Ontmoeting
Soms duurt het even…
December 2024 werd een 68-jarige dame aangemeld voor Welzijn op Recept. In de verwijsbrief van Zorgdomein stond, dat mevrouw Parkinson en beginnende Alzheimer heeft. Mevrouw zou graag iets creatiefs willen doen en graag een maatje om mee naar buiten te gaan.
Op zich geen al te moeilijk verzoek, maar wat had ik me daarin vergist dit keer!
Met de kerstvakantie voor de deur wilde ik in ieder geval het maatje nog aanvragen en ik weet dat de vrijwilligers niet voor het oprapen zijn. Om tijd te winnen, heb ik de intake met mevrouw telefonisch gedaan. Ik kreeg een hele vrolijke dame aan de lijn, die ondanks de Alzheimer niet een keer in herhaling viel en precies kon vertellen wat voor maatje zij graag zou willen. Zij had wel een hele belangrijke boodschap: “Ik wil absoluut niet als patiënt of zielig gezien worden!!” Dat was dus duidelijk. We hebben afgesproken dat ik het maatje ging aanvragen en dat ik in januari voor het creatieve gedeelte bij haar op huisbezoek zou komen.
Toen ik in januari bij mevrouw thuiskwam, zag ik dat zij een aantal schilderijen aan de muur had hangen. Wat bleek? Toen mevrouw de diagnose Parkinson kreeg, is zij uit boosheid en frustratie gaan schilderen. Hiermee kon zij al haar gevoelens en emoties kwijt. Het schilderen bevalt haar zo goed, dat ze zelfs een kamer in haar huis heeft omgetoverd tot atelier. Maar… schilderen alleen is leuk, maar met zijn tweeën of in een groep nog veel leuker. Dus ik heb mevrouw aangemeld bij de kunstcoach van Welzijn op Recept en bij het ambulante kunstteam van Cordaan. Waarom ook bij het kunstteam? Door de Parkinson is mevrouw beperkt in haar mobiliteit en het kunstteam heeft kunstenaars die aan huis komen. De ideale oplossing, dacht ik, niet wetende hoeveel moeite het ging kosten om dat voor elkaar te krijgen…
Het had nogal wat voeten in aarde om een ambulant kunstenaar bij mevrouw thuis te krijgen. De belangrijkste voorwaarde is namelijk, dat ook een andere dienst van Cordaan wordt afgenomen, bijvoorbeeld huishoudelijke hulp. Dat heeft te maken met de Wmo (Wet maatschappelijke ondersteuning), heel ingewikkeld allemaal. Omdat mevrouw op de wachtlijst staat voor huishoudelijke hulp, dacht ik dat het geen probleem zou zijn. Verkeerd gedacht dus.
Na eindeloos heen en weer bellen en mailen door mijzelf, de kunstmakelaar en mevrouw zelf, is het uiteindelijk maanden later toch gelukt. Hieperdepiep hoera! Mevrouw krijgt nu om de week een kunstenares aan huis en is hier zo blij en gelukkig mee. Ze zegt, dat ze samen heel veel lol hebben en dat ze al veel geleerd heeft.
En er zijn nog veel meer mooie dingen uit voortgekomen. De kunstenares is benaderd door de Universiteit van Leiden om mee te doen aan een onderzoek voor Welzijn op Recept en Kunst op Recept. Doel is om vast te stellen wat dit kan betekenen voor het welzijn van mensen, die om wat voor reden dan ook beperkt zijn in hun welzijn.
Mevrouw zelf is geïnterviewd door de Unie van Vrijwilligers. In dit tweeënhalf uur durende gesprek vertelde zij wat het betekent om een vrijwilliger te hebben. Helaas komt mevrouw op dit moment niet meer buiten, maar ze zegt: “Zonder dit zou ik wegzakken en zou het snel slechter met mij gaan.”
Ze appte mij een prachtig compliment en wil graag dat ik dit deel: “Jij bent absoluut de persoon die alle positieve ontwikkelingen voor mij in gang heeft gezet. Je bent op het juiste moment gekomen en ik ben je heel dankbaar!! Je bent duidelijk, alert, eerlijk, doortastend, weet veel, komt al jouw afspraken na en informeert ook regelmatig hoe het ervoor staat. Ik hoop dat jouw baas dit ook leest, want jij bent geweldig.” Een mooier compliment kon ik niet krijgen en ik moest er gewoon van blozen.
En… er wordt ook nog een portfolio gemaakt van de kunstwerken van mevrouw.
Wie weet kan zij ooit exposeren!
Staatsbrunch
Wat een geweldige dag was dit voor de Staatsliedenbuurt! Een dag waar de hele buurt uit alle hoeken van de buurt kwam om samen te genieten van de vrijheidsmaaltijd en het vieren van de vrijheid. Dat is als je het aan mij vraagt hoe je vrijheid met elkaar moet vieren op 5 mei.
Wat is eigenlijk de Staatsbrunch en wie zit daar nou achter? Laat ik eerst de eerste vraag beantwoorden. De Staatsbrunch is een vrijheidsmaaltijd voor 400 buurtbewoners van de Staatsliedenbuurt om samen de vrijheid te vieren. De Staatsbrunch werd gehouden op de Tweede Nassaustraat, Van Limburg Stirumstraat en Van Limburg Stirumplein. De tram moest voor ons omrijden, net als de auto’s, de fietsers werd lief gevraagd om af te stappen.
Ik snap dat je je nu nog steeds afvraagt: wie heeft dit nou allemaal georganiseerd? Dat kan ik je zeker vertellen. Dat waren namelijk Harold en Jette van Kerk en Buurt, Carina, Oscar en Henriette van de BIZ Staatslieden (dat is de ondernemersvereniging), ik – Len van Combiwel Buurtwerk – en Heleen van stadsdeel West. Wij deden met z’n zevenen de organisatie en de planning voor de Staatsbrunch. Daarnaast hebben verschillende ondernemers uit de buurt ons gesponsord met hapjes en drinken.
Alleen zijn wij met zijn zevenen niet genoeg om dit voor elkaar te krijgen. Hiervoor hebben wij hulp gehad van bijna 100 vrijwilligers, die zich hebben ingezet voor de buurt. Het was dus een samenwerking van buurtbewoners, ondernemers en organisaties uit de buurt. Dat maakte het voor mij als buurtwerker ook zo bijzonder, omdat je als buurtwerker het doel hebt om de buurt met elkaar te verbinden. En dit is dan ook echt gebeurd tijdens de Staatsbrunch, omdat zo veel verschillende partijen en buurtbewoners hebben meegedaan. Hierdoor ontstond er zo’n mooie verbinding, wat voor mij centraal staat om in vrijheid met elkaar te kunnen leven.
Een warme deken…
Mijn collega’s voelen als een warme deken om me heen. Op de eerste dag van mijn inwerkperiode stapte ik vol verwachting de ruimte binnen om mijn werkapparatuur op te halen, een laptop en een telefoon. “Is dit echt mijn gereedschap?”, vroeg ik me af. De sociale vaardigheden en het werken met mensen zijn vertrouwd voor mij, maar hoe kon ik deze nieuwe omgeving in mijn leven inpassen? Het was een gedachte, die mij bezighield.
Al snel was ik onderdeel van een vergadering. Wat een lieve mensen! Hun geduld en de geruststellende woorden hielpen me echt. Langzaamaan begon ik me steeds meer op mijn plek te voelen. De dagen verstreken en elke keer werd ik meegenomen in de werkwijze en de verhalen van de buurt. Het was bijzonder om te horen over de achtergronden van mijn collega’s. We zijn allemaal mensen met onze eigen verhalen en unieke persoonlijkheden.
Het is zo inspirerend om te merken dat ik hier niet alleen mijn vaardigheden kan ontwikkelen, maar ook echte verbindingen kan maken. Een fijne fietstocht door West of gezellige rondleidingen in de buurthuizen. Elke ruimte heeft zijn eigen waarde en helpt me meer te leren over deze geweldige omgeving.
Inwerken kon niet beter. Het voelt geweldig om omringd te zijn door zulke warme mensen. Elke kennismaking met een collega vult het plaatje verder in. Wat zijn we zonder elkaar? Ieders kwaliteiten komen samen tot een prachtig team. Ik voel me dankbaar dat ik hier een klein steentje aan kan bijdragen. Er is geen verdeling, samen zijn we één.
Als er maar gegeten kan worden…
Dat eten belangrijk is binnen buurtwerk, weten we allemaal wel. In buurtcentrum Horizon zijn er maar liefst twee keukens, die volop gebruikt worden.
“Goedemorgen!”, een zeer actieve buurtbewoner meldt zich. Hij heeft een plan: vanaf december iedere eerste vrijdag van de maand stamppot maken voor de buurt. “Toch niet teveel eters tegelijk hè?”, want dan wordt het zo’n vreetschuur waar men alleen voor de hap komt en niet voor de ontmoeting. Als buurtwerker hamer ik er steeds op, dat het niet alleen moet gaan om voeden, maar vooral om de ontmoeting. “Zo’n 50 tot 60 man”, is het antwoord. Nou, we zullen zien. Of ik het flyertje wil maken en of ik ook even het boodschappenlijstje voor de supermarktsponsor wil schrijven, zodat ze het goed kunnen lezen.
Uurtje later klinken stappen in de gang en staat er plots een oliebol voor me op tafel. Alleen die geur al. “Ik ben aan het proefdraaien voor de winter”, vertelt de bakker. “Misschien ga ik dan in de Spaarndammerstraat staan.” Ik laat hem smaken.
In de loop van de middag krijg ik bezoek van de coördinator van de Turkse vrouwengroep, die vanmiddag bezig is met de workshop Same koken, same eten en drinken. Twee borden vol met vegetarische lekkernijen die ik eigenlijk niet wil, maar niet kan weigeren. Ongelofelijk smakelijk!
Straks met een volle buik naar huis fietsen.
Met een kleine groep aan tafel kun je gezellig samen praten over van alles en nog wat in het dagelijks leven. Dat is belangrijk voor iedereen, zeker ook voor wie uiteten financieel niet zomaar mogelijk is. Voor de vrijwilligers van het Horizon Tuinteam is het zelfs een hoogtepunt na een ochtend hard werken in de tuin. Ontmoeting staat voorop, samen eten is een middel.
Ik zal nogmaals in gesprek moeten gaan over de stamppot voor 60 man. Ach, misschien valt het wel mee. Laat het eerst maar eens gebeuren.
Steeds weer schakelen
want soms zit het mee en soms zit (even) het tegen…
Samen een plan maken voor Huis van de Wijk Horizon, dat was het plan.
Ideeën verzamelen om van de Horizon ‘1+1=3’ te maken. Niet alleen een optelsom is van mooie activiteiten, voorstellingen, hulp en ondersteuning (‘1+1=2’), maar net even meer dan dat, door ook dingen samen te doen, met en voor elkaar.
Dus begonnen we in oktober 2023 met een startbijeenkomst. Eerst een soepje van Isam en daarna bespreken hoe we die plannenmakerij samen gingen aanpakken, met iedereen die zich betrokken voelt bij de Horizon, iedereen die wil meebeslissen over het plan en daarna meedoen met de uitvoering.
In de maanden na de startbijeenkomst heb ik gesproken met heel veel mensen, die willen meedoen met de plannenmakerij voor ‘Horizon, 1+1=3’. Fijne gesprekken over de Horizon, over de buurt, over de komst van de OBA (want dat was waar we toen van uitgingen), over de mogelijkheden die dat met zich meebrengt, over leuke activiteiten en mooie ideeën die mensen al hadden.
Als je een plan maakt, zijn er ook altijd grenzen aan wat kan, een kader waar het plan binnen moet blijven, zodat het ook echt uitgevoerd kan worden. Het gaat dan vaak om wet- en regelgeving, eventueel beschikbaar budget en afspraken waar je niet omheen kan, zoals vastgesteld beleid en dat de Horizon een Rijksmonument is met alle regels die daarbij horen.
Tijdens de startbijeenkomst bespraken we, dat we het plan gingen maken in het eerste deel van 2024, het definitieve kader zou voor die tijd af zijn. Eind januari was het idee.
Maar oh, wat liep het anders. Gemeente, stadsdeel, OBA en anderen waren nog steeds met elkaar in gesprek over de OBA-verhuizing naar de Horizon. En zo werd de planbijeenkomst ook steeds verplaatst. Naar maart, april, mei, vóór de zomer, ná de zomer, dus schakelen, steeds weer schakelen.
“Elk nadeel heb ze voordeel”, zei ooit een wijs man, en dat is hier ook zo. Uitstel betekende meer tijd voor individuele gesprekken. Dat kwam goed uit, want er meldden zich nog steeds mensen die willen meedoen met de planbijeenkomst.
En toen kwam het bericht, dat het allemaal toch echt anders zou gaan: de OBA verplaatsen naar de Horizon bleek lastiger dan men eerst had verwacht, onder andere door de financiële uitdagingen. Voor de een echt een teleurstelling, want er werden veel kansen gezien als de OBA in het Huis van de Wijk zou zitten, voor de ander een opluchting, want niet iedereen was blij met de verhuisplannen.
Maar met of zonder OBA in huis, de wens voor ‘Horizon, 1+1=3’ is er nog steeds. Dus samen met iedereen, die dat wil, een plan maken, is nog steeds het idee. Samen bedenken hoe we willen dat het gaat in de Horizon, samen beslissen en ook samen uitvoeren. Er wordt dus alsnog een planbijeenkomst georganiseerd, zodra het nieuwe kader definitief is.
“Huh, er was toch al een kader?” Ja, dat klopt. Daarin stonden veel punten, die te maken hadden met de komst van de OBA, daarom moet het worden aangepast. Óp naar een nieuw kader en daarna samen een mooi plan maken! Want zoals gezegd: een plan dat past binnen het kader, kan worden uitgevoerd.
Geduld is een schone zaak, dus nog even schakelen en in 2025 alsnog samen een mooi plan maken!
En tot die tijd: voor iedereen fijne wintermaanden gewenst!
Tot volgend jaar!
Uitje in de wijk…
Met het team op stap, zin in!
“Wij gaan alvast de fiets bij de Koperen Knoop zetten, tot zo!”
We verzamelen bij museum Het Schip voor een rondleiding.
De gids neemt ons mee naar het oude postkantoor, prachtig bewaard gebleven Amsterdamse School architectuur van Michel de Klerk. “Veel kleiner dan ik me herinner!”, verbaast een collega zich. Opgegroeid in de Spaarndammerbuurt kwam ze hier als kind, toen het nog als postkantoor gebruikt werd.
Na de binnentuin, krotwoning en museumwoning (alsof je weer even bij je opa en oma bent), gaan we naar het atelier. De thee staat klaar en Max legt uit hoe we van klei een tegeltje kunnen maken. Met kleiwater ‘lijm’ ik er vormpjes op. Max maakt verschillende kleuren waterverf, waarmee we onze tegeltjes beschilderen. Een uur en wat zweetdruppeltjes later liggen er negen totaal verschillende, superleuke tegeltjes. Nu is het een kwestie van geduld. Maandje drogen, dan afbakken in de oven. Liever een glanzend tegeltje? Dan nog iets langer wachten, want daarvoor is een extra bakronde met glazuur nodig. Zo benieuwd naar het eindresultaat!
Inmiddels staat buurtgids Kees buiten op ons te wachten. Samen wandelen we door de buurt, eerst het prachtige Zaanhof, waar ik iedere nieuwe collega mee naartoe sleep. Daarna via het Zaandammerplein de trap op naar de veel hoger gelegen Spaardammerdijk, in de 13de eeuw aangelegd langs de zuidkant van het IJ vanaf de Amstel tot het Spaarne. Kees weet zoveel te vertellen over alle mooie plekjes die we tegenkomen, super interessant. In het Westerpark nemen we afscheid en Kees spoedt zich naar huis om Nederland – Roemenië te kijken.
Wij lopen naar Café Beurre in de Staatsliedenbuurt. Daar laten we ons verrassen door de chef. Niet naar de voetbalwedstrijd kunnen kijken, is wel een dingetje, dus we houden de stand bij op de telefoon. En ondertussen genieten we van heerlijke vegetarische gerechtjes en de gezelligheid met elkaar.
Super uitje!
Tijd voor een nieuwe hobby..!
Nieuwe hobby’s ontdekken, is een geweldige manier om je leven te verrijken. Het kan een bron van plezier en zelfontdekking zijn en je helpen om nieuwe vaardigheden en talenten te ontwikkelen. Daarom organiseren we in onze Huizen van de Wijk samen met de buurt zoveel mogelijk activiteiten.
Het kan soms spannend zijn om iets nieuws te proberen en te zien hoever je kunt komen. Het geeft je ook de kans om je comfortzone te verlaten en te groeien als persoon. Heb je hier steun bij nodig? Dat kan bij Welzijn op Recept, samen met een coach op zoek naar een activiteit die bij jou past.
Nieuwe hobby’s ontdekken, is een geweldige manier om nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe vriendschappen te sluiten. Of je nu lid wordt van een sportvereniging, een creatieve workshop volgt, meegaat met een natuurexcursie of deelneemt aan een buurtfeest, het kan een geweldige manier zijn om gelijkgestemde buren te ontmoeten en nieuwe contacten te leggen.
Nieuwe hobby’s kunnen ook een goede manier zijn om stress te verlichten en je geest te ontspannen. Of het nu gaat om schilderen, wandelen, yoga of koken, het kan je helpen om te ontspannen na een periode vol stress.
Tot slot, nieuwe hobby’s ontdekken, kan een gevoel geven van voldoening en prestatie. Wanneer je iets nieuws leert of een vaardigheid onder de knie krijgt, geeft dat een gevoel van trots en zelfvertrouwen. Het kan je ook inspireren en motiveren om jezelf verder te ontwikkelen.
Kortom, nieuwe hobby’s ontdekken, is een geweldige manier om jezelf uit te dagen, nieuwe mensen te ontmoeten, te ontspannen en plezier te hebben. Dus waar wacht je nog op? Ga op ontdekkingstocht, vind die hobby die je leven nog leuker maakt! Pak het rooster van de Huizen van de Wijk erbij en waag die stap! Want het aanbod is, net zoals de Huizen en bezoekers zelf, lekker divers.
- 1
- 2
- …
- 5
- Volgende →
Buurtwerk Westerpark vertelt... 