Soep is medicijn…
In mijn werkbuurt wonen veel oudere mensen. Dat is fijn, want zij hebben vaak mooie verhalen over hun leven en onze stad in vroegere tijden. Omdat zij al veel van het leven hebben gezien, kunnen ze met een opmerking zaken enorm relativeren, heerlijk. Minder fijn is het om iemand met het toenemen der jaren lichamelijk langzaam achteruit te zien gaan en minder levenslustig te zien worden. Het hoort erbij, maar doet ook pijn.
Soms krijgen mensen een enorme knauw, bijvoorbeeld als ze komen te vallen. Vaak het begin van een periode van moeizaam opkrabbelen en niet meer helemaal de oude worden. Vallen kan verschillende oorzaken hebben. Verminderd zicht, medicijnen, afnemende spiermassa of gewoon een losse stoeptegel.
Kan Buurtwerk helpen met voorkómen (want beter dan genezen)? Jazeker!
Losse tegels kunnen opgemerkt worden tijdens een buurtschouw en gemeld via een app. De gemeente komt dan meestal snel de boel verhelpen. (En zo’n rondje door de buurt levert vaak weer interessante verhalen op, win-win!). Ook kan Buurtwerk helpen met leuke beweegactiviteiten zoeken of opzetten, want wie veel beweegt, houdt zijn spieren langer op peil, waardoor bewegen gemakkelijker en leuker is. Van stoelyoga tot dansen, alles helpt. Ook gezond eten helpt. Een vrijwilliger die lekkere soepen kan koken, is in elke straat wel te vinden.
Vanuit De Nieuwe Reiger wandelt de nieuwe wandelclub met een groeiend groepje deelnemers een uurtje door de buurt. Op een andere dag is er een gezamenlijke lunch met verse soep, telkens van een andere buurtgenoot, rauwkost en boterhammetje erbij, lekker!
Tot slot de medische kwesties. Een buurtwerker is geen dokter, maar kan wel een deskundige uitnodigen om over zulke onderwerpen te praten. Mensen kunnen daarna zelf besluiten of het misschien tijd is voor een bezoekje aan de opticien of apotheek.
En lig je toch eens in de lappenmand en kennen wij je? Dan krijg je een kaartje van onze Lief-en-Leed-gangmaker. Daarover meer in een volgend blog.
Van droom naar werkelijkheid…
Diversiteit & Inclusie, een belangrijk thema in Amsterdam. Ik moet en wil daar iets mee en beet mij hier de afgelopen maanden in vast, samen met een geweldig kundige collega.
Combiwel heeft een droom: een 100% sociale en energierijke buurt. Mooi en zeker vooruitstrevend te noemen, de praktijk echter is weerbarstig. We zien vaak dezelfde mensen die actief zijn, zowel bij de initiatiefnemers als bij de deelnemers. Wie betrek je eigenlijk als buurtwerker in deze diverse stad? Om de gemêleerde doelgroep te kunnen bedienen, moet je een inclusieve organisatie zijn.
Na gesprekken, lezingen, workshops en trainingen kwamen mijn collega en ik tot de conclusie, dat inclusief werken alleen tot zijn recht komt als het is ingebed in de visie en missie van een organisatie. Hoe staat het met het beleid voor Diversiteit & Inclusie bij Combiwel? Dit lijkt ergens op de tekentafel te zijn blijven liggen, dus hier valt nog veel winst te behalen.
Het is belangrijk dat Combiwel onderzoekt hoe het staat met de inbedding van een diversiteit-sensitieve werkcultuur en de praktijk. Tegen welke obstakels lopen we aan? Hoe werf je zo inclusief mogelijk? Dit alles vereist onderzoek. Organisaties zoals de Sociaal-Economische Raad (SER) bieden onderzoek op maat. Dat moet je als organisatie dan wel willen oppakken. Wil Combiwel dat? De wens om te veranderen is er, is er ook sprake van een Combiwelbreed langetermijnperspectief?
Verder is het noodzaak om op zoek te gaan naar de belangrijkste voorwaarde voor inclusie in ons werk als buurtwerker: hoe zien bewoners ons? Bewoners zijn mondig, hebben regelmatig weinig vertrouwen in overheden en welzijnsorganisaties. Hoe de bewoner ons ziet, moet onderdeel worden van het werkproces. Inclusie kan alleen maar tot stand komen als de bewoner waar we voor werken een stem en medebeslissingsmacht krijgt. Om deze weg te bewandelen is De Nieuwe Route een uitgelezen kans, een samensturingsproces met alle betrokkenen. Hierbij moet het duidelijk zijn wie meedoet en wie niet. Inclusie betekent niet, dat iedereen altijd aan alles moet meedoen, dat is niet haalbaar. Iedereen is welkom, niet alles is gepermitteerd. Inclusie gaat over gezamenlijk macht hebben. Pas dan kunnen veranderingen duurzaam zijn en wordt een wens geen lege huls. Geen droom die oplost in dunne damp, maar een droom die werkelijkheid wordt.
Eigenaarschap, hoe zorg je daar voor..?
Het hing al even in de lucht. Tijd voor vernieuwing van de Koperen Knoop. Want hoe staat het eigenlijk met het uiterlijk van het gebouw en hoe het gebruikt wordt en functioneert als Huis van de Buurt?
Aanpak van het uiterlijk, verbouwen, je zou denken dat dit gebeurt door aannemers en architecten, maar wij trekken het verder. Hoe? Door de buurt in een vroeg stadium te betrekken, dus al bij de plannenmakerij. Het gaat hierbij niet alleen om de bewoners, ook om de gebruikers van het buurthuis en eigenlijk om zoveel mogelijk betrokkenen.
Voor onze organisatie is zo’n vernieuwing een uitgelezen kans om betrokkenheid te stimuleren. Het gevoel van eigenaarschap komt niet vanzelf, daar is motivatie voor nodig. Ook moet het besef worden uitgedragen, dat de stem van de bewoner eigenlijk de meest belangrijke is. Daarom moeten we voor het belang van de Amsterdammer, wat ook ons belang is, hen bevragen.
Wat hebben zij nodig om zich meer betrokken te voelen binnen de muren van dit Huis van de Buurt? Wat zijn de behoeften en hoe kunnen wij daar in ons werk op inspelen? Dit gaan we met elkaar bespreken om vervolgens kaders te hebben, waarbinnen we de vernieuwing kunnen inrichten. Voor een duurzame verandering, waar de buurt voordeel uit haalt. Persoonlijk ben ik erg benieuwd hoe de bewoners het zullen vinden om vanaf het begin mee te denken. Een uitdagend, ingewikkeld proces. Met de juiste ondersteuning en begeleiding weet ik zeker dat het een succes wordt.
Onze kick-off is op 1 december. De mensen zijn uitgenodigd en krijgen een berichtje ter herinnering. Vanaf daar gaan we proberen gezamenlijk, als een geheel, de vernieuwing van de Koperen Knoop tot een duurzaam succes te maken. Ik ben zo benieuwd naar de input die bewoners zullen geven om van ons aller Huis van de Buurt een (kleine) pilaar te maken binnen de Staatsliedenbuurt! 😊
Hier doen we het voor..!
Dit jaar deden de welzijnscoaches weer hard hun best om zoveel mogelijk ‘kwetsbare Amsterdammers’ een leuke, leerzame, lekkere en soms spannende activiteit aan te bieden. Denk bijvoorbeeld aan creatieve, digitale en kook-/eetactiviteiten. Ernaartoe gaan is soms spannend, omdat je in een nieuwe groep en omgeving komt. Ook maatjes waren dit jaar erg in trek. Voor sommige mensen heel spannend, want is er wel een maatje voor mij, klikt het wel?
Soms lukt het niet. Heel frustrerend als er veel tijd en energie in gestoken wordt en het lukt dan niet om iemand aan een leuke activiteit of maatje te koppelen of de cliënt haakt om wat voor reden dan ook af. Gelukkig lukt het meestal wel en kregen we mooie reacties van Amsterdammers, die dit jaar werden aangemeld bij Welzijn op Recept:
“Wat jammer dat het traject al is afgelopen, dit was voor mij het steuntje in de rug. Mag ik nogmaals een verwijzing aan de huisarts vragen?”
“Zonder verwachting ben ik eropaf gegaan, prettige, hoopgevende kennismaking en dankzij goede hulp nu kans op vrijwilligerswerk. Dank je wel.”
“Dank je wel voor de activiteiten die je me hebt aangereikt. De passieve negatieve levenshouding kan ik daarmee negeren. In verbinding staan en sporten is belangrijk voor het herstel en spirituele groet.”
“Ik heb Welzijn op Recept als zeer positief ervaren, ben blij met de inzet van de jonge vrijwilligers. Bedankt voor alles.”
“Jammer dat de vrijwilliger niet in het weekend wil komen, want de klik is er wel. Je hebt in ieder geval je best gedaan!”
Welzijn op Recept is er ook om de huisartsen te ontlasten en hun reacties zijn meestal kort en bondig:
“Bedankt voor je inzet, top!”
“Wat goed dat je patiënt in beweging hebt gekregen, bedankt voor je tijd!’
Hopelijk kunnen we in 2023 weer veel Amsterdammers en huisartsen blij maken, want …
daar doen we het voor!
15e Talentenbeurs West…
De laatste keer. Toch? Ja, het was echt de laatste keer. Ik ga het missen. De Hallen Studio’s, de mensen, de drukte, de organisaties. Alles eigenlijk.
De 15e Talentenbeurs West, de laatste dus, stond volledig in het teken van vrijwillige inzet. 42 Organisaties uit Amsterdam West hadden vrijwilligersvacatures in de aanbieding en de bezoekers waren op hun beurt op zoek naar een leuke invulling van hun vrije tijd.
Ik denk dat ik ze alle vijftien heb bijgewoond en de meeste mede-georganiseerd. Van de Havelaar naar Podium Mozaïek om te eindigen in de Hallen Studio’s. De organisatie van de beurs – die voorheen twee keer per jaar bezocht kon worden – was steeds een enerverende reis, die voor ons altijd drie tot vier maanden van tevoren begon. Spanning, stress, deadlines en hard werken. Gewoon leuk dus.
Geweldig hoe de studio’s dit jaar aangekleed waren met ronde tafels bedekt met strakke witte lakens waar de organisaties die middag hun kantoor hielden. Het randprogramma was als vanouds inspirerend en kleurrijk. Filmbeelden van de vier elementen – aarde, water, lucht en vuur – hielden de ogen van de bezoekers vast. De blijde, sterke stem van onze dagvoorzitter wees de bezoekers de juiste kant op, bij de LinkedIn-fotograaf stond een lange rij wachtenden en de stoelen bij de haarstylisten waren de hele dag bezet.
Match na match werd gemaakt op deze dinsdagmiddag in november. Ik zal het missen. Wat ik deze laatste keer al miste, was de aanwezigheid van onze opdrachtgever. Jammer. Voorheen altijd van de partij met een warm woord en trotse aandacht voor iedereen. De beurs was belangrijk, een moment waarnaar toegeleefd werd met elkaar. Ik kijk terug en ben trots op mijn collega’s! We hebben het samen toch maar weer geflikt, voor de laatste keer … Óp naar nieuwe kansen aan de horizon!
Decemberdagen…
Het loopt alweer hard naar het einde van het jaar. De dagen zijn korter, het is langer donker en koud. De kachels staan aan, zij het bij velen op een lager pitje. We bereiden ons voor op de feestdagen. Warmte, liefde, fonkelende lichtjes en je naasten om je heen. Zo beleven velen de drukke decemberdagen.
Toch zijn er ook veel mensen, oud en jong, die juist deze dagen het gemis aan (dierbare) mensen en warmte om zich heen als extra zwaar ervaren. Nu zijn er in de Koperen Knoop een paar activiteiten, waarbij je het hele jaar door kunt aansluiten en nieuwe mensen of oude bekenden ontmoet. Waar je lief en leed mag delen als je daar behoefte aan hebt.
Een van die activiteiten is het burenuurtje met soep. In de tuinkamer kun je iedere donderdag van twaalf tot twee uur komen lunchen. Voor 70 cent krijg je een kom versbereide, rijkgevulde soep met stokbrood. Dit burenuurtje met soep wordt gerund door twee fantastische vrijwilligers en is uitgegroeid tot een vrolijk gezelschap met zo nu en dan nieuwe buurtbewoners die aanschuiven.
Iedere keer staat er een andere, verrassende soep op het menu. Als het seizoen het toelaat, brengt een lieve vrijwilliger, die enthousiast meedraait in de buurttuin, verse onbespoten producten. Denk aan wortels, uien, kruiden, courgettes, venkel, aardappelen, knolselderij, bonen, pompoen en tomaten. En wat te denken van die buurtbewoner die enorm geniet van de gezelligheid eromheen en steevast overheerlijke kruidenboter voor het stokbrood meeneemt.
Om deze decembertijd warmte en luister mee te geven, gaan we de boel versieren en klinkt er een muziekje op de achtergrond. Dus kom gezellig kletsen of een spelletje doen. Naast koffie en thee staat er in december ook lekkere warme chocolademelk en koekjes op tafel.
En voor wie het leuk vindt om iets lekkers te bakken in de nieuwe keuken: laat het ons weten, dan halen we samen de boodschappen.
Alvast fijne feestdagen!
Verbinding werkt als een ketting…
Alles is met elkaar verbonden, dat geloof ik echt. Soms is alleen de connectie nog niet gelegd en zijn er verschillende onderdelen nodig om de ketting van verbinding te laten werken.
Het buurthuis is een plek, waar het begin van zo’n verbinding kan ontstaan. Onze rol als Buurtwerk is de omstandigheden om die verbinding aan te gaan zo gunstig en soepel mogelijk te laten zijn. En natuurlijk niet zomaar verbindingen leggen, maar juist op basis van de behoeften en talenten van bewoners. Niet alleen duik je diep in de leefwereld van mensen, je gaat ook samen op zoek naar zingeving. Wat begint met een hulpvraag over iets praktisch, groeit soms uit tot een dieper gesprek.
Zo kwam een bewoner uitleg vragen over een app en gaandeweg de uitleg kwamen we in gesprek over wat we allebei leuk vinden om te doen. Voor mij als buurtwerker is dat een mooie opening om samen te verkennen wat nou eigenlijk zin geeft aan de dagen, aan het leven. Een aanknopingspunt voor verbinding! Los van haar praktische hulpvraag, wilde mevrouw graag iets buitenshuis doen. “Ik heb ‘groene vingers’, dus lekker aan de slag in een tuin zou fijn zijn, maar die heb ik niet.” Samen zochten we contact met Soeptuin Bredius. Er is een afspraak gemaakt en inmiddels is mevrouw daar vrijwilliger en erg tevreden! Zo blij zelfs, dat ze nu regelmatig verse ingrediënten uit de soeptuin naar de Koperen Knoop brengt voor de wekelijkse soepmiddag. Daar weten de keukenprinsessen van het Burenuurtje wel raad mee. En zo stonden laatst dampende kommen met heerlijke, romige venkelsoep op tafel, gemaakt van seizoensgroente uit de soeptuin.
Met dit voorbeeld wil ik graag laten zien hoe je vanuit het buurthuis samen kan bouwen aan een community door kleine bouwstenen te verbinden met elkaar. De coördinator van de soeptuin wil binnenkort afspreken, hij ziet blijkbaar ook kansen, ben benieuwd, fijn samen verder bouwen!
Huisregels…
In ieder Huis van de Buurt kom je ze wel tegen. Meestal een geplastificeerd A4tje bij de ingang en nog eentje ergens aan de muur. Huisregels, ze zijn er om met elkaar te blijven werken aan een goede sfeer en een veilige omgeving. Tegelijkertijd roepen ze juist ook weerstand op. Het is vaak een opsomming van wat er allemaal niet is toegestaan en dat komt allerminst vriendelijk over.
Ooit leerde ik bij een NLP-training, dat het centrale zenuwstelsel geen ontkenning kan vasthouden. Het woordje ‘niet’ bestaat alleen in taal en niet in denken. In ons gedachtenpatroon kun je pas ergens niet aan denken als je er eerst aan gedacht hebt. Zo heeft de uitspraak ‘dit moet ik niet vergeten’ een andere impact dan de uitspraak ‘dit moet ik onthouden’. Het is effectiever om positief geformuleerde boodschappen te gebruiken, boodschappen die gewenst gedrag stimuleren in plaats van ongewenst gedrag verbieden. En toch, soms moet je wel iets verbieden, zoals bijvoorbeeld het gebruik en bezit van alcohol en/of drugs in het pand.
Ook in ons Huis van de Wijk de Koperen Knoop gelden allerlei regels, alleen hadden we ze nergens meer hangen en werden het ‘ongeschreven regels’. Dat komt de duidelijkheid niet ten goede, want mag je nou bijvoorbeeld wel of niet een hond mee naar binnen nemen?
Hoog tijd dus om de huisregels opnieuw te omschrijven én om dan meteen het geleerde toe te passen. Zo wordt de regel ‘Verboden binnen te roken’ vervangen door ‘Wilt u roken? Dat kan buiten’. En: ‘Houd u qua overlast (geluid) rekening met buurtbewoners en medegebruikers’ in plaats van ‘Het is niet toegestaan om overlast te veroorzaken bij medegebruikers en omwonenden.’ Zo viel er toch nog wat te verbeteren.
En ja, op het moment dat u dit blogje leest, zult u het geplastificeerde A4tje weer bij ons aantreffen. In een sympathiekere vorm gegoten en misschien wel in een leuke lijst!
Waar ligt de boter nou?
Zo lang mogelijk thuis wonen, dat willen we allemaal, dat moeten we allemaal.
Ook als de dagelijkse handelingen een uitdaging worden. Dan moet je een beroep doen op de hulptroepen. Familie, buren, vrijwilligers.
Wat al jaren geleden is ingesleten en op de automatische piloot wordt gedaan, dat lukt vaak nog het langst. Misschien niet meer perfect, maar toch. Zo maakte mijn moeder week in week uit nog netjes een boodschappenlijstje voor het wekelijkse Albert-Heijn-bezoek. Georganiseerd als zij altijd was, een lijstje in de volgorde van de winkelindeling. Dat lijstje werd steeds minder gevarieerd en op een gegeven moment was het iedere week een nieuw geschreven maar ongewijzigd lijstje, ongeacht de voorraad in keukenkastjes en koelkast. Na haar overlijden, nu zes jaar geleden, heb ik nog geen enkele keer Jif of schoonmaakazijn hoeven kopen.
Als je een hoge leeftijd mag bereiken en het sociale kringetje wordt steeds kleiner, dan is zo’n bezoekje aan de supermarkt soms nog een van de weinige uitstapjes. Even naar buiten, bewegen, wat mensen zien en een paar woorden wisselen bij de kassa. Als het in je hoofd dan wat minder overzichtelijk wordt, is het extra fijn als zo’n bezoekje goed verloopt. Je hebt alles kunnen vinden wat er op je lijstje staat en komt tevreden thuis. Missie geslaagd!
Zelf doe ik de boodschappen vaak even snel van werk naar huis.
Eenmaal in de Albert Heijn, spurt ik op de automatische piloot door de winkel. Aangekomen bij de Zuivel grijp ik die keer mis. Huh?? Boter stond toch altijd hier? Jazeker, want boter is zuivel. Maar ik zie geen boter, niet waar het stond, niet hoger of lager, niet links of rechts. Even vragen. Een vriendelijke medewerker neemt me mee naar een heel ander deel van de winkel. Niet de Zuivel, wel koelvakken. En ja hoor, daar staat de boter. Ik grijp daarna nog één keer mis, oh ja…, daarna gaat het op de automatische piloot weer goed.
En toen gebeurde het. Ineens hoorde ik in mijn hoofd: “Dementievriendelijke buurten, trainingen voor supermarktmedewerkers. Over herkennen van en omgaan met mensen die kampen met (beginnende) dementie.” En ik dacht: hoe verhoudt zich dat eigenlijk tot de regelmatig wisselende winkelindeling?
Want als je merkt dat het in je hoofd niet meer helemaal lekker gaat, word je onzeker van een vertrouwde supermarkt waar je ineens misgrijpt. “Ligt het aan mij, kan ik nu ook de boodschappen al niet meer vinden?” Verwarring, twijfel, stress. Bedenken dat het niet aan jou maar aan de winkelindeling ligt, lukt dan niet meer. Een oplettende winkelmedewerker, die de situatie herkent en vriendelijk te hulp schiet, is dan nog de enige hoop, maar het kwaad is al geschied.
Is die winkelindeling uitsluitend gebaseerd op marketingstrategieën, op koopgedragspsychologie? Of wordt zoiets als ‘een dementievriendelijke buurt willen zijn’ ook meegewogen bij het besluit om de boel weer eens te veranderen? Er is maar een manier om daar achter te komen.
Inmiddels ben ik via een aantal supermarktmanagers bij een klantenservicemedewerker terecht gekomen. Ik had geluk. Mijn vraag staat niet in het veelvoorkomende-vraag-&-antwoord-schema, voor haar gelukkig geen reden om mij af te poeieren. Na haar zoektocht weet ze met wie ik in contact moet komen en ze belooft dat ik binnen een week word benaderd door de betreffende afdeling/medewerker van het hoofdkantoor van Albert Heijn.
Of dit uiteindelijk gaat leiden tot andere besluiten, dat weet ik niet, maar ik kan allicht mijn kleine steentje bijdragen aan bewustwording, in de hoop dat ook dit belang op z’n minst wordt meegewogen bij het nemen van besluiten over de winkelindeling.
Eerst maar hopen op een open gehoor. En in dat geval: wordt vervolgd…
Buurtwerk, wat is dat nou eigenlijk?
Er zijn vast buurtbewoners en misschien ook professionals, die zich weleens afvragen: Buurtwerk, wat is dat nou eigenlijk? Wat doet deze buurtwerker in mijn buurt en waarvoor kan ik bij hem/haar terecht?
Ik ben Mohamed Asfad, manager van Buurtwerk in West.
Dit blog grijp ik graag aan om te vertellen over ons werk in bruisend West! Ik werk samen met vier superleuke, enthousiaste teams, die allemaal het beste willen voor de buurtbewoners in West, altijd op zoek naar manieren om hen beter te helpen. Buurtwerkers gaan graag in gesprek met bewoners, collega’s van andere organisaties, vrijwilligers die niet in de buurt wonen maar zich daar wel voor inzetten en ondernemers.
Signalen, wensen, behoeften die de buurtwerker ziet of hoort, bepalen mede hoe hij/zij in de buurt aan de slag gaat. De ene keer verbindt de buurtwerker de vraag met het aanbod (matchen), de andere keer ondersteunt hij/zij bewoners die graag een activiteit willen organiseren. En soms organiseert een buurtwerker zelf een activiteit. De kunst is dan om zo’n activiteit – zodra het kan – over te dragen, bijvoorbeeld aan vrijwilligers of aan deelnemers, zodat de buurtwerker zijn handen weer vrij heeft voor ander aanbod of om initiatieven van anderen te ondersteunen.
Buurtwerkers werken niet alleen. Samenwerking met anderen is broodnodig om van een mooi idee een uitvoerbaar plan te maken en dit te laten slagen. Iemand moet dan de kar trekken, zorgen dat alle spelers aan tafel komen, dat een uitvoeringsplan gemaakt wordt waarin iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt, dat planning en begroting bewaakt worden. Waar nodig en gewenst kan de buurtwerker die rol van projectleider op zich nemen. Hij/zij zorgt voor veiligheid en vertrouwen, zodat fijn samengewerkt kan worden.
Ideeën? Plannen? Projecten? Signalen? Samenwerken in de wijk? Weten wat er allemaal in de buurt te vinden is? Vrijwilligerswerk? Hulp nodig? Klop gerust bij ons Buurtwerk aan!
Blij dat je in de buurt bent 😊
Buurtwerk Westerpark vertelt... 