Thee in de Tuin…
Er is behoorlijk wat bezoek vandaag
Wespen op de appeltaart de koffie komt voorbij
Ik vind het best
Ik zou niet weten wie er jarig is hoera
Of hoe het nou toch verder moet met mij
(uit een liedje van Spinvis)
Dat zouden zomaar de gedachten kunnen zijn van bewoners van het verzorgingshuis in de buurt, waar ik met een groepje buurtbewoners af en toe neerstrijk voor een gezellige middag. We schieten nog net niet door in bloemetjesjurken en strohoeden, maar je kunt zien dat iedereen zich een beetje feestelijker heeft opgedoft, want: we gaan op visite!
De voorpret begint al een week van tevoren. Wat zullen we serveren, wie wil inkopen doen, wie komt wat eerder om te helpen voorbereiden? Wat dat laatste betreft, in de praktijk: iedereen.
Thee in de Tuin noemen we het, ook als het regent en we binnen moeten blijven. Een buurtgenoot heeft via via een prachtig ouderwets theeservies gekregen; dat gebruiken we en dat vergroot de feestelijke uitstraling natuurlijk enorm. Vanuit ‘het huis’ lopen de activiteitenbegeleiders mee in de bediening, want we gaan alle tafels af met onze kannen thee en koffie. Ja, je kunt iets honderd keer een theemiddag noemen, maar soms wil iemand echt gewoon koffie.
De buren smeren sandwiches en vullen etagères, de huisbewoners claimen elk hun vaste plekje en reageren wisselend op de drukte. De een voelt zich feestelijk en glimlacht dat het een lieve lust is, de ander moppert over ‘gedoe’ en ‘drukte’ en ‘vreemde mensen’ en ‘nog geen chocola gehad’.
Heeft dit zin? Voegt het iets toe? Jazeker! Niet alleen voor de verzorgingshuisbewoner die getrakteerd wordt, ook voor de buren die plezier hebben met elkaar en de huisbewoners, die met hen lachen en gesprekken voeren. En ook voor mij als buurtwerker, omdat ik mensen bij elkaar breng, prachtige verhalen hoor over vroeger, over het buurtleven en over de woonwensen van de buurtbewoners, voor later.
Buurtwerk Westerpark vertelt... 