Kennisfestival 2023 …
Op dinsdag 12 september 2023 mocht ik meehelpen bij het Kennisfestival in De La Mar West. Leuk voor mij, als teamondersteuner, om erbij te zijn. Heel wat anders dan in een kantoortje achter mijn laptop zitten. En het is ook goed voor mij om eens te zien wat mijn collega’s buurtwerkers doen. Ik vond het heel leerzaam. Ik heb nieuwe contacten kunnen maken en ik kwam ook een aantal buurtbewoners tegen die ik al ken. Ik werk nu een jaar bij Combiwel Buurtwerk en ik merk, dat ik steeds meer buurtbewoners leer kennen en dat buurtbewoners mij ook herkennen en me weten te vinden. Mijn netwerk wordt beetje bij beetje steeds groter en dat is heel fijn en goed voor mijn werk. Zo word ikzelf ook geïnspireerd door buurtbewoners.
Het Kennisfestival is een festival waar je kan leren hoe je kunt omgaan met eenzaamheid, waar je gelijkgestemden kan ontmoeten, workshops kan volgen om uiteindelijk vol inspiratie weer naar huis te gaan. Klaar voor nog meer verbinding in de stad.
Bij aankomst werd men verwelkomd met live muziek, buiten voor het gebouw en binnen in de zaal. Ik stond bij de balie om de deelnemers in te schrijven of te verwijzen naar een van de workshops. Iedereen kon zich inschrijven voor twee workshops, zoals zeefdrukken, storytelling en nog veel meer. Het was een gezellig en drukbezocht festival met buurtbewoners, initiatiefnemers van activiteiten en professionals uit heel Amsterdam West. Er waren zelfs twee liftdames, die je in de lift begeleidden naar de verdiepingen. De jongste ‘deelnemer’ was een paar maanden oud en de oudste deelneemster maar liefst 90 jaar! Iedereen was heel enthousiast en ging, zoals het doel was, geïnspireerd naar huis, hopelijk met weer een wat groter netwerk en meer zelfvertrouwen. Respect voor iedereen die zich inzet voor de medemens, buurtbewoner, Amsterdammer.
Inmiddels is het oktober, Maand van de Verbinding, West verbindt! Óp naar nog meer verbinding. 😉
Wat doet Abeltje eigenlijk…?
Mijn collega vraagt: “Kun je meehelpen op het Kennisfestival over eenzaamheid op 12 september?”
Ik antwoord: “Ja leuk, ik kan. Ik hoor nog wel wat ik dan precies kan doen.” Op dat moment verwachtte ik niet dat ik een toneelstukje zou gaan spelen. En toen werd de vraag van mijn creatieve collega concreter: “Het festival is in theater DeLaMar West en daar is een lift. Wil jij daar dan als Abeltje de mensen begeleiden en met hen in gesprek gaan?” Aha, liftgesprekjes!
En zo geschiedde. Verkleed als Abelientje en Abelotje waren een collega en ik tijdens het drukbezochte festival volop in de weer in onze nieuwe buurtwerkrol. En… het werkte! Mensen met heel verschillende achtergronden stapten die middag in onze lift en daar vonden zeer verschillende, gezellige en interessante gesprekken plaats. Over van alles en nog wat. Ook over het thema eenzaamheid, waarvoor de mensen naar het Kennisfestival waren gekomen. Eenzaamheid blijkt in het leven van veel bezoekers en ook in dat van hun netwerk een rol te spelen. Zo werd er bijvoorbeeld gezegd: “Laten we hier oog voor hebben in Amsterdam, ook bij vreemden.”
Het bleek dat de bezoekers via allerlei kanalen waren uitgenodigd voor het Kennisfestival en zodoende wisten dat dit plaatsvond.
Zelf werd ik heel blij van de positieve sfeer, die er hing. En ik kan me niet één Buurtwerkevenement herinneren waar zoveel mensen met elkaar op een groepsfoto wilden, dus ook dat gebeurde.
Bij het uitzwaaien van de bezoekers toonden velen van hen hun dankbaarheid voor de middag. Abelientje werd er warm van.
Verbouwing Entreehal…
Eindelijk kan ik met groot genoegen hier schrijven, dat we gaan beginnen!
De Entreehal van de Horizon wordt verbouwd. Half oktober wordt gestart met wat er al twee jaar zat aan te komen. In het kader van de grote verbouwing en de komst van de OBA wordt eerst de entreehal aangepast. De hal voldoet straks weer aan de wensen van de moderne tijd en is dan ingericht voor de toekomst.
De ontvangstbalie (ook wel bekend als ‘de vissenkom’) gaat verdwijnen en rechts van de ingang Hembrugstraat komt een nieuwe balie. Waar nu de balie is, komt een grote leestafel te staan.
Er komt een ‘sluis’ bij de ingang, zodat de temperatuur binnen aangenaam blijft. Wel zo prettig, niet alleen voor iedereen die in de hal wacht op een afspraak met het buurtteam, maar ook voor de baliemedewerkers en de mensen die aan de leestafel zitten of in een van de nieuwe zitjes of gebruik maken van de openbare computer.
Al met al een verbouwing die drie maanden gaat duren. Dan moet er natuurlijk veel geregeld worden.
Allereerst gesprekken met de architect en de aannemers. Wat gaat er allemaal gebeuren? Bouwplaatsen, afscheidingen, toegangsroutes, geluidsoverlast, stof, afkoppelen en herplaatsen van camera’s en brand-/inbraakalarm. Wat komt waar terug (lichtknoppen, alarmpaneel, brandmeldinstallatie) en is dat wel logisch?
Ook de bezetting van de zalen vereist behoorlijk wat aandacht. Drie maanden met soms veel gehak, getimmer en geboor en het gemis van een vergaderzaal, want die moet worden opgeofferd voor een tijdelijke ontvangstbalie. Een volle bezetting, dus schuiven met ruimtes wordt onvermijdelijk. Gelukkig biedt Podium Horizon hulp met ruimtes op de tweede etage.
Ik kijk er naar uit. Niet naar het vele extra werk ,maar wel naar het resultaat. Omdat ik zeker weet, dat het mooi wordt. Niet dat het nu niet mooi is, nee, het wordt nog mooier. En we moeten natuurlijk ook gewoon met de tijd mee.
Kansen zien, kansen pakken…
Derde editie van het evenement Kansen aan de Horizon. Een dag met successen en verrassingen. We begonnen met het levensverhaal van Diana over de kansen die zij pakte. In een leven met hindernissen zag ze een uitweg door kansen te pakken en risico’s te nemen. Die levenskracht bracht haar, dat ze nu werkt als ervaringsdeskundige bij het Buurtteam. Ikzelf deelde hoe een klein bericht in de krant mijn leven heeft veranderd en dromen heeft waargemaakt.
Kansen zien, kansen pakken, zit in kleine momenten.
Daarom is dit evenement er. Elkaar stimuleren, inspireren, openstaan voor kansen, risico’s durven nemen. Het kan zijn, dat je blij bent met je levensomstandigheden. Dat het goed is, zoals het is. Dat je denkt, laat het vooral zo blijven, want als de omstandigheden veranderen, weet je niet wat er gebeurt. Dan veranderen de regels, terwijl je net alles op orde hebt. Het is niet gemakkelijk om stappen te nemen naar een andere toekomst/horizon.
Door Diana’s verhaal, besloot een jongeman: ik ga voor kleine stapjes naar mijn droomdoel. Hij vond tijdens deze Kansen aan de Horizon een werkgever en werkt nu in een team. Niet zijn droombaan, wel worden zijn talenten aangesproken en ontwikkelt hij zich verder. Een andere meneer vond vrijwilligerswerk bij Vluchtelingwerk. Hij komt oorspronkelijk uit Iran en helpt nu nieuwkomers. Een dame gaat aan de slag bij Single SuperMom. Zo fijn!
Het was een speelse middag met muziek, workshops en momenten om te dansen. In beweging komen is zo goed, je wordt er vrolijk van. We hebben gelachen met het levensrad, waar iedereen door zelf te draaien een kans kreeg: diner bij Isam in buurtrestaurant Hembrug & Zaandammer, tegoedbon voor Bbrood in de Spaarndammerstraat, een kans om te werken bij het tuinteam of om kennis te maken met de duofiets. De kansen die gewonnen werden, pasten ongelofelijk goed bij de deelnemers.
Volgende Kansen aan de Horizon is in december, wees welkom!
Oog voor elkaar …
Je ziet het niet altijd, maar het is er wel, in iedere straat, in ieder huis. Lief en leed. Dus zoeken we gangmakers: bewoners die oog hebben voor hun straatgenoten en aandacht geven als er lief of leed speelt. De ene keer gaan we de straat op, de andere keer beginnen we bij iemand die we al kennen en waarvan we denken: Da’s een echte gangmaker. Hij of zij kent veel mensen, weet hoe het met hen gaat en durft eropaf te stappen om een praatje te maken.
Even aanbellen bij Marjo op het Marcanti-eiland. Vertellen over project Lief & Leedstraten. “Lijkt het je wat, gangmaker worden?” We zoeken tweetallen, want twee weten meer dan een en samenwerken met iemand die je zelf kiest, is natuurlijk het allerleukst. We spreken af, dat ze belt als ze een maatje heeft gevonden.
Dinsdagmiddag, óp naar de Zeeheldenbuurt, met het Buurtbakkie. Cor fietst, ik in het bakkie. De Lief-&-Leed-vlag wappert vrolijk in de wind. Ik houd de gieter vast met daarin een bos seizoensbloemen, waaraan de Lief-en-Leed-flyers hangen. Eenmaal geïnstalleerd op de stoep, schieten we iedereen aan die langsloopt. “Mag ik u een bloem geven? Woont u in deze straat?” Leuke gesprekken volgen en we komen weer meer te weten over de Dirk Hartoghstraat en Van Linschotenstraat. Een bewoonster uit de Roggeveenstraat is enthousiast, ze gaat erover nadenken om gangmaker te worden. We wisselen telefoonnummers uit. De ervaring leert echter ook, dat dit lang niet altijd tot nieuwe gangmakers leidt.
Mijn telefoon zoemt, de Marcanti-bewoner: “We doen het hoor, Joosje en ik, wanneer kom je langs voor het startgesprek?” Inmiddels hebben ze het kistje met geld, flyers en kaarten en zijn ze begonnen. Ook Kaoutar uit de Roggeveenstraat, die ik drie weken na onze eerste ontmoeting spreek, wil gangmaker worden, samen met een bevriende buurvrouw. Het startgesprek is na de vakantie.
Zo fijn, weer twee Lief-&-Leedstraten erbij, waar buren oog hebben voor elkaar!
Geen gezellig onderwerp…
Voor de noodzakelijke portie Women Empowerment organiseerde ik twee Vrouwendag Dialoogtafels, een in de Koperen Knoop en een in de Horizon. Een mooie samenwerking tussen Buurtwerk, Single SuperMom, een filosoof en een kunstdocent. Om mij heen hoorde ik geluiden van vrouwen die last hadden van allerlei overgangsklachten en zelf heb ik ook megaveel last. Ongelofelijk hoeveel invloed de overgang kan hebben op je doen en laten en hoe weinig begrip er nog voor is, weinig kennis ook. Een oud-collega noemde het “geen gezellig onderwerp” en begreep de ophef niet zo. Des te meer reden voor een dialoog, dacht ik.
Samen met geweldige dames met wie ik samenwerk, koos ik twee documentaires rondom het thema menstruatie. De prachtige documentaire Period. End of a Sentence, geregisseerd door Rayka Zehtabchi, over (jonge) vrouwen in Hapur, India, die een stille seksuele revolutie leiden. We zien hoe ze leren een machine te bedienen die goedkoop, biologisch afbreekbaar maandverband maakt, dat ze tegen betaalbare prijzen aan andere vrouwen verkopen. Dit versterkt de positie van vrouwen en stelt hen in staat om taboes rond menstruatie in India te doorbreken. In de andere documentaire, Uitgebloe(id), gaat documentairemaker Ingeborg Beugel op zoek naar antwoorden op vragen die iedereen heeft, maar bijna niemand durft te stellen. Ze stelt zich kwetsbaar op en neemt je mee langs alle stadia van de overgang. Ze bezoekt specialisten, haar moeder, vriendinnen en bekende Nederlanders. Ze geeft ons een kijkje in haar eigen leven en laat ook zien hoe groot de impact van de overgang is.
Naar aanleiding van deze leerzame films ontstond een inspirerend, open, soms confronterend en zeker ook gezellig gesprek op gang. Na afloop de workshop Collage Moodboard maken was hartstikke leuk. De kunstwerkjes hingen vervolgens te pronken in de Horizon. Wat we vooral uit dit alles meenemen, zijn de indrukken en inzichten die we kregen om onszelf weer wat beter te begrijpen en telkens weer op zoek te gaan naar wat ons vrouwen met elkaar verbindt.
Ik weet het even niet…
Vorige week kwam ik erachter dat ik te laat was met mijn blog inleveren. Deadline was 15 juni, maar ja, toen zat ik op Rhodos en waren mijn gedachten echt niet bij het werk. Ik heb dus van mijn lieve collega Cunera nog een weekje gekregen om de blog te schrijven. Dank je, Cunera.
Volgende probleem: Ik heb even geen idee waar deze blog over moet gaan…
Ga ik het hebben over mijn vakantie? Ik denk het niet. Wil niet dat collega’s jaloers worden op de fantastische drie weken die ik gehad heb op Rhodos. Mooi weer, lekker eten en een prachtig eiland.
Ga ik het dan hebben over iets wat meer over het werk gaat?
Bijvoorbeeld dat we met Welzijn op Recept halverwege het jaar precies op de helft zitten van het aantal trajecten dat we dit jaar moeten halen?
Of ga ik het hebben over een huisartsenpraktijk waar de welzijnscoaches – in al de jaren dat Welzijn op Recept bestaat – nog nooit zijn binnengekomen. Waarschijnlijk heeft deze praktijk het licht gezien, want zij vroegen nu zelf om een kennismaking en presentatie. Wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Ik kan natuurlijk ook vertellen dat een huisartsenpraktijk in De Baarsjes graag wil, dat de welzijnscoaches spreekuur houden in de praktijk, daar een eigen ruimte krijgen. Dan is het lijntje korter en patiënten kunnen meteen terecht voor informatie of aangemeld worden. De welzijnscoaches mogen ook deelnemen aan het opleidingsplan van de huisartsen.
Het laatste onderwerp waar ik nog over zou kunnen schrijven is dat ik sinds twee maanden bezig ben met een korte HBO-module ‘Coachende gespreksvoering’, zodat ik de cliënten nog beter kan helpen naar weer een fijne plek of doel in hun leven.
Helaas, ik weet nu echt even niet wat interessant genoeg is voor deze blog…
Hopelijk heb ik voor de volgende blog weer een helder idee waar die over moet gaan?!
Er even tussenuit…
Vakantie! Ja, geweest, net weer terug. Noodgedwongen moest ik even twee weken vakantie opnemen. Ook een Locatieleider moet af en toe even afstand nemen en de batterij weer opladen. In dit geval dreigden de 50+ verlofuren te gaan vervallen… en dat terwijl je vijf jaar de tijd krijgt om ze op te maken. Even ertussenuit dus en proberen afstand te nemen van het werk.
Maar kan je dan ook echt afstand nemen en het allemaal even loslaten?
Het kan wel … tuurlijk … als je het maar allemaal goed regelt.
Dat herkent u vast wel… ruim van tevoren aangeven dat je op vakantie gaat, alles regelen voor de tijd dat je op vakantie bent en als je vakantie dan voorbij is dubbel zo hard werken om je achterstand weer weg te werken.
Eerste werkdag na de vakantie. Iedereen vraagt heel vrolijk en aardig: En, hoe was de vakantie? Nou, ten eerste: veel te kort. En ten tweede: hij is voorbij, kunnen we het over iets anders hebben? Natuurlijk had ik wat langer weg willen blijven, ik begon net een beetje stress kwijt te raken, was bijna de naam van een collega of buurtbewoner vergeten, is dat loslaten of niet?
Toch, meestal al na drie werkdagen, zo’n beetje tegen de tijd dat het weer net is alsof je nooit bent weggeweest – of héél lang geleden – is het weer fijn om op de werkvloer te zijn. Want je mist het tocht, de buurtbewoners, de activiteiten, de collega’s en natuurlijk de vrijwilligers. De dagelijkse praatjes, de humor en de omgeving. Dan voel ik mij weer op mijn plek en weet ik dat dit werk bij mij past.
Nu komt de grote vakantie er bijna aan. Tijd om alles weer goed te regelen. Want werken is dan wel goed voor lichaam en geest, maar af en toe er even tussenuit is toch ook wel heel erg fijn!
West digitaal …
Trots om te melden, dat ik een paar weken geleden aanwezig mocht zijn bij de netwerkbijeenkomst Digitaal. Een belangrijk onderdeel van die bijeenkomst was de afronding van het seizoen van project Digicoaches. Combiwel Buurtwerk organiseert dit project samen met Academie van de Stad/Hogeschool van Amsterdam (HvA). Studenten (digicoaches) van Academie van de Stad zijn tijdens het project wekelijks aanwezig op een aantal locaties in West om bewoners wegwijs te maken in de digitale wereld. 60 Amsterdammers deden dit seizoen mee aan de lessen en hebben geleerd hoe zij hun eigen dagelijkse digitale zaken kunnen regelen met supermooie resultaten!
Je leert hoe je met je computer/laptop/tablet omgaat en wat er allemaal nog meer kan met een smartphone behalve bellen. Er gaat een digitale wereld voor je open. De studenten, die zich een leven zonder laptop en smartphone nauwelijks kunnen voorstellen, leggen alles heel geduldig uit, niet een keer, niet twee keer, gewoon net zo vaak als nodig is. Er is ook veel ruimte om te oefenen! Oefenen, oefenen, oefenen, herhalen, herhalen, herhalen én maatwerk, want niet iedereen leert op dezelfde manier en in hetzelfde tempo.
Tijdens de netwerkbijeenkomst presenteerden de studenten vol enthousiasme ‘hun’ project. Ze vertelden hoe ze dit avontuur hebben beleefd en wat zij op hun beurt hebben geleerd. Dat was heel leuk en inspirerend om te horen. Vooral de gezelligheid en de leuke ontmoetingen die zij hadden met de deelnemers – die meestal een of zelfs twee generaties ouder zijn dan zijzelf en vaak met heel verschillende achtergronden – heeft indruk gemaakt.
Uit interesse was een aantal Amsterdammers, die de lessen hebben gevolgd, ook aanwezig. Samen genoten zij van de presentaties, de gezelligheid en het lekkere eten en drinken!
Digicoaches blijft een mooi project, dat in de behoefte voorziet van veel (kwetsbare) Amsterdammers! Dus blij om te melden, dat we in september weer gaan starten met een nieuw seizoen van Digicoaches in West.
Zeg het voort!
Wat doet een buurtwerker eigenlijk..?
Het werk van een buurtwerker is best moeilijk uit te leggen. Loodgieter is duidelijk, burgemeester ook, maar buurtwerker… dat is op zijn zachtst gezegd iets ingewikkelder, ook voor de buurtwerker zelf. Ik ga dan ook niet uitleggen wat voor vak het is. Ik ga wel vertellen hoe vrolijk je van dit werk wordt en dan zou je willen dat je buurtwerker bent, zelfs zonder dat je precies weet wat het eigenlijk is.
Zo word ik op dinsdagochtend vroeg altijd opgewacht door de beheerder van die dag, die mij vraagt: “Hé Cor, een cappuccino met expresso?” En op de woensdagochtend klinkt het: “Hé ouwe dibbes, hoe gaat ie vandaag?” Het zijn de kleine dingen die het doen.
Gisteren met het Buurtbakkie, onze elektrische bakfiets met wapperende vlag, de straat op gegaan voor het project Lief & Leedstraten. We zoeken ‘gangmakers’, mensen die aandacht hebben voor hun buren. Aan wie zou jij een bloemetje willen geven hier in de straat?
“Ik ben geen gangmaker, hoor, ik haat mensen. Haha, nee hoor, ik denk dat ik wel iemand weet, die het misschien wil.” Samen lopen we de hoek om en kloppen op het raam van een buurvrouw. Helaas niet thuis. De buurvrouw aan de overkant weet ook wel iemand. Ook niet thuis. Dan maar de pioenroos met informatieflyer half in de brievenbus stoppen; hopelijk gaat deze buurman nog reageren. Een andere buurtbewoner deelt haar contactgegevens met ons. Gangmaker, het lijkt haar wel wat, ze gaat erover nadenken. Een mooie middag op straat.
Terug in het buurtcentrum hangt een lokale kunstenaar net zijn prachtige schilderijen op in de hal. Ze hangen hoog, want: “Ik wil niet dat ze beschadigen.” We lachen, want dit zagen we nog in geen enkele galerie, zo hoog. Misschien wordt hier wel een trend gezet.
Door al deze bewoners in Westerpark wordt zelfs computerwerk leuk, want ik mag er weer een blog over schrijven!
Buurtwerk Westerpark vertelt... 