Ontmoeting
Weet u dat wel zeker..?
“Weet u misschien hoe laat het nu een beetje is?“
“Het is precies drie minuten voor half elf, mevrouw.“
“Oh, is het pas drie minuten voor half elf? Ik dacht toch echt dat het later was, maar het is pas drie minuten voor half elf. Weet u dat wel zeker?“
“Het is toch echt bijna half elf, mevrouw. We hebben de afspraak dat u om elf uur weer naar een andere plek gaat, dat weet u toch wel?“
“Oh, maar wat bedoelt u dan precies?“
“Dat u naar de volgende plek moet gaan, waar u iedere week naartoe gaat als u hier weggaat.“
“Maar waar ga ik dan naartoe mijnheer?“
“Ja, dat weet ik niet, dat weet u beter dan ik, toch?“
“Bedoelt u dat ik dan om elf uur hier weer weg moet?“
“Ja, dat is wat we hebben afgesproken.“
“Weet u misschien hoe laat het nu is?“
“Nu is het half elf geweest en nog even en het is elf uur.“
“Maar ik kom hier wel vaker, dat weet u toch zeker wel?“
“Jazeker, u komt hier iedere maandagochtend met de bus naartoe.“
“Oh, weet u dat. Heb ik u dat verteld dan?“
Dit is geen standaardgesprek, dat begrijp je natuurlijk wel. Het is wel een gesprek dat iedere maandagochtend plaatsvindt tussen een oudere mevrouw uit Amsterdam Oost, die in de war is en die haar weg gevonden heeft naar Huis van de Wijk Horizon en naar een medewerker van buurtwerk. Iedere week zit mevrouw een kinderboekje te lezen in de hal en krijgt ze aandacht en een kopje thee of koffie. Duidelijkheid is belangrijk in dit terugkerende gesprek. Herhalen en geduldig blijven, zodat ook deze bewoner van Amsterdam met een goed gevoel weer op pad gaat.
“Wilt u met me meelopen naar de bushalte?“
“Nee mevrouw, u weet heel goed waar die is.“
“Maar vorige week liep een mijnheer heel vriendelijk met me mee.“
“Nee mevrouw, dat doen we niet.“
“Weet u dat wel zeker?“
Vakantietijd …
Het is rustig in de straten van Westerpark. Het zonnetje komt weer een beetje tevoorschijn en zorgt voor een ontspannen reis naar het werk. Andere jaren ben ik in deze periode ook op vakantie, maar dit keer niet. En dat bevalt. De rust in het buurthuis zorgt voor veel tijd om te kunnen nadenken over de komende maanden en over het werk in 2024 en 2025.
Onze rol als buurtwerker wordt in de toekomst nog meer die van verbinder en ondersteuner. Ontmoeting mag weer en wij gaan dit faciliteren. Ooit schreef ik een pleidooi over gratis koffie in het buurthuis om momenten van ontmoeting en aandacht te faciliteren. Nu kost alles geld en moeten we zelfs ruimtes verhuren om de exploitatie van het buurthuis rond te krijgen. Misschien toch dat pleidooi weer eens opzoeken.
Er moeten in 2024 meer samenwerkingsverbanden komen in de wijk, die gericht zijn op het nog leefbaarder te maken van de wijk. Toch moet het geluid eerst uit de wijk zelf komen. Wat is er nodig en waar heb je ons en onze samenwerkingspartners voor nodig? Meer allianties met organisaties onderling in Westerpark en wat betekent dat dan? Zien we dit allemaal op dezelfde manier? Misschien een idee om met elkaar aan tafel te gaan en daarover te brainstormen of dromen.
Heerlijk om op deze manier te kunnen nadenken en reflecteren. Volgende week sparren over een kunst- en cultuurplatform in de Horizon. Nu eerst aandacht voor een vrijwilliger van het Tuinteam die een enkel verzwikt heeft, die nu zo dik is als een struisvogelei. Ik lees op mijn gemak mijn email, lees nogmaals het cv van een sollicitant en heb veel tijd om met iedereen die er wel is te praten. Vakantietijd voor velen, normale werktijd voor mij.
De enkel heeft een breukje en moet in het gips, lees ik in een WhatsApp-bericht vanuit het ziekenhuis. Zo’n rustige dag en alsnog gebeurt er van alles.
Wat doet Abeltje eigenlijk…?
Mijn collega vraagt: “Kun je meehelpen op het Kennisfestival over eenzaamheid op 12 september?”
Ik antwoord: “Ja leuk, ik kan. Ik hoor nog wel wat ik dan precies kan doen.” Op dat moment verwachtte ik niet dat ik een toneelstukje zou gaan spelen. En toen werd de vraag van mijn creatieve collega concreter: “Het festival is in theater DeLaMar West en daar is een lift. Wil jij daar dan als Abeltje de mensen begeleiden en met hen in gesprek gaan?” Aha, liftgesprekjes!
En zo geschiedde. Verkleed als Abelientje en Abelotje waren een collega en ik tijdens het drukbezochte festival volop in de weer in onze nieuwe buurtwerkrol. En… het werkte! Mensen met heel verschillende achtergronden stapten die middag in onze lift en daar vonden zeer verschillende, gezellige en interessante gesprekken plaats. Over van alles en nog wat. Ook over het thema eenzaamheid, waarvoor de mensen naar het Kennisfestival waren gekomen. Eenzaamheid blijkt in het leven van veel bezoekers en ook in dat van hun netwerk een rol te spelen. Zo werd er bijvoorbeeld gezegd: “Laten we hier oog voor hebben in Amsterdam, ook bij vreemden.”
Het bleek dat de bezoekers via allerlei kanalen waren uitgenodigd voor het Kennisfestival en zodoende wisten dat dit plaatsvond.
Zelf werd ik heel blij van de positieve sfeer, die er hing. En ik kan me niet één Buurtwerkevenement herinneren waar zoveel mensen met elkaar op een groepsfoto wilden, dus ook dat gebeurde.
Bij het uitzwaaien van de bezoekers toonden velen van hen hun dankbaarheid voor de middag. Abelientje werd er warm van.
Oog voor elkaar …
Je ziet het niet altijd, maar het is er wel, in iedere straat, in ieder huis. Lief en leed. Dus zoeken we gangmakers: bewoners die oog hebben voor hun straatgenoten en aandacht geven als er lief of leed speelt. De ene keer gaan we de straat op, de andere keer beginnen we bij iemand die we al kennen en waarvan we denken: Da’s een echte gangmaker. Hij of zij kent veel mensen, weet hoe het met hen gaat en durft eropaf te stappen om een praatje te maken.
Even aanbellen bij Marjo op het Marcanti-eiland. Vertellen over project Lief & Leedstraten. “Lijkt het je wat, gangmaker worden?” We zoeken tweetallen, want twee weten meer dan een en samenwerken met iemand die je zelf kiest, is natuurlijk het allerleukst. We spreken af, dat ze belt als ze een maatje heeft gevonden.
Dinsdagmiddag, óp naar de Zeeheldenbuurt, met het Buurtbakkie. Cor fietst, ik in het bakkie. De Lief-&-Leed-vlag wappert vrolijk in de wind. Ik houd de gieter vast met daarin een bos seizoensbloemen, waaraan de Lief-en-Leed-flyers hangen. Eenmaal geïnstalleerd op de stoep, schieten we iedereen aan die langsloopt. “Mag ik u een bloem geven? Woont u in deze straat?” Leuke gesprekken volgen en we komen weer meer te weten over de Dirk Hartoghstraat en Van Linschotenstraat. Een bewoonster uit de Roggeveenstraat is enthousiast, ze gaat erover nadenken om gangmaker te worden. We wisselen telefoonnummers uit. De ervaring leert echter ook, dat dit lang niet altijd tot nieuwe gangmakers leidt.
Mijn telefoon zoemt, de Marcanti-bewoner: “We doen het hoor, Joosje en ik, wanneer kom je langs voor het startgesprek?” Inmiddels hebben ze het kistje met geld, flyers en kaarten en zijn ze begonnen. Ook Kaoutar uit de Roggeveenstraat, die ik drie weken na onze eerste ontmoeting spreek, wil gangmaker worden, samen met een bevriende buurvrouw. Het startgesprek is na de vakantie.
Zo fijn, weer twee Lief-&-Leedstraten erbij, waar buren oog hebben voor elkaar!
Geen gezellig onderwerp…
Voor de noodzakelijke portie Women Empowerment organiseerde ik twee Vrouwendag Dialoogtafels, een in de Koperen Knoop en een in de Horizon. Een mooie samenwerking tussen Buurtwerk, Single SuperMom, een filosoof en een kunstdocent. Om mij heen hoorde ik geluiden van vrouwen die last hadden van allerlei overgangsklachten en zelf heb ik ook megaveel last. Ongelofelijk hoeveel invloed de overgang kan hebben op je doen en laten en hoe weinig begrip er nog voor is, weinig kennis ook. Een oud-collega noemde het “geen gezellig onderwerp” en begreep de ophef niet zo. Des te meer reden voor een dialoog, dacht ik.
Samen met geweldige dames met wie ik samenwerk, koos ik twee documentaires rondom het thema menstruatie. De prachtige documentaire Period. End of a Sentence, geregisseerd door Rayka Zehtabchi, over (jonge) vrouwen in Hapur, India, die een stille seksuele revolutie leiden. We zien hoe ze leren een machine te bedienen die goedkoop, biologisch afbreekbaar maandverband maakt, dat ze tegen betaalbare prijzen aan andere vrouwen verkopen. Dit versterkt de positie van vrouwen en stelt hen in staat om taboes rond menstruatie in India te doorbreken. In de andere documentaire, Uitgebloe(id), gaat documentairemaker Ingeborg Beugel op zoek naar antwoorden op vragen die iedereen heeft, maar bijna niemand durft te stellen. Ze stelt zich kwetsbaar op en neemt je mee langs alle stadia van de overgang. Ze bezoekt specialisten, haar moeder, vriendinnen en bekende Nederlanders. Ze geeft ons een kijkje in haar eigen leven en laat ook zien hoe groot de impact van de overgang is.
Naar aanleiding van deze leerzame films ontstond een inspirerend, open, soms confronterend en zeker ook gezellig gesprek op gang. Na afloop de workshop Collage Moodboard maken was hartstikke leuk. De kunstwerkjes hingen vervolgens te pronken in de Horizon. Wat we vooral uit dit alles meenemen, zijn de indrukken en inzichten die we kregen om onszelf weer wat beter te begrijpen en telkens weer op zoek te gaan naar wat ons vrouwen met elkaar verbindt.
Ik weet het even niet…
Vorige week kwam ik erachter dat ik te laat was met mijn blog inleveren. Deadline was 15 juni, maar ja, toen zat ik op Rhodos en waren mijn gedachten echt niet bij het werk. Ik heb dus van mijn lieve collega Cunera nog een weekje gekregen om de blog te schrijven. Dank je, Cunera.
Volgende probleem: Ik heb even geen idee waar deze blog over moet gaan…
Ga ik het hebben over mijn vakantie? Ik denk het niet. Wil niet dat collega’s jaloers worden op de fantastische drie weken die ik gehad heb op Rhodos. Mooi weer, lekker eten en een prachtig eiland.
Ga ik het dan hebben over iets wat meer over het werk gaat?
Bijvoorbeeld dat we met Welzijn op Recept halverwege het jaar precies op de helft zitten van het aantal trajecten dat we dit jaar moeten halen?
Of ga ik het hebben over een huisartsenpraktijk waar de welzijnscoaches – in al de jaren dat Welzijn op Recept bestaat – nog nooit zijn binnengekomen. Waarschijnlijk heeft deze praktijk het licht gezien, want zij vroegen nu zelf om een kennismaking en presentatie. Wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Ik kan natuurlijk ook vertellen dat een huisartsenpraktijk in De Baarsjes graag wil, dat de welzijnscoaches spreekuur houden in de praktijk, daar een eigen ruimte krijgen. Dan is het lijntje korter en patiënten kunnen meteen terecht voor informatie of aangemeld worden. De welzijnscoaches mogen ook deelnemen aan het opleidingsplan van de huisartsen.
Het laatste onderwerp waar ik nog over zou kunnen schrijven is dat ik sinds twee maanden bezig ben met een korte HBO-module ‘Coachende gespreksvoering’, zodat ik de cliënten nog beter kan helpen naar weer een fijne plek of doel in hun leven.
Helaas, ik weet nu echt even niet wat interessant genoeg is voor deze blog…
Hopelijk heb ik voor de volgende blog weer een helder idee waar die over moet gaan?!
Wat doet een buurtwerker eigenlijk..?
Het werk van een buurtwerker is best moeilijk uit te leggen. Loodgieter is duidelijk, burgemeester ook, maar buurtwerker… dat is op zijn zachtst gezegd iets ingewikkelder, ook voor de buurtwerker zelf. Ik ga dan ook niet uitleggen wat voor vak het is. Ik ga wel vertellen hoe vrolijk je van dit werk wordt en dan zou je willen dat je buurtwerker bent, zelfs zonder dat je precies weet wat het eigenlijk is.
Zo word ik op dinsdagochtend vroeg altijd opgewacht door de beheerder van die dag, die mij vraagt: “Hé Cor, een cappuccino met expresso?” En op de woensdagochtend klinkt het: “Hé ouwe dibbes, hoe gaat ie vandaag?” Het zijn de kleine dingen die het doen.
Gisteren met het Buurtbakkie, onze elektrische bakfiets met wapperende vlag, de straat op gegaan voor het project Lief & Leedstraten. We zoeken ‘gangmakers’, mensen die aandacht hebben voor hun buren. Aan wie zou jij een bloemetje willen geven hier in de straat?
“Ik ben geen gangmaker, hoor, ik haat mensen. Haha, nee hoor, ik denk dat ik wel iemand weet, die het misschien wil.” Samen lopen we de hoek om en kloppen op het raam van een buurvrouw. Helaas niet thuis. De buurvrouw aan de overkant weet ook wel iemand. Ook niet thuis. Dan maar de pioenroos met informatieflyer half in de brievenbus stoppen; hopelijk gaat deze buurman nog reageren. Een andere buurtbewoner deelt haar contactgegevens met ons. Gangmaker, het lijkt haar wel wat, ze gaat erover nadenken. Een mooie middag op straat.
Terug in het buurtcentrum hangt een lokale kunstenaar net zijn prachtige schilderijen op in de hal. Ze hangen hoog, want: “Ik wil niet dat ze beschadigen.” We lachen, want dit zagen we nog in geen enkele galerie, zo hoog. Misschien wordt hier wel een trend gezet.
Door al deze bewoners in Westerpark wordt zelfs computerwerk leuk, want ik mag er weer een blog over schrijven!
Hoppakee, improvisatietalent in de buurt..!
Als de vaste kok van het Burenuurtje in de Koperen Knoop er niet is, bijvoorbeeld vanwege vakantie, zijn heel wat mensen teleurgesteld. We proberen dan zelf tijd te maken om iets te koken, want we vinden het belangrijk, dat een activiteit die op de agenda staat, doorgaat.
Een paar weken geleden was de kok vrij en ook mijn collega en ik waren niet in de Koperen Knoop. Een betrokken vrijwilligster bood aan om tosti’s maken. Prima idee! Ze had alle boodschappen gehaald en wilde energiek aan de slag gaan. Geërgerd belde ze me op en vertelde dat de tostiapparaten kennelijk bij een groep achter slot en grendel stonden. Dikke pech, want niemand kon erbij en er waren al gasten. Een sympathieke buurtbewoner bood direct aan om thuis een apparaat te laten halen, samen met zijn draagbare pizzaoven.
En wat er toen gebeurde, was fantastisch! De eigenaar van de pizzaoven gaf een kleine masterclass pizzadeeg maken (volgens traditioneel familierecept) en de lekkerste pizza’s rolden uit zijn oventje. Zijn solide, overjarige tostiapparaat leverde ouderwets heerlijke tosti’s. De sfeer was opperbest en foto’s werden enthousiast gedeeld via Facebook. Snel was het idee geboren om dit opnieuw te doen, als de kok weer eens afwezig zou zijn en ook het oventje werd besteld.
Wat een goed idee, want de kok is nu 3 à 4 weken uit de running vanwege een ingreep aan de hand. En daar is ze weer, de betrokken vrijwilligster, met een goed voorstel. Ze heeft ideeën, wil er ook zelf flyers voor maken. We bespreken welk bedrag ze kan vragen en hoe ze de bonnetjes en het aantal verkochte maaltijden het beste kan registreren.
Morgen is het zover, de boodschappen zijn gehaald en we gaan genieten van fijne buurtbewoners, die enthousiast de regie in handen nemen.
Pssst, dit heb je nodig om 7 à 8 bolletjes pizzadeeg te maken
· 6 dl water
· 2 el zout
· 7 à 8 el olie
· 1 kg bloem
· 1 zakje gist
· ½ tl suiker
Spelend leren…
Iedereen houdt van spelen, dit durf ik zonder twijfel te beweren.
Het is bewezen, dat spelen het voorste deel van je hersenen stimuleert. Dat is het gedeelte van je hersenen dat verstandelijke en emotionele functies regelt, zoals: beslissingen nemen, plannen, sociaal gedrag en impulsen beheersen.
In een serieuze wereld met ingrijpende gebeurtenissen is het heel erg nodig om spelenderwijs te kunnen leren. Veel mensen denken: Spelen is toch meer iets voor kinderen? Ik vind van niet. ‘Spelenderwijs leren’ vind ik misschien wel de meest effectieve manier van leren. Denk aan taalspelletjes bij het leren van een nieuwe taal of schaken waardoor het besluitvermogen verbetert. Kort geleden ben ik naar een bijeenkomst geweest van de european playwork association, die sociaal werkers uit verschillende Europese landen samenbrengt om te leren over community-werk. Ook hun uitgangspunt is spelenderwijs leren, omdat dit – zoals hierboven al staat – meer hersendelen prikkelt en het leren verbetert.
Bij buurtwerk zouden wij meer spelvormen kunnen inzetten om beladen thema’s te verlichten en bespreekbaar te maken. Bijvoorbeeld de ‘Levende Bibliotheek’, die geen boeken maar mensen uitleent. Mensen die zich beschikbaar stellen voor een gesprek. Mensen die vaak te maken hebben met vooroordelen en uitsluiting. Mensen van kleur, met verschillende seksuele voorkeur, met bijvoorbeeld autisme. In praatcirkels beantwoorden zij vragen van deelnemers. Door vragen te stellen en antwoorden te horen van mensen, die je in je eigen dagelijkse leven misschien niet zo snel spreekt, worden vooroordelen en stereotypen ontkracht en krijg je de kans om je eigen beeld van de ander te vormen en diversiteit te accepteren. Zo wordt de eerste stap gezet naar contact en harmonie binnen onze diverse samenleving.
Mensen hebben niet slechts één kenmerk, maar heel veel. Maatschappelijke ongelijkheid – onderdrukking of juist voordelen ervaren – gebeurt op grond van vele kenmerken. En al die kenmerken, al die lagen verdienen verdieping, acceptatie en vooral een plekje in de samenleving, in Amsterdam, in onze buurt.
Laten we spelenderwijs leren van en over elkaar!
- ← Vorige
- 1
- 2
- 3
- …
- 5
- Volgende →
Buurtwerk Westerpark vertelt... 