Lang leven thuis

Geplaatst op Geupdate op

In de thuiszorg raakte ik bevriend met een cliënt. Een kleine vrouw, die precies wist wat ze wilde. Elke week weer scheef ze alles wat ze gedaan wilde hebben op een kladblok. Dat namen we dan samen door en ik ging ermee aan de slag. Ze scheef sowieso alles wat ze bedacht op kladblokjes, het huis lag er vol mee, stapels blokjes naast stapels streekromans.  

Ze was nogal een verzamelaar. Alles werd bewaard en het had ook allemaal een verhaal en waarde. Het borstbeeld van Mozart kreeg elke kerst een kerstmuts op en met Pasen lag het huis vol eitjes en gele kuikens. Ze kwam niet vaak buiten, dus haar huis was het grootste deel van haar wereld. Met daarnaast nog de galerij waar alle buren haar kenden, de sleutels hadden en bijna elke dag even kwamen kijken hoe het met haar ging. 

We hadden een bijzondere band, ik kwam graag bij haar en we konden altijd samen lachen. Maar naarmate de tijd verstreek, ging het steeds slechter met haar. Ze werd in korte tijd warrig, vergeetachtig en was chronisch iets kwijt. Toen thuis wonen niet meer ging, verhuisde ze naar een spoedopvang. Dit was lastig. In haar nieuwe huis was ze ontworteld, zonder lieve buren en met maar een paar spullen. Vaak kon ze haar kamer niet vinden of dwaalde ze door de gangen. Toen ik op bezoek kwam, vroeg ze me of ik haar niet mee terug kon nemen naar huis.  

Haar omgeving en de spullen waren belangrijk voor een gevoel van thuis. Nu ze er niet meer is, vind ik het belangrijk om dit gevoel van thuis te koesteren en voort te zetten op nieuwe plekken.  Samen bouwen aan een fijne plek om lang te wonen, waar je je gezien voelt en waar je rustig oud kan worden. Lang leven thuis.  

Dit bericht was geplaatst in Roos Adams en getagd als , , .

Plaats een reactie