Activiteit
Bevoorrecht…
Wat fijn om te merken dat het, zowel in de ochtend als eind van de middag, alweer langer licht is. Maakt het een stuk gemakkelijker om iedere dag – toch zo’n dik half uur – naar mijn werk en weer terug naar huis te fietsen. Tegenwoordig met helm, want achter het Centraal Station is het zo druk, dat een helm op mijn hoofd een stuk veiliger voelt. Zal wel met de leeftijd te maken hebben.
In buurtcentrum Horizon is het op deze woensdag alweer een drukte van jewelste. In de hal zitten buurtbewoners te wachten op collega’s van Grip op je geld, die hen zullen helpen bij allerlei vragen. Collega van Taal Informatie Punt, die iedere woensdag spreekuur heeft, zet haar tafelbanner op de grote tafel in de hal. De eerste deelnemers van de In Balans training van Sportservice Amsterdam komen vrolijk binnen. En in de kleine pantry is Gerrit druk bezig met het voorbereiden van de koffie en thee voor de verschillende activiteiten. Het tuinteam zal vandaag, na een winterstop, weer beginnen en ook de zon heeft er weer zin in.
In juni is mijn vijfenzestigste verjaardag en na 33 jaar werken in welzijn heb ik besloten om te stoppen met werken. Twee jaar voor mijn pensioen. Waarom? Niet omdat ik het werk niet leuk vind. Nee, integendeel. Maar omdat ik andere avonturen wil beleven en dat gebeurt niet zomaar. Maar wat zal ik de chaos, onrust, dynamiek, uitdaging en inspiratie van het centrum, collega’s en buurtbewoners gaan missen. Zo simpel is dat. Ik ben nog even aan het werk en de komende tijd ga ik dan ook gebruiken om zoveel mogelijk te beseffen hoe bijzonder de afgelopen jaren zijn geweest. En hoe mooi het is, dat ik letterlijk verder dan de Horizon het avontuur kan gaan opzoeken.
Bevoorrecht mens ben ik.
Wat doet Abeltje eigenlijk…?
Mijn collega vraagt: “Kun je meehelpen op het Kennisfestival over eenzaamheid op 12 september?”
Ik antwoord: “Ja leuk, ik kan. Ik hoor nog wel wat ik dan precies kan doen.” Op dat moment verwachtte ik niet dat ik een toneelstukje zou gaan spelen. En toen werd de vraag van mijn creatieve collega concreter: “Het festival is in theater DeLaMar West en daar is een lift. Wil jij daar dan als Abeltje de mensen begeleiden en met hen in gesprek gaan?” Aha, liftgesprekjes!
En zo geschiedde. Verkleed als Abelientje en Abelotje waren een collega en ik tijdens het drukbezochte festival volop in de weer in onze nieuwe buurtwerkrol. En… het werkte! Mensen met heel verschillende achtergronden stapten die middag in onze lift en daar vonden zeer verschillende, gezellige en interessante gesprekken plaats. Over van alles en nog wat. Ook over het thema eenzaamheid, waarvoor de mensen naar het Kennisfestival waren gekomen. Eenzaamheid blijkt in het leven van veel bezoekers en ook in dat van hun netwerk een rol te spelen. Zo werd er bijvoorbeeld gezegd: “Laten we hier oog voor hebben in Amsterdam, ook bij vreemden.”
Het bleek dat de bezoekers via allerlei kanalen waren uitgenodigd voor het Kennisfestival en zodoende wisten dat dit plaatsvond.
Zelf werd ik heel blij van de positieve sfeer, die er hing. En ik kan me niet één Buurtwerkevenement herinneren waar zoveel mensen met elkaar op een groepsfoto wilden, dus ook dat gebeurde.
Bij het uitzwaaien van de bezoekers toonden velen van hen hun dankbaarheid voor de middag. Abelientje werd er warm van.
Geraakt…
Woensdag, ogenschijnlijk ‘een gewone’ Digi-/Taalcafé- en Tuinteamochtend in de Horizon en buiten in de tuin. Al moet ik toegeven, dat het in de Horizon en in de tuin eigenlijk nooit gewoon is. Als er met elkaar getuinierd wordt, gebeurt er vaak wel iets opmerkelijks en leerzaams. De leden van het Tuinteam begroeven laatst een vogeltje in de tuin, er is een bijzondere boom geplant en er werd een egel gespot!
Het is al in de middag als ik besef, dat die ochtend zonniger dan zonnig is geweest. ‘s Morgens vraag ik aan een tuinteamlid hoe het met haar gaat. ‘Nou’, zegt ze, ’ik had net tranen in mijn ogen, ik heb sinds 15 jaar weer gefietst! Ik voel me zo gelukkig! Door een aandoening kan ik niet meer fietsen, maar ik hield er wel altijd erg van. We hadden potgrond nodig, dus we gingen op de duofiets naar de Praxis, fantastisch! En we hebben afgesproken om vaker samen een straatje om te fietsen met dat ding’.
Ook in het Digi-/Taalcafé raakt het me als een timide dame, die voor de tweede keer komt, glimlachend vertrekt. Met een vrijwilligster heeft ze die ochtend flink de Nederlandse taal geoefend. Ze kwam de woensdag ervoor bij ons binnen via het Taal Informatie Punt. Ze woont nu in de wijk, nadat ze uit Syrië moest vluchten en ze wil graag haar Nederlands verbeteren. Dus tot de volgende zonnige woensdag!
Achter de Horizon…
Robert Long zong in het lied Achter de Horizon: “Er moest een plek zijn waar er op me wordt gewacht.”
Die plek is er, heb ik van wijkbewoners gehoord! En ik heb het ook zelf gemerkt.
Het zal je niet verbazen, die plek heet Horizon!
Mensen, van allerlei pluimage, lopen er nieuwsgierig, onzeker of doelgericht naar binnen. Voor contact, hulp, een leuke activiteit of om een plek te vinden voor een eigen idee. Zo sprak ik in de Horizon een man uit de buurt die elke week naar de huiskamer kwam van de WegWijsSalon. Hij wist dat er op hem gewacht werd voor een praatje, met heerlijke koffie en dat een andere bewoner een warme lunch aan het koken was voor de buurt. Hij vertelde: “Hiervoor kom ik mijn huis uit en ga ik buiten wandelen, anders zou ik de hele week binnen blijven.” Ook is er een wekelijkse creatieve activiteit die wordt geleid door een bewoner, die met haar talent andere bewoners helpt. Haar hele groep kan nu zelf aan de slag met het maken van mooie dingen. Er is een sterke samenhang in die groep ontstaan, een veilige haven in de Horizon. De bewoner die de groep leidt, weet dat er elke week op haar wordt gewacht.
De Horizon is een plek waar we naartoe kunnen, een plek waar we op elkaar wachten en dan kunnen beginnen met samen eten, samen lachen. Zo is bijvoorbeeld ook Q Kitchen in de Horizon ontstaan, met voor iedereen een plek, iedereen is welkom.
Hierbij nodig ik je uit om achter de schermen van de Horizon te komen kijken. Doe mee en ontdek al het moois achter de Horizon.
Wordt er eigenlijk ook op mij gewacht? Even in mijn agenda kijken, ja die zit vol met afspraken….
Groetjes van Marieke, buurtwerker in de Horizon.
Oud en nieuw…
Oud
Het nieuwe jaar is alweer even aan de gang en dat betekent dat ook de welzijnscoaches weer met goede moed ertegenaan gaan. Om het oude jaar af te sluiten hebben we een gezellige middag georganiseerd in Huis van de Buurt De Boeg. Een aantal cliënten is uitgenodigd om te genieten van een High Tea, live muziek en een spel. Het Levensspel werd begeleid door een ceremoniemeester en de welzijnscoaches. Door het spel te spelen, kwamen mooie en ook droevige verhalen boven. Mooi om te zien dat de deelnemers met elkaar in gesprek gingen, vertelden over de activiteiten waaraan ze deelnemen en elkaar uitnodigden om eens te komen kijken bij hun activiteit. Missie geslaagd!
De meeste cliënten die in de laatste maanden van 2022 zijn aangemeld voor Welzijn op Recept hebben een maatje of activiteit gevonden waar ze op hun plek zijn en in het nieuwe jaar veel plezier aan zullen beleven. Dit betekent ook, dat hun Welzijn-op-Recept-traject wordt afgesloten en dat zij plaats maken voor nieuwe aanmeldingen.
Nieuw
Voor de welzijnscoaches is dit een drukke periode. Als je mij vraagt: “Hoe vaak kom je bij de huisarts?”, dan zeg ik: “Vaak!” Niet omdat ik ziek ben, maar voor mijn werk. Als welzijnscoach bezoeken we alle huisartsen in West om hen te informeren of te helpen herinneren aan Welzijn op Recept. En geloof mij als ik zeg, dat er héél veel huisartsen zijn in West. Gelukkig worden we bij de meesten goed ontvangen en zijn ze blij dat we langskomen. Zo zijn we al bij lunches, koffiebreaks en overleggen geweest. Dat is fijn, want dan hebben we de meeste huisartsen, POH-ers en wijkverpleegkundigen van een praktijk op één plek en hoeven we ons verhaal daar maar één keer te doen.
Deze bezoeken leiden gelukkig tot nieuwe aanmeldingen. Voor deze Amsterdammers gaan we dit jaar ook weer ons best doen om hen bij een fijne activiteit te krijgen.
Tijd voor creativiteit…
“Maar wanneer is het daar tijd voor?”
Stelt u uzelf deze vraag wel eens? Ik wel en eigenlijk denk ik dan steeds: altijd!
En dan bedoel ik met creativiteit niet problemen ludiek oplossen, maar iets maken, jezelf uiten. Vroeger deed ik het gewoon, zonder over na te denken, zonder in te plannen. Tekenen, schilderen, drukken. Ik vond het heerlijk om te doen en twee jaar lang wilde ik zelfs creatief therapeut worden.
Helemaal prachtig als mensen creativiteit met elkaar willen delen. Kunstenaars, creatieve mensen, die andere mensen willen helpen met creatief bezig zijn. Wat een geluk, die hebben we hier en zij wonen in de Spaarndammerbuurt. Het fijne is, dat mijn collega en ik tijdens het project Welzijn op Recept van heel veel verschillende mensen uit deze buurt hoorden, dat zij graag creatief bezig wilden zijn. En die behoefte snap ik als geen ander natuurlijk. Een en een is twee. Aanbod en vraag gekoppeld en een mooi bewonersinitiatief ontstond: Tijd voor creativiteit.
Als ik als buurtwerker een eerste, oriënterend gesprek heb met iemand die vrijwilligerswerk zoekt, vraag ik altijd: “Wat vind je leuk om te doen, waar krijg je energie van?” Zo belangrijk!
Waar krijg ik eigenlijk energie van? Mensen ontmoeten, mensen leren kennen, mensen verbinden. En ik weet dus ook waar ik energie van kreeg. Ja, dingen maken, met kleur. In mijn huidige, volle leven komt het er niet vanzelf van, zoals vroeger, zonder over na te denken, zonder in te plannen. Toch maar doen, wel echt inplannen en … er tijd voor maken!
Buurtwerk Westerpark vertelt... 