een bijzonder boek over de ABCD-aanpak. Ze gaf het me cadeau, zo denk ik, omdat ze dat geschikte kost vond voor een locatieleider met ambities richting sociaal werk. Ik was erg blij met dit geschenk, want het smaakte meteen naar meer. De titel van het boek is Altijd Nieuw Gedoe, het is een uitgave van het Landelijk Samenwerkingsverband van Actieve bewoners (LSA). Het gaat over buurtmakers, met Asset Based Community Development (ABCD) op weg naar nieuwe democratie.
Buurthuizen spelen een verbindende rol in wijken en buurten. De ABCD-aanpak sluit hierbij aan vanuit de gedachte dat mensen in hun buurt, wijk of dorp zelf en samen verandering teweegbrengen. Binnen ons team had ik al veel gehoord over Lief&Leedstraten, ook zo’n prachtig voorbeeld van deze aanpak.
Niet veel later gingen mijn collega en ik samen met iemand van de kerngroep van De Nieuwe Reiger naar het symposium Trots op Zelfbeheer in Utrecht, georganiseerd door LSA en Dwarsverband. Ik heb die dag twee interessante sessies gevolgd en weer smaakte alles naar meer.
In diezelfde periode werden mijn collega en ik benaderd om deel te nemen aan de werkgroep Visiedag Buurtwerk 2023. Toeval of niet, de ABCD-benadering werd het ingrediënt, waar deze hele dag omheen gebouwd zou worden. Al gauw kwamen we uit bij Joop Hofman, bij wie ABCD op het voorhoofd geschreven staat. Hij zal tijdens de Visiedag de mogelijkheden bespreken van zijn zogenoemde ‘pressure cooker ABCD’, een snelle, goedgevulde introductie van ABCD. Hij laat zien wat ABCD oplevert in, voor en door gemeenschappen. Daarbij komt vooral de waarde aan bod, die een krachtige gemeenschap in zichzelf heeft.
Ik ben erg benieuwd naar wat er die dag voor moois uit die ‘pressure cooker’ komt. Welke ingrediënten gaan onze eigen visie op buurtwerk versterken en vormgeven?
Altijd Nieuw Gedoe is inspirerend en een aanrader voor iedereen!
Wat doet Abeltje eigenlijk…?
Mijn collega vraagt: “Kun je meehelpen op het Kennisfestival over eenzaamheid op 12 september?”
Ik antwoord: “Ja leuk, ik kan. Ik hoor nog wel wat ik dan precies kan doen.” Op dat moment verwachtte ik niet dat ik een toneelstukje zou gaan spelen. En toen werd de vraag van mijn creatieve collega concreter: “Het festival is in theater DeLaMar West en daar is een lift. Wil jij daar dan als Abeltje de mensen begeleiden en met hen in gesprek gaan?” Aha, liftgesprekjes!
En zo geschiedde. Verkleed als Abelientje en Abelotje waren een collega en ik tijdens het drukbezochte festival volop in de weer in onze nieuwe buurtwerkrol. En… het werkte! Mensen met heel verschillende achtergronden stapten die middag in onze lift en daar vonden zeer verschillende, gezellige en interessante gesprekken plaats. Over van alles en nog wat. Ook over het thema eenzaamheid, waarvoor de mensen naar het Kennisfestival waren gekomen. Eenzaamheid blijkt in het leven van veel bezoekers en ook in dat van hun netwerk een rol te spelen. Zo werd er bijvoorbeeld gezegd: “Laten we hier oog voor hebben in Amsterdam, ook bij vreemden.”
Het bleek dat de bezoekers via allerlei kanalen waren uitgenodigd voor het Kennisfestival en zodoende wisten dat dit plaatsvond.
Zelf werd ik heel blij van de positieve sfeer, die er hing. En ik kan me niet één Buurtwerkevenement herinneren waar zoveel mensen met elkaar op een groepsfoto wilden, dus ook dat gebeurde.
Bij het uitzwaaien van de bezoekers toonden velen van hen hun dankbaarheid voor de middag. Abelientje werd er warm van.
Oog voor elkaar …
Je ziet het niet altijd, maar het is er wel, in iedere straat, in ieder huis. Lief en leed. Dus zoeken we gangmakers: bewoners die oog hebben voor hun straatgenoten en aandacht geven als er lief of leed speelt. De ene keer gaan we de straat op, de andere keer beginnen we bij iemand die we al kennen en waarvan we denken: Da’s een echte gangmaker. Hij of zij kent veel mensen, weet hoe het met hen gaat en durft eropaf te stappen om een praatje te maken.
Even aanbellen bij Marjo op het Marcanti-eiland. Vertellen over project Lief & Leedstraten. “Lijkt het je wat, gangmaker worden?” We zoeken tweetallen, want twee weten meer dan een en samenwerken met iemand die je zelf kiest, is natuurlijk het allerleukst. We spreken af, dat ze belt als ze een maatje heeft gevonden.
Dinsdagmiddag, óp naar de Zeeheldenbuurt, met het Buurtbakkie. Cor fietst, ik in het bakkie. De Lief-&-Leed-vlag wappert vrolijk in de wind. Ik houd de gieter vast met daarin een bos seizoensbloemen, waaraan de Lief-en-Leed-flyers hangen. Eenmaal geïnstalleerd op de stoep, schieten we iedereen aan die langsloopt. “Mag ik u een bloem geven? Woont u in deze straat?” Leuke gesprekken volgen en we komen weer meer te weten over de Dirk Hartoghstraat en Van Linschotenstraat. Een bewoonster uit de Roggeveenstraat is enthousiast, ze gaat erover nadenken om gangmaker te worden. We wisselen telefoonnummers uit. De ervaring leert echter ook, dat dit lang niet altijd tot nieuwe gangmakers leidt.
Mijn telefoon zoemt, de Marcanti-bewoner: “We doen het hoor, Joosje en ik, wanneer kom je langs voor het startgesprek?” Inmiddels hebben ze het kistje met geld, flyers en kaarten en zijn ze begonnen. Ook Kaoutar uit de Roggeveenstraat, die ik drie weken na onze eerste ontmoeting spreek, wil gangmaker worden, samen met een bevriende buurvrouw. Het startgesprek is na de vakantie.
Zo fijn, weer twee Lief-&-Leedstraten erbij, waar buren oog hebben voor elkaar!
Hoppakee, improvisatietalent in de buurt..!
Als de vaste kok van het Burenuurtje in de Koperen Knoop er niet is, bijvoorbeeld vanwege vakantie, zijn heel wat mensen teleurgesteld. We proberen dan zelf tijd te maken om iets te koken, want we vinden het belangrijk, dat een activiteit die op de agenda staat, doorgaat.
Een paar weken geleden was de kok vrij en ook mijn collega en ik waren niet in de Koperen Knoop. Een betrokken vrijwilligster bood aan om tosti’s maken. Prima idee! Ze had alle boodschappen gehaald en wilde energiek aan de slag gaan. Geërgerd belde ze me op en vertelde dat de tostiapparaten kennelijk bij een groep achter slot en grendel stonden. Dikke pech, want niemand kon erbij en er waren al gasten. Een sympathieke buurtbewoner bood direct aan om thuis een apparaat te laten halen, samen met zijn draagbare pizzaoven.
En wat er toen gebeurde, was fantastisch! De eigenaar van de pizzaoven gaf een kleine masterclass pizzadeeg maken (volgens traditioneel familierecept) en de lekkerste pizza’s rolden uit zijn oventje. Zijn solide, overjarige tostiapparaat leverde ouderwets heerlijke tosti’s. De sfeer was opperbest en foto’s werden enthousiast gedeeld via Facebook. Snel was het idee geboren om dit opnieuw te doen, als de kok weer eens afwezig zou zijn en ook het oventje werd besteld.
Wat een goed idee, want de kok is nu 3 à 4 weken uit de running vanwege een ingreep aan de hand. En daar is ze weer, de betrokken vrijwilligster, met een goed voorstel. Ze heeft ideeën, wil er ook zelf flyers voor maken. We bespreken welk bedrag ze kan vragen en hoe ze de bonnetjes en het aantal verkochte maaltijden het beste kan registreren.
Morgen is het zover, de boodschappen zijn gehaald en we gaan genieten van fijne buurtbewoners, die enthousiast de regie in handen nemen.
Pssst, dit heb je nodig om 7 à 8 bolletjes pizzadeeg te maken
· 6 dl water
· 2 el zout
· 7 à 8 el olie
· 1 kg bloem
· 1 zakje gist
· ½ tl suiker
Spelend leren…
Iedereen houdt van spelen, dit durf ik zonder twijfel te beweren.
Het is bewezen, dat spelen het voorste deel van je hersenen stimuleert. Dat is het gedeelte van je hersenen dat verstandelijke en emotionele functies regelt, zoals: beslissingen nemen, plannen, sociaal gedrag en impulsen beheersen.
In een serieuze wereld met ingrijpende gebeurtenissen is het heel erg nodig om spelenderwijs te kunnen leren. Veel mensen denken: Spelen is toch meer iets voor kinderen? Ik vind van niet. ‘Spelenderwijs leren’ vind ik misschien wel de meest effectieve manier van leren. Denk aan taalspelletjes bij het leren van een nieuwe taal of schaken waardoor het besluitvermogen verbetert. Kort geleden ben ik naar een bijeenkomst geweest van de european playwork association, die sociaal werkers uit verschillende Europese landen samenbrengt om te leren over community-werk. Ook hun uitgangspunt is spelenderwijs leren, omdat dit – zoals hierboven al staat – meer hersendelen prikkelt en het leren verbetert.
Bij buurtwerk zouden wij meer spelvormen kunnen inzetten om beladen thema’s te verlichten en bespreekbaar te maken. Bijvoorbeeld de ‘Levende Bibliotheek’, die geen boeken maar mensen uitleent. Mensen die zich beschikbaar stellen voor een gesprek. Mensen die vaak te maken hebben met vooroordelen en uitsluiting. Mensen van kleur, met verschillende seksuele voorkeur, met bijvoorbeeld autisme. In praatcirkels beantwoorden zij vragen van deelnemers. Door vragen te stellen en antwoorden te horen van mensen, die je in je eigen dagelijkse leven misschien niet zo snel spreekt, worden vooroordelen en stereotypen ontkracht en krijg je de kans om je eigen beeld van de ander te vormen en diversiteit te accepteren. Zo wordt de eerste stap gezet naar contact en harmonie binnen onze diverse samenleving.
Mensen hebben niet slechts één kenmerk, maar heel veel. Maatschappelijke ongelijkheid – onderdrukking of juist voordelen ervaren – gebeurt op grond van vele kenmerken. En al die kenmerken, al die lagen verdienen verdieping, acceptatie en vooral een plekje in de samenleving, in Amsterdam, in onze buurt.
Laten we spelenderwijs leren van en over elkaar!
Geraakt…
Woensdag, ogenschijnlijk ‘een gewone’ Digi-/Taalcafé- en Tuinteamochtend in de Horizon en buiten in de tuin. Al moet ik toegeven, dat het in de Horizon en in de tuin eigenlijk nooit gewoon is. Als er met elkaar getuinierd wordt, gebeurt er vaak wel iets opmerkelijks en leerzaams. De leden van het Tuinteam begroeven laatst een vogeltje in de tuin, er is een bijzondere boom geplant en er werd een egel gespot!
Het is al in de middag als ik besef, dat die ochtend zonniger dan zonnig is geweest. ‘s Morgens vraag ik aan een tuinteamlid hoe het met haar gaat. ‘Nou’, zegt ze, ’ik had net tranen in mijn ogen, ik heb sinds 15 jaar weer gefietst! Ik voel me zo gelukkig! Door een aandoening kan ik niet meer fietsen, maar ik hield er wel altijd erg van. We hadden potgrond nodig, dus we gingen op de duofiets naar de Praxis, fantastisch! En we hebben afgesproken om vaker samen een straatje om te fietsen met dat ding’.
Ook in het Digi-/Taalcafé raakt het me als een timide dame, die voor de tweede keer komt, glimlachend vertrekt. Met een vrijwilligster heeft ze die ochtend flink de Nederlandse taal geoefend. Ze kwam de woensdag ervoor bij ons binnen via het Taal Informatie Punt. Ze woont nu in de wijk, nadat ze uit Syrië moest vluchten en ze wil graag haar Nederlands verbeteren. Dus tot de volgende zonnige woensdag!
- 1
- 2
- …
- 4
- Volgende →
Buurtwerk Westerpark vertelt... 