Leander Haaitsma
Duurzame toekomst
De herfst kondigt zich aan en de dagen worden korter. Begin september begon voor Combiwel fantastisch, al zeg ik het zelf. Ik zit in de Horizon en zie letterlijk en figuurlijk een zonnetje opkomen aan de horizon. Er is namelijk geweldig nieuws voor iedereen in zorg en welzijn! 🌿
Ons pensioenfonds PFZW zet een grote stap richting een duurzame toekomst. Een veel kleiner deel van ons pensioengeld gaat nog naar vervuilende bedrijven. In plaats daarvan kiest het fonds bewust voor ondernemingen die actief bijdragen aan natuur, mens en klimaat. Dat betekent: afscheid van duizenden bedrijven die niet passen in een toekomstbestendige wereld!
Een uitzicht naar een toekomst waarin zorg, duurzaamheid en rechtvaardigheid samenkomen. Precies de toekomst waar Combiwel Buurtwerk voor staat: een 100% sociale en energierijke buurt. ✨
Heb ik je geprikkeld? Dan is hier een oproep: word vandaag nog lid van Milieudefensie!
https://milieudefensie.nl/actie/lidworden
“We kunnen niet wachten tot de grote vervuilers eindelijk in actie komen. De klimaatcrisis loopt nu al uit de hand. Sluit je aan! Vervuilers zijn sterk, met z’n allen zijn wij sterker.”
Cor heeft ons voorgoed verlaten
Cor heeft ons voorgoed verlaten, na bijna 33 jaar in het vak. ☹ Omdat dat om te huilen is, lachten we er maar om.
Cor wil altijd heeeeeeeeeeel graag de controle houden, dus bonden we hem eens echt stevig vast op de stoel, zijn handen in ijzeren handboeien – kindermaat, dus het viel niet mee om die aan te krijgen en aan te houden vooral – en een blinddoek om. Hij lachte wel, maar zijn lichaam rilde. We trokken het touw nog even wat steviger aan. Koud zweet brak uit en de lach werd een verbeten grijns.
Nu mochten alle genodigden, die Cor graag kwamen uitzwaaien, tot overmaat van ramp boodschappen voor de toekomst op heel zijn lichaam plakken. We lazen verschillende ontroerende teksten, die werden meegegeven aan Cor.
Inspirerend dat je je hart volgt. Laat die controle maar los! Blijf avontuurlijk! Veel geluk & gelul!
Midden juli gaat Cor lopen, lopen, lopen, helemaal vanuit huis naar Rome.
Blijf op je pad naar happiness! Sta soms ook even stil….
En eenmaal aangekomen aldaar: When in Rome, act like the Romans!
Lieve, inspirerende, vakkundige, creatieve, humoristische, maar ook eigenwijze collega, uit fijnhout gesneden, oh ik ga je missen!
Ode..!
Wanneer verbinding begint bij de eerste blik,
bij binnenkomst in de Horizon, gelijk een klik.
Achter de balie, een sprankelende verschijning,
de jurken, de kleuren, een en al verfijning.
In de chaos van het alledaagse is ze de rust,
een warme, volle stem die altijd sust.
Een symfonie van kleuren, in elke lach,
een palet van warmte om te beginnen met de dag.
Ze omarmt de bewoner als een kunstenaar zijn doek,
de armen wijd open, een echte moederkloek.
Met liefdevolle penseelstreken, kleurt ze de dag,
nooit chagrijnig en een en al lach.
Ze beweegt zich door de dagen, met een flair die betovert,
elke stap een verhaal, een aanwezigheid die verovert.
Haar uniekheid, een schat, zo zeldzaam en echt,
een bron van inspiratie, zonder oordeel, goed of slecht.
Dus heffen we onze stemmen, een lofzang voor deze vrouw,
een ode aan haar warmte, aan de magie van haar trouw.
Laten we dansen op de werkvloer, op alles wat komt,
de Horizon, niet vlak en grijs, maar kleurrijk en rond!
Mello Yello..! 😉
Met het gele doekje om onze pols geknoopt lekker rustig achteroverzitten. We bedachten een zeer pakkende slogan – vonden we zelf, ha ha – om onze zorgeloze spirit uit te dragen: “Mello Yello! If you sweat, you’re not our Fello!” Wij gaan niet rennen, wij gaan niet zweten, wij gaan niet stressen, wij gaan niet strijden. Hooguit voor de titel ‘meest relaxte lui uit West’.
Voor en na deze dag kan ik mij niets anders herinneren dan dikke wolkendekken en regen. Zelfs zo erg dat ik fantaseer dat het herfst is. Soms valt het opeens mee. “Zachte herfst!”, grap ik dan, dat helpt. Maar deze dag schijnt de zon! Dus kleding wordt afgeworpen en daar gaan we!
Al in de eerste ronde voel ik het irritant kriebelen in mijn buik, ik wil toch best wel een klein beetje winnen. We worden ook steeds luidruchtiger en ik voel, en zie ook bij anderen in ons ‘Chill Team’, zweet parelen op het voorhoofd. Als vier keer tegen de lat niet wordt meegerekend, ben ik gewoonweg verontwaardigd en moet ik mij inhouden om niet keihard ertegenin te gaan.
Bij ‘de-gekleurde-balletjes-in-de-vakjes-van-het-houten-labyrint-leiden’ houd ik het niet meer en alsof mijn leven ervan afhangt, trek ik aan twee touwen tegelijk (mag dat eigenlijk wel?). Wanhopige pogingen om te winnen. Laatste worden is chill als je ‘Chill Geel’ bent, maar ik voel, en volgens mij was ik niet de enige uit mijn team haha, toch wel een lichte teleurstelling. Winnen is tóch beter. Áltijd.
Gelukkig kan ik mijn prestatiedrang laten afkoelen met frisse wijn (de zon schijnt zowaar nog steeds!), goed gezelschap en lekker eten. Even achterover leunen…
Oh nee! Ik moet nog stemmen! Snel op de fiets, net op tijd!
En nee, daar winnen we ook al niet. Sterker nog, het is één trieste bende. Als dat ooit maar goedkomt. Een en al verliezers op deze zonnige dag, oh oh oh!
Vrouwenprotest!
Vlak voordat ik de Horizon binnenliep, viel mijn oog op een poster in de vitrine van de Rode Morgen. Er zou een vrouwendemonstratie plaatsvinden op Nationale Vrouwendag 2024. Samen lopen vanaf de Dam naar Buurthuis Lydia in Oud-Zuid. En zo geschiedde! Met een groep strijdlustige vrouwen – en ook mannen – uit de Spaarndammerbuurt gingen we op 8 maart de straat op om de vrouw te bezingen, haar recht te bevechten en haar kracht te vieren. Je zou je kunnen afvragen: waarom? En daarom schreef ik een manifest.
Híerom:
‘Ben je ooit sneller gaan lopen, in een steeg, als je alleen bent? Heb je je jas weleens strakker aangetrokken, terwijl je doet alsof je aan de telefoon bent? Heb je weleens je mond gehouden toen een man je in je bil kneep? Je sleutelbos stevig in je hand vastgehouden als je voorbij een groepje jongens liep? Ben je weleens nagefloten op straat? Onderdrukt door je partner? Heb je uit moeten leggen waarom je partner voor de kinderen zorgt? Het gevoel gekregen, dat je enige recht het aanrecht is? Financieel minder verdiend vanwege je vrouw-zijn? Je plas moeten ophouden in het openbaar? Enzovoort, enzovoort, enzovoort!
Genderonderdrukking past niet bij echte democratie, vrede en gelijkheid. Met dit protest strijden we voor gelijke beloning, bestrijden we (seksueel) geweld tegen vrouwen en ontkrachten we collectieve vrouwenonderdrukking, die van generatie op generatie is doorgegeven.’
Op de Dam kwamen demonstranten uit heel Amsterdam samen. Ik zag een diversiteit aan mensen uit verschillende lagen van de bevolking, uit verschillende windstreken, met verschillende culturen, gender, jong en oud. We riepen, zongen, maakten muziek en dansten. De kracht was overweldigend. Aangekomen bij Buurthuis Lydia konden we niet naar binnen om onze tocht te bezegelen. Onze kracht bleek te groot voor Buurthuis Lydia. Een tegenstrijdige zege, die ik in dit geval graag accepteer. Hopelijk volgend jaar wel de mogelijkheid om in gebundelde krachten af te kunnen sluiten met een knal.
Lopen jullie dan ook mee?
“Als u niet wilt luisteren, hang ik op, mevrouw Haaitsma. Goedendag …”
Dag 3 van de Challenge Armoede en het wordt steeds zwaarder. In een paar dagen word ik wreed terug geslingerd in de tijd. Ik zat in een situatie van verborgen armoede, verstrikt in een netwerk van relatieve rijkdom. Ik schaamde mij en zag geen uitweg. In deze loodzware periode werd ik structureel minderwaardig behandeld door toen nog Dienst Werk en Inkomen.
Ze kwamen bij mij thuis langs, ik hoogzwanger, om in mijn kamer schoenen, tandenborstels en jassen te tellen. Ik werd onderworpen aan een kruisverhoor, zo ging dat toen. Een uur duurde de onverwachte inval van de twee medewerkers van het DWI. Mijn toenmalige partner woonde in Haarlem, maar tijdens dit onaangekondigde bezoek wilden ze aantonen dat we samenwoonden. Het was stressvol en vernederend. Ze vertrokken zonder het ‘bewijs’ dat zo vurig gezocht werd.
Niet lang daarna stond mij weer een vernedering te wachten. Ik had recht op een zwangerschapsuitkering en had daarvoor afspraken gemaakt met mijn klantmanager. Deze waren voor mijn nieuwe, kille klantmanager niet duidelijk, waardoor hij de regeling teniet deed. Mijn financiële toekomst werd in een klap onzeker. De eerste keer dat ik het wilde uitleggen aan de telefoon liet hij mij niet aan het woord. Sterker nog, middenin mijn smeekbede hing hij op: “Als u niet wilt luisteren, hang ik op mevrouw Haaitsma. Goedendag.” Ondanks dat ik overstuur was, heb ik direct teruggebeld. Na lang wachten kreeg ik een medewerker aan de lijn. Zij luisterde, ik voelde mij gehoord en ze verbond mij door met … weer diezelfde klantmanager! De nachtmerrie begon van voren af aan. Ik liet hem uitpraten en hij vervolgde met: “Kunnen we nu een normaal gesprek beginnen? Ja of nee?” Ik wachtte tot hij klaar was en vroeg op rustige toon: “Bent u klaar? Dan vertel ik nu graag mijn verhaal.” Waarop hij herhaalde: “Ja of nee?” En nog een keer: “Ja of nee?” Ik zei niks, was compleet verbouwereerd – waarom moest het op deze gebiedende toon? – dus ik zweeg. En hij hing op, voor de tweede maal.
Dit is waar ik stond, ooit. Het is uiteindelijk goedgekomen. Ik kreeg – na veel telefoontjes en bureaucratische rompslomp – de zwangerschapsvergoeding, waar ik recht op had. Wel heeft het mij getekend, samen met alle andere ervaringen met DWI. Het kost mij nog steeds moeite om instanties als deze te vertrouwen. Ik vind het dan ook fantastisch, dat er een ommekeer gaande is; dat mensen minder als een nummer beschouwd worden en met meer respect behandeld worden. Geweldig ook, dat Movisie zich actief inzet om dit bewustzijn bij iedereen te ontwikkelen. Het zal onnodige stress wegnemen en de samenleving versterken.
Dag 5 van de Challenge Armoede eindigt met een prachtige conclusie:
We verwachten veel van zelfredzaamheid als het gaat om armoede en schulden. Armoede en schulden verlammen en maken machteloos. Oplossingen die je zelf bedenkt, passen niet bij de regels. Je weet niet waar je je moet melden of je durft dat niet. Schaamte speelt ook een rol. Lange tijd werd vooral gekeken naar het gedrag van de mens in armoede of schulden. Er is nu steeds meer aandacht voor de complexiteit van deze problematiek en de impact ervan op bijvoorbeeld gezondheid en psychisch welzijn. Het inzicht lijkt eindelijk ingedaald: het gaat niet om niet willen, maar om niet kunnen en niet mogen. We moeten stress-sensitief werken en tegelijkertijd structurele oorzaken aanpakken. Nu is het de kunst om dit goed te vertalen in beleid én uitvoering.
Theaterrondleiding Buurthuistournee …
Waar kom je vandaan? Thuis.
Waar ga je naartoe? Buurthuis.
“Dit bordje hier was eerst een calamiteitenbordje. Zie je dat er door de tekst ‘WC’ een brandblusser te zien is? Wat zit hier achter? Zijn er eerst allemaal calamiteitenbordjes ontworpen en bleken er opeens geen vluchtroutes te zijn om ze bij op te hangen? Dus dan maar gerecycled voor de wc’s? En waarom aan deze kant van het pand allemaal brandblussers op die bordjes en aan de andere kant opeens een verdwaalde brandslang?”
Met haar wijsvinger wijst Nora van Theatergroep Meffert omhoog naar het WC-bordje boven de deur. Verdomd, een brandblusser, heel vaag achter de letters ‘WC’. Bij de wc’s op de eerste etage staat links op de muur ‘telaat’, in potlood, met kleine letters, aan elkaar. Nooit eerder gezien, maar Nora wijst mij erop. Zoals de vele andere grappige, wonderlijke en fascinerende details in en rond het gebouw.
Theatermakers Anne en Nora maakten theaterrondleidingen in twee privé-huizen in Westerpark en in ons huis, de Horizon. Een ontdekkingstocht met theatermakers als persoonlijke gids. Door fantasierijke ogen, die ons huis voor de allereerste keer bekijken, vertellen de persoonlijke gidsen ons wat zij zien. Liggend, fluisterend, voorovergebogen over de kleinste details maken wij kennis met de Horizon. Voelend, ruikend en tekenend zien we dingen die we nooit eerder zagen.
Liggend op de vloer stel ik mij voor hoe ik over het plafond loop, springend over de lampen als uitdagende obstakels, hop richting de kleine lage bar, die in werkelijkheid een hoog raam is. 😉
Ongelooflijk, maar het werkt. Mijn hele wereldbeeld staat op zijn kop. Ik vind het geweldig, een verrijking voor ons huis.
Ik kijk uit naar de volgende voorstelling: Buur(t) Date van theatermaker Laura van Dolron , ook al zo’n ludiek buurttheaterproject in Podium Horizon. En het plafond zal voor mij nooit meer van zijn dubbele betekenis afkomen: Oh, what a feeling when we’re dancing on the Ceiling!
Geen gezellig onderwerp…
Voor de noodzakelijke portie Women Empowerment organiseerde ik twee Vrouwendag Dialoogtafels, een in de Koperen Knoop en een in de Horizon. Een mooie samenwerking tussen Buurtwerk, Single SuperMom, een filosoof en een kunstdocent. Om mij heen hoorde ik geluiden van vrouwen die last hadden van allerlei overgangsklachten en zelf heb ik ook megaveel last. Ongelofelijk hoeveel invloed de overgang kan hebben op je doen en laten en hoe weinig begrip er nog voor is, weinig kennis ook. Een oud-collega noemde het “geen gezellig onderwerp” en begreep de ophef niet zo. Des te meer reden voor een dialoog, dacht ik.
Samen met geweldige dames met wie ik samenwerk, koos ik twee documentaires rondom het thema menstruatie. De prachtige documentaire Period. End of a Sentence, geregisseerd door Rayka Zehtabchi, over (jonge) vrouwen in Hapur, India, die een stille seksuele revolutie leiden. We zien hoe ze leren een machine te bedienen die goedkoop, biologisch afbreekbaar maandverband maakt, dat ze tegen betaalbare prijzen aan andere vrouwen verkopen. Dit versterkt de positie van vrouwen en stelt hen in staat om taboes rond menstruatie in India te doorbreken. In de andere documentaire, Uitgebloe(id), gaat documentairemaker Ingeborg Beugel op zoek naar antwoorden op vragen die iedereen heeft, maar bijna niemand durft te stellen. Ze stelt zich kwetsbaar op en neemt je mee langs alle stadia van de overgang. Ze bezoekt specialisten, haar moeder, vriendinnen en bekende Nederlanders. Ze geeft ons een kijkje in haar eigen leven en laat ook zien hoe groot de impact van de overgang is.
Naar aanleiding van deze leerzame films ontstond een inspirerend, open, soms confronterend en zeker ook gezellig gesprek op gang. Na afloop de workshop Collage Moodboard maken was hartstikke leuk. De kunstwerkjes hingen vervolgens te pronken in de Horizon. Wat we vooral uit dit alles meenemen, zijn de indrukken en inzichten die we kregen om onszelf weer wat beter te begrijpen en telkens weer op zoek te gaan naar wat ons vrouwen met elkaar verbindt.
Lunch & Joy in de Horizon..!
Op 11 december kwamen 150 vluchtelingen/asielzoekers van de boot in Westpoort naar ons in de Horizon. De vluchtelingen/asielzoekers kunnen op de boot niet zelf koken en het is daar ook lastig om samen te komen en even zorgeloos te zijn. Om (oorlogs)trauma te verwerken, troost te vinden en eenzaamheid en stress te voorkomen, stellen we ons huis van de wijk graag open en dus nodigden we hen uit. Dit alles op initiatief van buurtbewoner Billy, die altijd enthousiast, actief en vol energie is!
Snel werd contact gelegd en in korte tijd waren er meer dan genoeg mensen voor de lunch. We kwamen al drie keer eerder samen tijdens een diner met een mix van buurtbewoners en Oekraïense vluchtelingen en dit keer verzorgden we een uitgebreide warme lunch voor vluchtelingen van de boot. Deze groep is diverser dan de groepen van de diners en ook de behoeftes bleken verschillend. Dat merkten we bijvoorbeeld aan de verzoeknummers en aan het eten dat hier en daar bleef liggen (niet alle mensen durfden of wilden ons halal voedsel [te] eten). De muziek van de Andalusische band viel erg in de smaak. De muzikanten waren superprofessioneel, speelden geweldige opzwepende muziek en ze speelden goed in op de situatie, er werden veel verzoeknummers gespeeld. Volwassenen en kinderen dansten uitbundig, samen met de buurtbewoners, dat was echt geweldig om te zien!
Kortom, er heerste een supergoede sfeer, er was eten in overvloed, de band bleef lang, de mensen waren vrolijk en de kinderen gingen zelf liedjes zingen met de microfoon. We zijn erg tevreden, we hebben kunnen bieden wat binnen onze macht mogelijk was. Met het minimale budget, een kleine groep buurtvrijwilligers, de grote hoeveelheden voedsel die we gesponsord kregen en de samenwerking met het COA en Stadsdeel West hebben we voor een buurthuis een erg groot evenement kunnen organiseren! Dank iedereen daarvoor en tot de volgende samenwerking! 😊
- 1
- 2
- Volgende →
Buurtwerk Westerpark vertelt... 