Cunera Frisart
Steeds weer schakelen
want soms zit het mee en soms zit (even) het tegen…
Samen een plan maken voor Huis van de Wijk Horizon, dat was het plan.
Ideeën verzamelen om van de Horizon ‘1+1=3’ te maken. Niet alleen een optelsom is van mooie activiteiten, voorstellingen, hulp en ondersteuning (‘1+1=2’), maar net even meer dan dat, door ook dingen samen te doen, met en voor elkaar.
Dus begonnen we in oktober 2023 met een startbijeenkomst. Eerst een soepje van Isam en daarna bespreken hoe we die plannenmakerij samen gingen aanpakken, met iedereen die zich betrokken voelt bij de Horizon, iedereen die wil meebeslissen over het plan en daarna meedoen met de uitvoering.
In de maanden na de startbijeenkomst heb ik gesproken met heel veel mensen, die willen meedoen met de plannenmakerij voor ‘Horizon, 1+1=3’. Fijne gesprekken over de Horizon, over de buurt, over de komst van de OBA (want dat was waar we toen van uitgingen), over de mogelijkheden die dat met zich meebrengt, over leuke activiteiten en mooie ideeën die mensen al hadden.
Als je een plan maakt, zijn er ook altijd grenzen aan wat kan, een kader waar het plan binnen moet blijven, zodat het ook echt uitgevoerd kan worden. Het gaat dan vaak om wet- en regelgeving, eventueel beschikbaar budget en afspraken waar je niet omheen kan, zoals vastgesteld beleid en dat de Horizon een Rijksmonument is met alle regels die daarbij horen.
Tijdens de startbijeenkomst bespraken we, dat we het plan gingen maken in het eerste deel van 2024, het definitieve kader zou voor die tijd af zijn. Eind januari was het idee.
Maar oh, wat liep het anders. Gemeente, stadsdeel, OBA en anderen waren nog steeds met elkaar in gesprek over de OBA-verhuizing naar de Horizon. En zo werd de planbijeenkomst ook steeds verplaatst. Naar maart, april, mei, vóór de zomer, ná de zomer, dus schakelen, steeds weer schakelen.
“Elk nadeel heb ze voordeel”, zei ooit een wijs man, en dat is hier ook zo. Uitstel betekende meer tijd voor individuele gesprekken. Dat kwam goed uit, want er meldden zich nog steeds mensen die willen meedoen met de planbijeenkomst.
En toen kwam het bericht, dat het allemaal toch echt anders zou gaan: de OBA verplaatsen naar de Horizon bleek lastiger dan men eerst had verwacht, onder andere door de financiële uitdagingen. Voor de een echt een teleurstelling, want er werden veel kansen gezien als de OBA in het Huis van de Wijk zou zitten, voor de ander een opluchting, want niet iedereen was blij met de verhuisplannen.
Maar met of zonder OBA in huis, de wens voor ‘Horizon, 1+1=3’ is er nog steeds. Dus samen met iedereen, die dat wil, een plan maken, is nog steeds het idee. Samen bedenken hoe we willen dat het gaat in de Horizon, samen beslissen en ook samen uitvoeren. Er wordt dus alsnog een planbijeenkomst georganiseerd, zodra het nieuwe kader definitief is.
“Huh, er was toch al een kader?” Ja, dat klopt. Daarin stonden veel punten, die te maken hadden met de komst van de OBA, daarom moet het worden aangepast. Óp naar een nieuw kader en daarna samen een mooi plan maken! Want zoals gezegd: een plan dat past binnen het kader, kan worden uitgevoerd.
Geduld is een schone zaak, dus nog even schakelen en in 2025 alsnog samen een mooi plan maken!
En tot die tijd: voor iedereen fijne wintermaanden gewenst!
Tot volgend jaar!
Uitje in de wijk…
Met het team op stap, zin in!
“Wij gaan alvast de fiets bij de Koperen Knoop zetten, tot zo!”
We verzamelen bij museum Het Schip voor een rondleiding.
De gids neemt ons mee naar het oude postkantoor, prachtig bewaard gebleven Amsterdamse School architectuur van Michel de Klerk. “Veel kleiner dan ik me herinner!”, verbaast een collega zich. Opgegroeid in de Spaarndammerbuurt kwam ze hier als kind, toen het nog als postkantoor gebruikt werd.
Na de binnentuin, krotwoning en museumwoning (alsof je weer even bij je opa en oma bent), gaan we naar het atelier. De thee staat klaar en Max legt uit hoe we van klei een tegeltje kunnen maken. Met kleiwater ‘lijm’ ik er vormpjes op. Max maakt verschillende kleuren waterverf, waarmee we onze tegeltjes beschilderen. Een uur en wat zweetdruppeltjes later liggen er negen totaal verschillende, superleuke tegeltjes. Nu is het een kwestie van geduld. Maandje drogen, dan afbakken in de oven. Liever een glanzend tegeltje? Dan nog iets langer wachten, want daarvoor is een extra bakronde met glazuur nodig. Zo benieuwd naar het eindresultaat!
Inmiddels staat buurtgids Kees buiten op ons te wachten. Samen wandelen we door de buurt, eerst het prachtige Zaanhof, waar ik iedere nieuwe collega mee naartoe sleep. Daarna via het Zaandammerplein de trap op naar de veel hoger gelegen Spaardammerdijk, in de 13de eeuw aangelegd langs de zuidkant van het IJ vanaf de Amstel tot het Spaarne. Kees weet zoveel te vertellen over alle mooie plekjes die we tegenkomen, super interessant. In het Westerpark nemen we afscheid en Kees spoedt zich naar huis om Nederland – Roemenië te kijken.
Wij lopen naar Café Beurre in de Staatsliedenbuurt. Daar laten we ons verrassen door de chef. Niet naar de voetbalwedstrijd kunnen kijken, is wel een dingetje, dus we houden de stand bij op de telefoon. En ondertussen genieten we van heerlijke vegetarische gerechtjes en de gezelligheid met elkaar.
Super uitje!
Een diepe buiging!
Wat een feest was het op die eerste zaterdag in maart, de opening van de vernieuwde begane grond van Huis van de Wijk Koperen Knoop!
Het programma pakte echt perfect uit!
Eerst met een bonte stoet met vlaggen, muzikale toeters en bellen en paradijsvogel Nina door de straten om eraan te herinneren: het feestje gaat beginnen! Zoveel mensen openden hun ramen, maakten foto’s en filmpjes en lieten zich zelfs verleiden tot een dansje buiten op het plein.
Daarna de officiële opening bij de nieuwe ingang van de Koperen Knoop…. wat een goed besluit om dat met lokale kanjers te doen! Buurvrouw Nel, buurtwerker Len en vrolijke bloemenman Jantje Boeketje die het lint doorknipte, waarna binnen het feest kon beginnen.
Zo fijn om te merken, dat de nieuwe open ruimte werkt zoals gehoopt. Muziek en voetjes van de vloer met Het Danspaleis in de voormalige Tuinkamer, heerlijke hapjes en soep, de keuken/bar volop in bedrijf en daar omheen meer dan genoeg ruimte om met elkaar te kletsen of stilletjes te genieten van alle reuring.
Zo’n 300 bezoekers zijn na die zaterdag een positieve Koperen-Knoop-ervaring rijker. Wat een fijne ruimte, wat een feestje en wat een toffe groep van bewoners en collega’s, die dit samen voor elkaar gebokst hebben! Voor hen maak ik een diepe buiging!
Drie weken later…
We komen weer samen met iedereen, die heeft meegeholpen met de organisatie van de opening en/of actief is in een van de andere werkgroepjes van de Koperen Knoop. Verrassing! De tafel is gezellig gedekt en staat vol met lekker eten. Dus eerst samen smikkelen en daarna terugblikken, nagenieten en bedenken wat we bij een volgend evenement allemaal weer precies zo zouden doen en natuurlijk ook een paar dingen die we toch net even anders willen doen.
Het werd weer een fijn overleg met een feestelijk tintje.
Hoe dat voelt? Blij, dankbaar, nederig, trots…
Grote woorden? Klopt, en niets aan gelogen!
TEAMWORK …
Zoals altijd staat in ons jaarplan het ondersteunen van bewonersinitiatieven, activiteiten en netwerken en het aan elkaar koppelen van mensen, organisaties en activiteiten. Ook staan er 43 projecten in, verdeeld over negen onderwerpen: armoede, (digi)taal, werk en participatie, diversiteit en inclusie, vluchtelingen/statushouders/ongedocumenteerden dementie, gezonde leefstijl, eenzaamheid en de ontwikkeling van de Huizen van de Wijk Horizon en Koperen Knoop.
Soms doen we een project met z’n allen, veel vaker met een klein clubje of zelfs als enige in je team. Dat is meestal niet in je uppie, maar met bewoners, vrijwilligers, collega’s van andere organisaties, ondernemers. Al die projecten vinden plaats verspreid over de hele wijk. Voor Westerpark is dat een langgerekt gebied, van Houthaven tot en met Marcanti-eiland. Ons team werkt dus nogal verspreid, onder andere in de Horizon en Koperen Knoop en in buurtruimte De Nieuwe Reiger. Zie dan maar eens zicht te houden op hoe het met iedereen gaat, wie wanneer aan welk project werkt en of een collega jouw hulp kan gebruiken.
Daar hebben we iets op bedacht: TEAMWORK. Al bijna een jaar werken we op dinsdagochtend allemaal in de Horizon. Tijdens de stand up – wij blijven lekker zitten – bespreken we de 9 onderwerpen. We houden allemaal 1 onderwerp in de gaten. Loopt alles nog zoals gepland, is ergens aandacht voor nodig, heb je een vraag aan het team? Tot slot Snel Schakelen, even zitten met een collega met wie je aan een project werkt. Dat scheelt een hoop gebel en geapp en je hebt meteen de helft van je to-do-lijstje afgewerkt. Super fijn!
Door TEAMWORK zijn we geen verzameling eilandjes meer, we zijn een team en weten altijd waar iedereen mee bezig is. Ook fijn: als je elkaar iedere week ziet, kun je ook aandacht schenken aan hoe het met iedereen gaat, even praten en een knuffel als het tegenzit, zomaar iets lekkers delen en vieren wat er te vieren valt.
Vorige week hebben we TEAMWORK geëvalueerd. We zijn blij met de voordelen en bedachten een paar aanpassingen om de nadelen zoveel mogelijk op te heffen.
Volgende week weer TEAMWORK, zin in!
Óp naar de volgende mijlpaal …
Eind van de middag verzamelen, samen eten en dan aan de slag. Het is een vertrouwde formule geworden voor de Nieuwe Route Koperen Knoop. Terwijl we zitten te smikkelen, stellen we ons om de beurt kort voor. Dat we dat iedere keer doen, is een goed teken. Het betekent, dat er weer een nieuwe betrokkene is aangeschoven, die wil meedenken en meedoen. Fijn!
Na vier maanden overleggen en tekenen, is het zover. De groep betrokkenen en de architect kijken elkaar aan en knikken. Dit is ‘m, het definitief ontwerp voor de begane grond van Huis van de Wijk de Koperen Knoop. Alle aanwezigen zijn het erover eens: dit is een mijlpaalmomentje! Door samen aan het ontwerp te werken, begrijp je elkaar steeds beter, snap je steeds beter wat belangrijk is voor de ander en waarom. Door te luisteren naar elkaars belangen, kritische vragen te stellen, mooie ideeën te delen en af en toe wat water bij de wijn te doen, is het een beter plan geworden.
Natuurlijk blijft er ook altijd wat te wensen over. Daarvan hebben de betrokkenen gezegd: met het beschikbare budget kan nou eenmaal niet alles en wie weet wat in de toekomst nog mogelijk is.
Het ontwerp is klaar, een aannemer gekozen en de verbouwing start begin november 2023. Mooi moment om in kleine werkgroepjes voorstellen te gaan maken voor de andere onderwerpen waarvan gezegd is, dat die belangrijk zijn voor een bruisend Huis van de Wijk: prijsvraag nieuwe naam, groen, feestelijke opening, programmering, communicatie/pr, routing, kunst/exposities, verlichting, huiselijke sfeer. Sommige onderwerpen moeten nog even wachten tot de verbouwing klaar is, omdat je dan beter kunt zien/voelen hoe de nieuwe ruimte is, waar nog iets nodig is en wat dan. Andere onderwerpen hebben juist haast, zoals de prijsvraag voor een nieuwe naam en de feestelijke opening.
Huis van de Wijk …., ben benieuwd! Óp naar de volgende mijlpaal!
Oog voor elkaar …
Je ziet het niet altijd, maar het is er wel, in iedere straat, in ieder huis. Lief en leed. Dus zoeken we gangmakers: bewoners die oog hebben voor hun straatgenoten en aandacht geven als er lief of leed speelt. De ene keer gaan we de straat op, de andere keer beginnen we bij iemand die we al kennen en waarvan we denken: Da’s een echte gangmaker. Hij of zij kent veel mensen, weet hoe het met hen gaat en durft eropaf te stappen om een praatje te maken.
Even aanbellen bij Marjo op het Marcanti-eiland. Vertellen over project Lief & Leedstraten. “Lijkt het je wat, gangmaker worden?” We zoeken tweetallen, want twee weten meer dan een en samenwerken met iemand die je zelf kiest, is natuurlijk het allerleukst. We spreken af, dat ze belt als ze een maatje heeft gevonden.
Dinsdagmiddag, óp naar de Zeeheldenbuurt, met het Buurtbakkie. Cor fietst, ik in het bakkie. De Lief-&-Leed-vlag wappert vrolijk in de wind. Ik houd de gieter vast met daarin een bos seizoensbloemen, waaraan de Lief-en-Leed-flyers hangen. Eenmaal geïnstalleerd op de stoep, schieten we iedereen aan die langsloopt. “Mag ik u een bloem geven? Woont u in deze straat?” Leuke gesprekken volgen en we komen weer meer te weten over de Dirk Hartoghstraat en Van Linschotenstraat. Een bewoonster uit de Roggeveenstraat is enthousiast, ze gaat erover nadenken om gangmaker te worden. We wisselen telefoonnummers uit. De ervaring leert echter ook, dat dit lang niet altijd tot nieuwe gangmakers leidt.
Mijn telefoon zoemt, de Marcanti-bewoner: “We doen het hoor, Joosje en ik, wanneer kom je langs voor het startgesprek?” Inmiddels hebben ze het kistje met geld, flyers en kaarten en zijn ze begonnen. Ook Kaoutar uit de Roggeveenstraat, die ik drie weken na onze eerste ontmoeting spreek, wil gangmaker worden, samen met een bevriende buurvrouw. Het startgesprek is na de vakantie.
Zo fijn, weer twee Lief-&-Leedstraten erbij, waar buren oog hebben voor elkaar!
Een middag om niet snel te vergeten…
Zaterdagmiddag, eind maart, verzamelen we in de Elisabeth Paulus Salon. Bewoners, buurtwerkers, buurtteamwerkers en andere betrokkenen. Na weken van individuele gesprekken gaan we samen bepalen welke ideeën een plekje krijgen in het plan voor de Koperen Knoop. Zin in! Want met dit plan komen we weer een stapje dichter bij een bruisend Huis van de Buurt, waar we ons allemaal thuis voelen.
Het nuttige met het aangename combineren is altijd een goed idee, dus eerst lekker lunchen. Daarna een toelichting over het kader – veel is mogelijk, maar eerlijk is eerlijk, de bomen groeien niet tot in de hemel – en vragen beantwoorden die gesteld zijn tijdens de individuele gesprekken. En dan begint het echte werk. Ronde 1: iedereen krijgt het woord, alle ideeën voor een Koperen Knoop 2.0 worden opgeschreven, flappen vol. Prachtige, creatieve ideeën. In gedachten zie ik een fantastisch huis ontstaan. Als alles kon en mocht en geld zou geen rol spelen, nou, dan wisten we het wel. Ronde 2: samen bepalen we welke punten in het plan komen en welke op de parkeerflap. Daarover moeten we nog wat langer doorpraten.
Opvallend (niet verrassend), het leeuwendeel gaat over stenen en communicatie, nauwelijks over aanbod, duidelijk is wat voor de meesten het zwaarst weegt. Mooie ideeën voor het gebouw. Ik zie het al helemaal voor me als dat zakje geld een flinke zak was geweest, maaaaarrrr… ook stapje voor stapje kun je een grote afstand afeggen, dus wie weet!
Al met al een lange middag. Iedereen zet zich in tot het gaatje. Ik weet: dit is nog maar het begin! Nu samen doorpakken. Allereerst de geparkeerde punten doorspreken. Samen bepalen wat daarvan nog in het plan moet komen.
Als ik wegfiets, zie ik door het raam, dat Irving en Sharon tafels en stoelen alweer in een gezellige opstelling hebben gezet. Zij gaan een groep buurtbewoners verwennen met een lekker maaltje. Lief!
Waar ligt de boter nou?
Zo lang mogelijk thuis wonen, dat willen we allemaal, dat moeten we allemaal.
Ook als de dagelijkse handelingen een uitdaging worden. Dan moet je een beroep doen op de hulptroepen. Familie, buren, vrijwilligers.
Wat al jaren geleden is ingesleten en op de automatische piloot wordt gedaan, dat lukt vaak nog het langst. Misschien niet meer perfect, maar toch. Zo maakte mijn moeder week in week uit nog netjes een boodschappenlijstje voor het wekelijkse Albert-Heijn-bezoek. Georganiseerd als zij altijd was, een lijstje in de volgorde van de winkelindeling. Dat lijstje werd steeds minder gevarieerd en op een gegeven moment was het iedere week een nieuw geschreven maar ongewijzigd lijstje, ongeacht de voorraad in keukenkastjes en koelkast. Na haar overlijden, nu zes jaar geleden, heb ik nog geen enkele keer Jif of schoonmaakazijn hoeven kopen.
Als je een hoge leeftijd mag bereiken en het sociale kringetje wordt steeds kleiner, dan is zo’n bezoekje aan de supermarkt soms nog een van de weinige uitstapjes. Even naar buiten, bewegen, wat mensen zien en een paar woorden wisselen bij de kassa. Als het in je hoofd dan wat minder overzichtelijk wordt, is het extra fijn als zo’n bezoekje goed verloopt. Je hebt alles kunnen vinden wat er op je lijstje staat en komt tevreden thuis. Missie geslaagd!
Zelf doe ik de boodschappen vaak even snel van werk naar huis.
Eenmaal in de Albert Heijn, spurt ik op de automatische piloot door de winkel. Aangekomen bij de Zuivel grijp ik die keer mis. Huh?? Boter stond toch altijd hier? Jazeker, want boter is zuivel. Maar ik zie geen boter, niet waar het stond, niet hoger of lager, niet links of rechts. Even vragen. Een vriendelijke medewerker neemt me mee naar een heel ander deel van de winkel. Niet de Zuivel, wel koelvakken. En ja hoor, daar staat de boter. Ik grijp daarna nog één keer mis, oh ja…, daarna gaat het op de automatische piloot weer goed.
En toen gebeurde het. Ineens hoorde ik in mijn hoofd: “Dementievriendelijke buurten, trainingen voor supermarktmedewerkers. Over herkennen van en omgaan met mensen die kampen met (beginnende) dementie.” En ik dacht: hoe verhoudt zich dat eigenlijk tot de regelmatig wisselende winkelindeling?
Want als je merkt dat het in je hoofd niet meer helemaal lekker gaat, word je onzeker van een vertrouwde supermarkt waar je ineens misgrijpt. “Ligt het aan mij, kan ik nu ook de boodschappen al niet meer vinden?” Verwarring, twijfel, stress. Bedenken dat het niet aan jou maar aan de winkelindeling ligt, lukt dan niet meer. Een oplettende winkelmedewerker, die de situatie herkent en vriendelijk te hulp schiet, is dan nog de enige hoop, maar het kwaad is al geschied.
Is die winkelindeling uitsluitend gebaseerd op marketingstrategieën, op koopgedragspsychologie? Of wordt zoiets als ‘een dementievriendelijke buurt willen zijn’ ook meegewogen bij het besluit om de boel weer eens te veranderen? Er is maar een manier om daar achter te komen.
Inmiddels ben ik via een aantal supermarktmanagers bij een klantenservicemedewerker terecht gekomen. Ik had geluk. Mijn vraag staat niet in het veelvoorkomende-vraag-&-antwoord-schema, voor haar gelukkig geen reden om mij af te poeieren. Na haar zoektocht weet ze met wie ik in contact moet komen en ze belooft dat ik binnen een week word benaderd door de betreffende afdeling/medewerker van het hoofdkantoor van Albert Heijn.
Of dit uiteindelijk gaat leiden tot andere besluiten, dat weet ik niet, maar ik kan allicht mijn kleine steentje bijdragen aan bewustwording, in de hoop dat ook dit belang op z’n minst wordt meegewogen bij het nemen van besluiten over de winkelindeling.
Eerst maar hopen op een open gehoor. En in dat geval: wordt vervolgd…
Te jammer om het niet te doen…
“Ik wil dit jaar weer een buurtiftar organiseren…”
Het is februari, dus ruim op tijd. Een stressloze, gedegen voorbereiding gloort aan de horizon. Eerst zal je naar Jaap gaan, want het begint een traditie te worden om de buurtiftar bij Het Paviljoen te laten plaatsvinden. En dan begint het leven in de weg te staan. Andere dingen vragen je aandacht en het lijkt er dit jaar niet van te komen, is niet erg, volgend jaar nieuwe ronde nieuwe kansen, inshallah.
19 April, gemiste oproep van Jaap op mijn telefoon, even later belt hij weer.
“Farida was net hier…” Te jammer om het niet te doen, Jaap en Miem willen met hun team meedoen, het kan maandag. Vijf dagen, veel te kort dag, maar inderdaad, te jammer om het niet te doen. Agenda leegvegen kan niet, maar het besluit is genomen en een dag heeft 24 uur.
Als een speer posters en toegangskaarten maken, boodschappenlijsten, iedereen in stelling brengen voor de werving, ondernemers benaderen (want ook dat is een mooie traditie bij deze buurtiftar, alle benodigdheden worden geschonken door lokale ondernemers, ondanks dat na twee coronajaren het vet op de botten bij velen wat minder is), vrijwilligers vragen om te helpen met koken, miniboekje Ramadan, wat is dat? maken voor wie wat minder ingevoerd is in de materie.
Er zijn ‘tips en tops’, dat is goed, daar wordt alles altijd beter van, want ja, de volgende keer moet het anders. Maaaarrrr, eerlijk is eerlijk, je hebt het weer geflikt. Vijf dagen van tevoren, iedereen in, naast, achter en voor je karretje en rijden maar met z’n allen, voor een iftarmaaltijd met bijna 60 buurtgenoten in een gezellig, gastvrij Paviljoen. Go Farida!
En dank je wel vrijwilligers, Jaap en Miem, slagerij Alhoceima, Bario Market, bakkerij Westerpark en Albert Heijn!
En wat betreft de tips en tops, volgend jaar beginnen we twee maanden van tevoren… 😊
Toevalstreffer…
Een collega vraagt me contact met jou op te nemen, want je denkt na over vrijwilligerswerk.
We spreken af en vertellen elkaar wie we zijn. Je houdt van zelfstandig werken, niet samen met anderen, niet op vaste tijden. Je vindt het leuk om voor een (technisch) probleem een oplossing te bedenken. Je houdt van dieren. Door wat je vertelt en hoe je het vertelt, ben ik benieuwd naar het contact met mensen. Je vertelt, dat je minder contact met anderen hebt dan je zou willen, dat je het inmiddels wel erg stil vindt, daar heb je last van en je wil dit graag veranderen. Maar sociaal contact aangaan en onderhouden vind je niet gemakkelijk om te doen. Samen komen we erachter, dat je iets anders op dit moment liever wil dan vrijwilligerswerk, want hoe doe je dat eigenlijk, sociale contacten vinden en behouden? Daar zou je graag wat hulp bij willen. Ik vertel over Vriendenkringen, een steuntje in de rug om anderen te ontmoeten. Dat klinkt jou goed in de oren. We spreken af, dat ik je met Vriendenkringen in contact breng.
Zo gezegd, zo gedaan en twee weken later mail ik je om te vragen hoe het gaat. De volgende dag al stuur je me een uitgebreide antwoordmail, waar ik blij van word.
Je hebt meteen een afspraak gemaakt met Vriendenkringen en bent ook al naar een ontmoetingsbijeenkomst gegaan. Stoer! Want dat was allebei behoorlijk spannend. Bij de start van de bijeenkomst voelde je je meteen welkom. Tijdens de wandeling raakte je in gesprek met Jonas, jullie delen dezelfde interesse, de quantumwereld! Wat een toevalstreffer! Na afloop hebben jullie telefoonnummers uitgewisseld. Het klinkt als muziek in mijn oren.
Ik bedank je voor de uitgebreide mail en druk je op je hart gerust contact met me op te nemen als je weer eens wil kijken wat er verder nog mogelijk is aan activiteiten of vrijwilligerswerk.
Binnenkort weer even mailen…
Buurtwerk Westerpark vertelt... 