Toevalstreffer…
Een collega vraagt me contact met jou op te nemen, want je denkt na over vrijwilligerswerk.
We spreken af en vertellen elkaar wie we zijn. Je houdt van zelfstandig werken, niet samen met anderen, niet op vaste tijden. Je vindt het leuk om voor een (technisch) probleem een oplossing te bedenken. Je houdt van dieren. Door wat je vertelt en hoe je het vertelt, ben ik benieuwd naar het contact met mensen. Je vertelt, dat je minder contact met anderen hebt dan je zou willen, dat je het inmiddels wel erg stil vindt, daar heb je last van en je wil dit graag veranderen. Maar sociaal contact aangaan en onderhouden vind je niet gemakkelijk om te doen. Samen komen we erachter, dat je iets anders op dit moment liever wil dan vrijwilligerswerk, want hoe doe je dat eigenlijk, sociale contacten vinden en behouden? Daar zou je graag wat hulp bij willen. Ik vertel over Vriendenkringen, een steuntje in de rug om anderen te ontmoeten. Dat klinkt jou goed in de oren. We spreken af, dat ik je met Vriendenkringen in contact breng.
Zo gezegd, zo gedaan en twee weken later mail ik je om te vragen hoe het gaat. De volgende dag al stuur je me een uitgebreide antwoordmail, waar ik blij van word.
Je hebt meteen een afspraak gemaakt met Vriendenkringen en bent ook al naar een ontmoetingsbijeenkomst gegaan. Stoer! Want dat was allebei behoorlijk spannend. Bij de start van de bijeenkomst voelde je je meteen welkom. Tijdens de wandeling raakte je in gesprek met Jonas, jullie delen dezelfde interesse, de quantumwereld! Wat een toevalstreffer! Na afloop hebben jullie telefoonnummers uitgewisseld. Het klinkt als muziek in mijn oren.
Ik bedank je voor de uitgebreide mail en druk je op je hart gerust contact met me op te nemen als je weer eens wil kijken wat er verder nog mogelijk is aan activiteiten of vrijwilligerswerk.
Binnenkort weer even mailen…
Buurtwerk Westerpark vertelt... 