Soms duurt het even…
December 2024 werd een 68-jarige dame aangemeld voor Welzijn op Recept. In de verwijsbrief van Zorgdomein stond, dat mevrouw Parkinson en beginnende Alzheimer heeft. Mevrouw zou graag iets creatiefs willen doen en graag een maatje om mee naar buiten te gaan.
Op zich geen al te moeilijk verzoek, maar wat had ik me daarin vergist dit keer!
Met de kerstvakantie voor de deur wilde ik in ieder geval het maatje nog aanvragen en ik weet dat de vrijwilligers niet voor het oprapen zijn. Om tijd te winnen, heb ik de intake met mevrouw telefonisch gedaan. Ik kreeg een hele vrolijke dame aan de lijn, die ondanks de Alzheimer niet een keer in herhaling viel en precies kon vertellen wat voor maatje zij graag zou willen. Zij had wel een hele belangrijke boodschap: “Ik wil absoluut niet als patiënt of zielig gezien worden!!” Dat was dus duidelijk. We hebben afgesproken dat ik het maatje ging aanvragen en dat ik in januari voor het creatieve gedeelte bij haar op huisbezoek zou komen.
Toen ik in januari bij mevrouw thuiskwam, zag ik dat zij een aantal schilderijen aan de muur had hangen. Wat bleek? Toen mevrouw de diagnose Parkinson kreeg, is zij uit boosheid en frustratie gaan schilderen. Hiermee kon zij al haar gevoelens en emoties kwijt. Het schilderen bevalt haar zo goed, dat ze zelfs een kamer in haar huis heeft omgetoverd tot atelier. Maar… schilderen alleen is leuk, maar met zijn tweeën of in een groep nog veel leuker. Dus ik heb mevrouw aangemeld bij de kunstcoach van Welzijn op Recept en bij het ambulante kunstteam van Cordaan. Waarom ook bij het kunstteam? Door de Parkinson is mevrouw beperkt in haar mobiliteit en het kunstteam heeft kunstenaars die aan huis komen. De ideale oplossing, dacht ik, niet wetende hoeveel moeite het ging kosten om dat voor elkaar te krijgen…
Het had nogal wat voeten in aarde om een ambulant kunstenaar bij mevrouw thuis te krijgen. De belangrijkste voorwaarde is namelijk, dat ook een andere dienst van Cordaan wordt afgenomen, bijvoorbeeld huishoudelijke hulp. Dat heeft te maken met de Wmo (Wet maatschappelijke ondersteuning), heel ingewikkeld allemaal. Omdat mevrouw op de wachtlijst staat voor huishoudelijke hulp, dacht ik dat het geen probleem zou zijn. Verkeerd gedacht dus.
Na eindeloos heen en weer bellen en mailen door mijzelf, de kunstmakelaar en mevrouw zelf, is het uiteindelijk maanden later toch gelukt. Hieperdepiep hoera! Mevrouw krijgt nu om de week een kunstenares aan huis en is hier zo blij en gelukkig mee. Ze zegt, dat ze samen heel veel lol hebben en dat ze al veel geleerd heeft.
En er zijn nog veel meer mooie dingen uit voortgekomen. De kunstenares is benaderd door de Universiteit van Leiden om mee te doen aan een onderzoek voor Welzijn op Recept en Kunst op Recept. Doel is om vast te stellen wat dit kan betekenen voor het welzijn van mensen, die om wat voor reden dan ook beperkt zijn in hun welzijn.
Mevrouw zelf is geïnterviewd door de Unie van Vrijwilligers. In dit tweeënhalf uur durende gesprek vertelde zij wat het betekent om een vrijwilliger te hebben. Helaas komt mevrouw op dit moment niet meer buiten, maar ze zegt: “Zonder dit zou ik wegzakken en zou het snel slechter met mij gaan.”
Ze appte mij een prachtig compliment en wil graag dat ik dit deel: “Jij bent absoluut de persoon die alle positieve ontwikkelingen voor mij in gang heeft gezet. Je bent op het juiste moment gekomen en ik ben je heel dankbaar!! Je bent duidelijk, alert, eerlijk, doortastend, weet veel, komt al jouw afspraken na en informeert ook regelmatig hoe het ervoor staat. Ik hoop dat jouw baas dit ook leest, want jij bent geweldig.” Een mooier compliment kon ik niet krijgen en ik moest er gewoon van blozen.
En… er wordt ook nog een portfolio gemaakt van de kunstwerken van mevrouw.
Wie weet kan zij ooit exposeren!
Buurtwerk Westerpark vertelt... 